Na narty

W literaturze znaleźć można uniwersalne tabele wiążące z sobą wszystkie te parametry. Ich przydatność bywa jednak ograniczona, często te ogólne rozważania przypominają dzielenie włosa na czworo, nie uwzględniając np. indywidualnych preferencji narciarza. W praktyce, kupując konkretny model nart, najlepiej zdać się na charakterystyki doboru proponowane przez producenta (każdy profesjonalny sklep sportowy nimi dysponuje).

W przypadku nart tradycyjnych, wybór odpowiedniego modelu ułatwia znajomość symboli kodujących ich funkcjonalne mutacje – litera „L” oznacza narty dla początkujących, symbol „AL” – sprzęt uniwersalny, „S-SL” specjalistyczne narty slalomowe. Produkuje się także deski dedykowane biegom zjazdowym lub np. do jazdy po trasach nieutwardzonych (freeride).

Buty dobieramy do stopy i do nart/wiązań. W przypadku sprzętu sprawa jest dosyć prosta – wiązania produkowane są na ogół w trzech wariantach wymiarowych (S, M, L), z których każdy ma własny szeroki zakres regulacji. Bardziej skomplikowane jest dopasowanie buta do nogi – miarodajnego sprawdzianu dokonać można tylko w trakcie co najmniej kilkugodzinnego pobytu na stoku, a sklepy unikają z reguły wypożyczania butów „na próbę” lub przyjmowania zwrotów. Mankamenty butów narciarskich ujawniają się dopiero w terenie, wszelkie niedopasowania skutkują zaś uciążliwymi urazami. Przed wybraniem się do sklepu powinniśmy zmierzyć długość stóp w centymetrach – to podstawa doboru zewnętrznego plastikowego buta (skorupy). Zapięty całkowicie but powinien stabilnie i sztywno obejmować stopę oraz staw skokowy, nie uciskając jednocześnie żadnych ich części. Jeżeli decydujemy się na zakup sprzętu nowego, dobrym wyjściem jest wybór butów z nieukształtowanym wewnętrznym botkiem, wykonanym z tworzywa termoutwardzalnego. Taki but
„sam” perfekcyjnie dopasuje się do stopy. Luzy w minimalnie za dużym bucie można wyeliminować, stosując grubszą skarpetę lub odpowiednio przycięte i ułożone wkładki.