Pan-American Highway: najdłuższa droga świata
Amerykanie mają legendarną Route 66 łączącą Chicago z Los Angeles, Meksykanie malowniczą „El Chepe” biegnącą od górzystych rejonów kraju aż po wybrzeże Pacyfiku. Peruwiańczycy są dumnymi posiadaczami Kolei Transandyjskiej, jednak to ona – Autostrada Panamerykańska jest najdłuższym, największym i najbardziej uczęszczanym szlakiem na półkuli zachodniej. Łączy tych z północy, którzy nazywają ją „highway” i tych z południa, mówiących o niej „carretera”.
Amerykanie mają legendarną Route 66 łączącą Chicago z Los Angeles, Meksykanie malowniczą „El Chepe” biegnącą od górzystych rejonów kraju aż po wybrzeże Pacyfiku. Peruwiańczycy są dumnymi posiadaczami Kolei Transandyjskiej, jednak to ona – Autostrada Panamerykańska jest najdłuższym, największym i najbardziej uczęszczanym szlakiem na półkuli zachodniej. Łączy tych z północy, którzy nazywają ją „highway” i tych z południa, mówiących o niej „carretera”.
Autostrada Panamerykańska, mierząca 25750 km, to setki dróg i ich odgałęzień, 17 państw, kilka stref klimatycznych, Pacyfik i Atlantyk, góry, doliny, pustynie oraz w zależności od potrzeb i upodobań – mnóstwo wariantów podróżowania.
W drogę!
Długość autostrady jest liczona od koła podbiegunowego północnego na , wysp południowego Atlantyku oraz Antarktydy. Z Ushuaia wyrusza około 90 proc. wszystkich wypraw na ten kontynent.
Początek i koniec trasy to jednak wyłącznie wersja oficjalna. W praktyce wszystko zależy już tylko od fantazji podróżujących. Można przejechać ją samochodem lub autokarem, całą lub częściowo, wysiadając w jednym z krajów, przez które biegnie czy rozpocząć i zakończyć w dowolnym momencie. Przejazd samochodem osobowym jest bezpłatny, utrudnieniem są blokady policyjne w niektórych krajach latynoskich.
Z Alaski do Meksyku *
W *Stanach Zjednoczonych przebieg Autostrady Panamerykańskiej nigdy nie został zdefiniowany, a połączenie z Meksykiem jest co najmniej dwuwariantowe. Pierwszy rozpoczyna się w kanadyjskim Dawson Creek i biegnie przez w mieście Nogales**.
Wariant drugi, zdecydowanie dłuższy, prowadzi przez miasta Minnesoty, Minneapolis, Iowy, Missouri, Kansas, Oklahomy i Teksasu, aż do leżącego nad rzeką Rio Grande Laredo, sąsiadującego z meksykańskim Nuevo Laredo. Po przekroczeniu granicy kontynuacją jest droga krajowa przebiegająca przez Monterrey – „sułtana północy”, czyli trzecią najbardziej zaludnioną metropolię (po Ciudad de Mexico i Gudalajarze), uznawaną za najbezpieczniejsze miasto całej Ameryki Łacińskiej. Ponieważ Stany Zjednoczone mają bardzo dobrze rozwiniętą sieć dróg i autostrad, zawsze można wybrać jedną z opcji alternatywnych i skrócić czas przejazdu.
Z Meksyku do Kolumbii
Meksykański odcinek autostrady przebiega przez usytuowane na wzgórzach Sierra Madre *Wschodnia miasta *Ciudad Victoria i Pachuca aż do Distrito Federal, czyli meksykańskiej stolicy. Następnie przecina Pueblę, której historyczne centrum zostało wpisane na listę UNESCO oraz słynącą z wyrobów czekoladowych Oaxaca, w pobliżu której znajduje się Monte Albán – dawne centrum kulturalne Mezoameryki.
Potem wiedzie przez stolice * i prowadzi aż do Kostaryki*, w której zaczyna się najbardziej morderczy fragment. Przez ostatni kraj przebiega niewielka część drogi, jednak to właśnie ten odcinek uznawany jest za najbardziej niebezpieczny. Autostrada jest bowiem jednym z nielicznych szlaków prowadzących do lasów deszczowych. Kostaryka jest krajem proekologicznym, a zachowanie przyrody w nienaruszonym stanie ma swoją cenę. Unika się koniecznych remontów, a fragmenty drogi wciąż zmywają deszcze.
Północnoamerykańska część autostrady kończy się w panamskim miasteczku Yaviza. Panama jest miejscem, w którym najdłuższa autostrada świata spotyka się z jego największym skrótem. Kanał Panamski, wybudowany w latach 1904-1914 z inicjatywy Ferdinanda Marrie de Lessepsa, łączy wody Oceanu Atlantyckiego (przez Morze Karaibskie) z Oceanem Spokojnym. Jest jednym z najważniejszych szlaków handlowych współczesnego świata, który skraca drogę morską z San Francisco do *Nowego Jorku *o 14500 km.
Tutaj też zaczyna się latynoska mañana. Poważną przeszkodę stanowi Darién Gap, górzysty obszar bagnistej dżungli, który oddziela panamską prowincję Darién, w której Hiszpanie założyli pierwszą osadę w Ameryce Południowej, od Kolumbii *i uniemożliwia komunikację lądową pomiędzy *Ameryką Środkową i Południową. Sytuacja ta zmusza kierowców do pokonania 90-kilometrowego odcinka drogą morską. Teren prowincji zamieszkiwany jest przez wojownicze plemię Kuna oraz łagodne Chocó. Ze względu na stacjonujących tam partyzantów FARC i ELN uznawany jest za bardzo niebezpieczny, zwłaszcza, że znajduje się na tzw. szlaku narkotykowym.
Wenezuelski łącznik
W Kolumbii nie ma drogi doprowadzonej do granicy, zaś najbliższy port znajduje się w mieście Turbo, skąd dociera do Medellín. *To rodzinne miasto Gabriela Garcii Marqueza, w którym co roku odbywa się słynna parada mitów i legend (La Feria de las Flores*). Kojarzone jest jednak głównie z działalnością przestępczą narkotykowego barona Pablo Escobara, handlarza szmaragdów Jose Gonzalo Rodrigueza Gachy oraz braci Ochoa, „ojców” tzw. Kartelu z Medellín, który w latach swojej świetności przynosił dochody ok. 60 milionów dolarów dziennie. Miasto jako jedna z narkotykowych stolic świata obrosło wieloma anegdotami. Najsłynniejsza z nich, krążąca po cały latynoskim świecie, głosi, że „w Medellín nawet muchy są ciągle naćpane”.
Oprócz rejsów do Kolumbii, można dopłynąć do któregoś z portów w Wenezueli. Tu jednak każda droga nazywana jest panamerykańską, więc określenie właściwego jej przebiegu jest trudne. Istnieją jednak dwa główne szlaki uznawane za Autostradę Panamerykańską. Pierwszy biegnie wzdłuż wybrzeża La Guaira do samego Caracas aż po granicę z Kolumbią w San Antonio del Táchira. Natomiast w Kolumbii przez Bogotę do miasta Cali, będącego największym narkotykowym konkurentem Medellí. Druga wenezuelska droga wiedzie do miasta *Santa Elena de Uaien *położonego w niedalekiej odległości od granicy z Brazylią.
Szerokiej drogi!
Kolejnymi punktami na trasie są: Quito (Ekwador), Piura, Lima i Nazca (Peru), La Paz (Boliwia) i Santiago de Chile, skąd Panamericana skręca na wschód, do granicy z . Tam po przekroczeniu Buenos Aires i Bahia Blanca ponownie przechodzi przez Chile (okręg Magellan), by powrócić na Ziemię Ognistą, gdzie kończy się w Ushuaia – mieście na końcu świata. Można wybrać także dodatkowy jej wariant prowadzący przez Paragwaj.
Niezapomniane widoki, strome zbocza tuż nad wzburzonym Pacyfikiem, pustynna cisza, małe urokliwe miasteczka, plantacje bananów, pola suszonej papryki i wielkie aglomeracje, a wszystko to na jednej trasie. Autostradą Panamerykańską można dotrzeć naprawdę daleko mimo, że podróż nie należy do najłatwiejszych. To prawdziwe wyzwanie oraz łakomy kąsek dla łowców przygód i adrenaliny. Chwilami bywa urzekająco piękna, czasem mordercza i mocno ryzykowna, ale przecież bez ryzyka nie ma prawdziwej zabawy!
pw/at
Źródło: etraveler.pl