Gejsze. Kobiety, o których krążą krzywdzące opinie

Gejsza to piękna, młoda, wykształcona kobieta. Ludzie, którzy uważają ją za kobietę lekkich obyczajów, mylą się bardzo, pokazując tylko jak bardzo nie wiedzą, z kim mają do czynienia. \"Gei\" to sztuka, gra na scenie, natomiast \"sha\" oznacza osobę, która uprawia sztukę i bardzo ją kocha. Pierwszą gejszą była Kasen, została nią w 1761 roku.

Najbardziej tradycyjnymi są gejsze z Kioto, które zamieszkują tak zwane dzielnice gejsz, największymi są: Gion, Pantoch oraz Shimabara. Mieszkają one zazwyczaj w jednym domu, chociaż lepszym określeniem byłby tu pałac, w każdej z dzielnic. Dom gejsz nazywa się Oniya. Dowodem na to, iż nie można ich nazwać prostytutkami jest fakt, że każda gejsza musi być zarejestrowana w urzędzie rejestracyjnym, znajdującym się w każdej dzielnicy.

Czyni to ich zajęcie normalnym, legalnym zawodem, natomiast prostytucja jest w Japonii zakazana. Gejsze, są bardzo dobrze wykształconymi kobietami, od najmłodszych lat muszą doskonalić swoje umiejętności, do najważniejszych z nich należą:
- nauka klasycznego tańca japońskiego,
- gra na tradycyjnych instrumentach,
- doskonała znajomość ceremonialnego parzenia herbaty,
- kaligrafowanie,
- ikebana, czyli japońska sztuka dekoracyjnego układania kwiatów, oraz recytowanie klasycznej literatury japońskiej.

Gejsza nie może być kobieta uległą, musi wiedzieć, czego chce i dążyć pewnie do swoich zamierzonych celów, ale tylko ciężka praca pozwala na osiągnięcie wysokiej pozycji zawodowej. Pomimo tego, że gejsze mieszkają w jednym domu, panuje wśród nich olbrzymia zawiść, ponieważ każda dąży do tego, żeby cieszyć się szacunkiem innych ludzi, co niestety nie pozwala na zbyt zażyłe przyjaźnie w ich środowisku. Gejsza nie może również nigdy zostać niczyją żoną.

Gejsze, dzielą się na dwie grupy: Maiko oraz Geiko. Maiko, to praktykantka, która dopiero poznaje świat gejsz. Jest to młoda dziewczyna, często nastolatka, która obserwuje i uczy się roli gejszy. Nabywa ona doświadczenia głównie poprzez uczestnictwo w przyjęciach i festiwalach tańca. Maiko wyróżnia niesamowicie kolorowe kimono z szerokimi rękawami, sięgającymi ziemi, oraz mnóstwo ozdób we włosach. Młoda gejsza musi wyglądać kolorowo, słodko i niewinnie. Geiko natomiast, to starsza, doświadczona już gejsza. Jej kimono nie jest już tak kolorowe, a włosów nie zdobią już dziesiątki grzebieni i spinek, za to strój zostaje w specjalny sposób związany pasem obi. Taka kobieta staje się piękną, dystyngowaną, poważną Geiko. Praktykantka staję się dorosłą gejszą w momencie wywinięcia kołnierza w kimono, robi się to, dlatego, że w Japonii mężczyźni mają słabość do odsłoniętego karku, a przecież gejsza musi się podobać.

Gejsze bardzo mocno odróżniają się na ulicy od innych, zwykłych kobiet. Tylko one, bowiem, noszą, na co dzień kimono. Jednak nie tylko ubiór wyróżnia je z tłumu, również makijaż i fryzura mają tu kolosalne znaczenie.

Makijaż:

Sposób, w jaki gejsze bielą twarz zaczerpnięty został od nielegalnych, japońskich prostytutek, którymi były najczęściej biedne kobiety, na co dzień zajmujące się wyrobem węgla drzewnego, które zakrywały brud i blizny grubą warstwą pudru. Stąd właśnie blady wygląd twarzy gejszy.

Fryzura:

Jest tak samo istotna i niezwykła jak makijaż. Tradycyjna fryzura gejszy nazywa się wareshinobu i jest bardzo strojna oraz ozdobna. Noszą ją tylko młode gejsze Maiko, Geiko nie używają w swoich fryzurach tych wszystkich ozdób. Fryzura ta jest niesamowicie skomplikowana do zrobienia i trudna w pielęgnacji, dlatego też współczesne gejsze używają peruk, które nakładają na swoje własne włosy.

Strój:

Ubiór gejszy składa się z trzech części: nagajuban, kimona i obi. Nagajuban to szata noszona pod kimono, natomiast obi to pas, którym Geiko związują ubranie, może on mieć długość nawet sześciu metrów. Chociaż samo kimono, jest na pewno przepiękne, to nie ma za bardzo, czego zazdrościć gejszom, dlatego, że może ono ważyć nawet dwadzieścia kilogramów. Gejsze nie noszą bielizny, aby nic nie odznaczało się pod ich szatami. Skarpetki są zazwyczaj o numer mniejsze, żeby nie marszczyły się w butach, których koturn nie jest niższy niż piętnaście centymetrów.

Taniec i przyjęcia, to główne zajęcie gejszy. Bogaci japończycy nie wyobrażają sobie prawdziwej fety bez nich. Jednak uczestnictwo w przyjęciach grozi uzależnieniem się gejszy od alkoholu, co nie wróży jej długiej kariery w zawodzie. Do bardziej oficjalnych uroczystości należą festiwale tańca prowadzone od 1875 roku. Najsłynniejsze z nich to wiosenne festiwale tańca w Kioto. Najsłynniejszy taniec- Miykao Odori musi się koniecznie znaleźć w repertuarze każdej gejszy. Na festiwale tańca zjeżdżają nie tylko japończycy z całego kraju, ale również turyści z całego świata, którzy chcą obejrzeć te niesamowite kobiety w tańcu.

Świat i życie gejszy to bajka, tak pomyślałaby każda kobieta i choć nam Europejkom ich życie mogłoby się okazać odrobinę niewolnicze, to one nie zamieniłyby go na żadne inne. Prawie każda młoda Japonka marzy o tym, żeby dostać się do tej baśniowej rzeczywistości. Zadziwiające jest również to, że przez tyle lat tradycja pozostaje niezmienna i choć czasy się zmieniają, gejsze nigdy nie zmieniły swoich zasad i reguł.

_ Monika Agnieszka Jacewicz _