Podanie ręki, pokazanie języka, klaskanie. Jak witać się w różnych zakątkach świata

Nie zawsze jest to możliwe żebyśmy znali język, jakim mówią mieszkańcy kraju, do którego planujemy podróż. W takiej sytuacji warto podszkolić swoje umiejętności komunikacji niewerbalnej, czyli gesty (najczęściej te związane z witaniem się) oraz reguły w kontaktach interpersonalnych: ułożenie ciała, dotyk oraz zachowanie odpowiedniej odległości od rozmówcy.

Uścisk dłoni – inny w zależności od kraju

Najpopularniejszym sposobem powitania się jest podanie prawej ręki, którą ściskamy dłoń witanej osoby i lekko nią potrząsamy. Siła ucisku, intensywność potrząsania oraz długość całej czynności jest uwarunkowana kulturowo. W większości krajów potrząsa się ręką rozmówcy od pięciu do siedmiu razy, choć są od tego wyjątki, np. w Niemczech robi się to od dwóch do trzech razy (tak samo witamy się w Polsce). We Francji ściskanie dłoni rozmówcy trwa długo, podobnie w krajach arabskich, choć tam uścisk jest bardzo delikatny. Za to w Rosji typowy jest mocny chwyt przy podawaniu ręki, a w Zambii w trakcie powitania ściska się również kciuki.

Nie w każdym kraju witanie się przez uściśnięcie dłoni jest tolerowane. Pewne regiony świata mają swoje własne zwyczaje dotyczące przywitań. Najciekawsze z nich to:

• pokazywanie języka - w Tybecie w ten sposób oznajmiamy drugiej osobie, że nie jesteśmy zreinkarnowanym, złym królem Tybetu (według legend język monarchy był czarny lub siny):
• przyłożenie dłoni spotkanej osoby do własnego czoła - na Filipinach, kiedy młode osoby witają się ze starszymi, klękają lub schylają się i przyciągają dłoń rozmówcy do swojego czoła (jest to jeden ze sposobów okazania szacunku);
• złożone dłonie i schylenie się - typowym powitaniem w Tajlandii jest ułożenie rąk jak do modlitwy na wysokości klatki piersiowej oraz lekkie pochylenie się (w trakcie schylania broda powinna dotknąć kciuków);
• klaskanie na powitanie - w południowej Afryce żyje lud Shona, którego przedstawiciele na powitanie drugiej osoby klaszczą;
• uniesienie brwi - mieszkańcy Mikronezji w geście przywitania unoszą brew - oznacza to, że akceptują obecność drugiej osoby;
• przybicie "piątki" w zwolnionym tempie - w Malezji witające się osoby przybijają sobie "piątkę", jednak nie w takiej formie, jaką znają Europejczycy. Malezyjczycy robią to powoli i delikatnie, a ten gest nazywany jest "Salame".

Dla Europejczyków najbardziej nietypowymi zasadami powitań mogą okazać się zwyczaje panujące w Azji. Choć w Chinach coraz częściej można przywitać się za pomocą uścisku dłoni, to nadal w niektórych regionach w krajach azjatyckich pielęgnuje się wieloletnie tradycje. Japonia, Chiny i Korea Południowa to kraje kolektywistyczne, skupione na wspólnocie i własnej przynależności. tam panują poniższe zwyczaje:

• ukłon w trakcie powitania - jeśli druga osoba kłania się nam, my również powinniśmy zrobić to samo (ukłon jest oznaką szacunku, a jego zignorowanie jest postrzegane bardzo negatywnie) - w trakcie tej czynności wzrok powinien być skierowany w dół, a głębokość ukłonu zależy od pozycji towarzysza – im osoba starsza lub wyższa rangą, tym ukłon powinien być głębszy;
• wymienianie się wizytówkami (kiedy podajemy je drugiej osobie, należy użyć obu rąk, a gdy odbieramy karteczkę od rozmówcy, powinniśmy dokładnie przeczytać dane na wizytówce oraz odłożyć ją na stół lub od razu włożyć do portfela - oznaką braku szacunku jest włożenie wizytówki do kieszeni);
• zdejmowanie butów - w trakcie odwiedzin w japońskim domu niezwłocznie po przekroczeniu progu należy zdjąć buty i pozostać w skarpetkach lub założyć przygotowane przez gospodarza kapcie;
• nieprzedstawianie się samodzielnie - w Chinach dopiero ktoś trzeci, kto zna obie strony, może je sobie oficjalnie przedstawić;
• kontrolowanie mimiki - w krajach azjatyckich należy uważać na mimikę twarzy - często uśmiech jest postrzegany jako oznaka zakłopotania lub zmartwienia.

Na co jeszcze zwracać uwagę?

W różnych kulturach inaczej podchodzi się do kontaktu wzrokowego, dotyku czy odległości między nowo poznanymi osobami. W kulturze Zachodu patrzenie w oczy jest bardzo pożądane, a jego unikanie może być odebrane jako nieuprzejmość czy nawet nieszczerość. Odwrotnie jest natomiast w krajach azjatyckich, gdzie unika się kontaktu wzrokowego. W krajach muzułmańskich długie patrzenie w oczy osoby płci przeciwnej jest zarezerwowane jedynie dla małżeństw.

Podobnie dotyk i odległość między rozmówcami zmienia się w zależności od kultury. Uważa się, że częstotliwość dotyku zależy od klimatu, jaki panuje w danym regionie np. w krajach o ciepłym klimacie ludzie dotykają się częściej niż w krajach o zimnym klimacie. Dlatego w Ameryce Południowej i w krajach śródziemnomorskich dotykanie nowo poznanych osób jest czymś naturalnym.

Źródło: Accor Hotels