Dzierżązna. Prawdziwy polski dwór

A jednak nie do końca tak jest. Dwór wzniesiono bowiem dopiero w 1924 roku dla łódzkiego adwokata Adama Słomińskiego. Często tak bywa, że naśladownictwo jest lepsze od oryginału. I tutaj jest tak, iż styl dworkowy z początku XX wieku i okresu dwudziestolecia międzywojennego jest bardziej „dworkowy” niż oryginalne XVII- i XVIII-wieczne dwory. Taki właśnie modrzewiowy dwór z połowy XVIII stulecia stał tu aż do końca XIX wieku. Potem wzniesiono właśnie dworek Słomińskiego. W okresie II wojny światowej mieszkał tu volksdeutsch Alfred Krinke. Od lat 50. XX wieku dwór był własnością skarbu państwa i dość często zmieniał użytkowników, którzy wykorzystywali go m.in. jako ośrodek kolonijny. W 1995 roku przejęty przez gminę Zgierz, został odremon­towany i zaadaptowany na hotel. Otwarcie nastąpiło w 2000 roku.

Nocleg

Wygląd dworu nastraja optymistycznie, zachęca do wejścia, choć tabliczka „Gminny Ośrodek Kultury” powinna być ostrzeżeniem. Niestety, w środku nie ma już nic dworkowego. Recepcja w stylu lat 70. ubiegłego wieku, ale obsługa nader przyjazna i życzliwa – inni mogliby takiej pozazdrościć. Dalej salon z kominkiem, skórzanymi, klubowymi meblami i zimną terakotową posadzką. Wydaje się, że nawet płonący na kominku ogień nie jest w stanie dać ciepła wnętrzom. Chyba że mieszkające tu towarzystwo ogrzeje atmosferę. Podobnie jest z pokojami na piętrze. W żaden sposób nie da się tu odczuć dworkowej atmosfery. Hotelowe łóżka, pufy ze skaju, wykładzina dywanowa, fantazyjnie upięte firanki w pstre kolory i radio. Ktoś, kto tu przyjeżdża, może mieć dylemat. Dworek, piękna okolica z kąpieliskiem, miła obsługa z jednej strony, a z drugiej standardowe pokoje, typowe dla współczesnych hoteli. Decydując się na pobyt w Gminnym Ośrodku Kultury w Dzierżąznej, trzeba też pamiętać, że jest możliwy nocleg w drewnianych domkach, koło
dworu. W ośrodku zostały stworzone odpowiednie warunki do przeprowadzania szkoleń, konferencji, seminariów, bankietów i imprez plenerowych. Mile widziane są również dzieci, dla których są organizowane pobyty kolonijne.

Okolica

Agroturystyczny szlak rowerowy – trasa długości 33 km wiedzie przez tereny na północ od Zgierza, m.in. fermę strusi, źródła rzeki Ciosenki oraz cmentarz z 1914 roku. Aleksandrów Łódzki – miasto powstało na początku XIX wieku. W związku z tym jest tu wiele budowli klasycystycznych z tego okresu – kościoły, ratusz, jatki miejskie, kamienice. Bratoszewice – neobarokowy pałac zbudowany w latach 1921–1922 dla Kazimierza Rzewuskiego. Łódź – dawna ziemia obiecana, miasto tysięcy zakładów przędzalniczych i tkalni. Obecnie „skansen” architektury eklektycznej, wspaniałych pałaców i kamienic z końca XIX wieku – obowiązkowy spacer ulicą Piotrkowską. Konieczne trzeba odwiedzić Centralne Muzeum Włókiennictwa, Muzeum Kinematografii i Muzeum Sztuki oraz Rezydencję Księży Młyn. W Łodzi znajduje się jeden z najpiękniejszych cmentarzy żydowskich, największy w Europie Środkowej. Mąkolice – drewniany kościół z 1521 roku, kilkakrotnie restaurowany, oraz drewniane chałupy z pierwszej połowy XIX wieku. Piątek – miasteczko uznawane
jest za geometryczny środek Polski. Rezerwat Struga Dobieszkowska – unikatowy krajobraz strumienia leśnego płynącego jarami i kształtującego specyficzną przyrodę. Wola Błędowa – pole golfowe Klubu Golf Palace & Country Club Wola Błędowa. Zgierz – najciekawszym zabytkiem są domy tkaczy z początku XIX wieku. Jest tu też stok narciarski na Malince oraz liczne trasy rowerowe i szlaki piesze prowadzące m.in. przez niezwykły rezerwat jałowców, Ciosany.

Gminny Ośrodek Kultury

Dzierżązna 4, 95-001 Biała

(42) 717 84 66 (42) 717 80 18

gokdzierzazna@xl.wp.pl

www.dzierzazna.pl

Dojazd samochodem: Drogą nr 702 (Zgierz–Kutno). Ok. 9 km od Zgierza, w Białej skręt do Dzierżąznej. Droga do dworu po prawej stronie, niemal tuż za tablicąmiejscowości. Jest tablicainformacyjna Gminnego Ośrodka Kultury.

Dojazd pociągiem: Pociągiem do Zgierza, a stamtąd autobusem. Autobusem można też dostać się z Łodzi.

Seria: Miejsca niezwykłe
Tytuł: Wypoczynek w dworkach i pałacach
Autor: Robert Pasieczny