Skarby kultury chińskiej z prowincji Anhui

Laozi i Zhuangzi

Jednym z powodów, dla którego o prowincji Anhui mówi się na świecie jest Laozi, założyciel i główny przedstawiciel taoizmu. W czasach przed powstaniem Cesarstwa, zwanych Okresem Wiosny i Jesieni oraz Okresem Walczących Królestw (770 p.n.e. - 221 p.n.e.) chińska cywilizacja przeżywała szybki rozkwit. Powstawało wiele szkół myślenia, a rozmaite prądy myślowe zderzały się i mieszały ze sobą. Według przekazów historycznych miejsce urodzenia Laozi znajdowało się w stanie Chen, położonym mniej więcej w północnej części dzisiejszej prowincji Anhui. Księga Tao Te Ching, napisana przez Laozi, to znane na całym świecie dzieło filozoficzne, które wywarło wielki wpływ na późniejsze pokolenia.

Inna ważna postać, która doprowadziła taoizm do pełni rozwoju, Zhuangzi, urodził się w stanie Song, który, jak twierdzą niektórzy, również znajdował się w dzisiejszej prowincji Anhui. Zhuangzi odgrywa ważną rolę w historii chińskiej literatury i filozofii. Jego najbardziej znane dzieła były bardzo nowatorskie i pełne romantyzmu, są to m.in. Sen motyla, Kucharz Ding i Radość ryb. Filozof ten doskonale wykładał ezoteryczne myśli filozoficzne w formie anegdot, alegorii, przypowieści lub bajek.

Cztery skarby do kreślenia znaków pisma chińskiego

W prowincji Anhui popularne jest takie powiedzenie: "Nawet biedni nie rezygnują ze swoich książek". W starożytności w tej prowincji nawet kupcy, gurpa o najniższym statusie społecznym, zwracali uwagę na poziom własnej edukacji, a gdy bogacili się, inwestowali duże środki w edukację swojego potomstwa. Dzięki tej kulturalnej atmosferze powstały tutaj tzw. cztery skarby gabinetu – pędzle do pisania i papier z miasta Xuancheng, specjalny rodzaj atramentu w postaci stałej (przechowany w małych sztabkach) oraz kamień pisarski do rozrabiania tuszu z wodą, z miasta Huizhou.

Fantastyczne kształty góry Tianzhu i kaligrafie wykute w jej skałach

Tianzhu to góra słynąca z niesamowitych kształtów kamieni. Kaligrafie wyryte na skałach w dolinie, u podnóża góry, są śladem odwiedzających ją "celebrytów" sprzed wielu wieków, a fantastyczne formy skalne mocno działają na wyobraźnię. Cała góra jest ukształtowana z ogromnych skał, i przypominać może silnego, śpiącego olbrzyma. Patrząc na te gigantyczne skały pod różnym kątem, można zobaczyć różne kształty. Czasem przypominają one wróżkę, czasem różne zwierzęta.

Starożytni Chińczycy mieli fantastyczną wyobraźnię i naturalnie uformowane kamienie o niecodziennych kształtach obdarzali równie niezykłymi nazwami. Góra Tianzhu, w prowincji Anhui, słynie z takich dziwnych zarysów skalnych, więc oczywiście istnieje wiele wyobrażeń na ich temat, np. jedna skała nad strumieniem przypomina wyglądem krowę leżącą na ziemi. Na skałach zachowało się ponad 300 kaligrafii, które powstawały od XII w. do XX w., tworząc muzeum sztuki w naturalnej scenerii. Wykuta kaligrafia to teksty o astronomii, geografii, polityce, ekonomii, wojskowości i kulturze. Dostarczają one cennych materiałów do badań historii, a ich autorami są znani pisarze lub politycy żyjący w różnych okresach. To zresztą nie jedyna atrakcja prowincji Anhui.

Uliczka Liuchi

W mieście Tongcheng, w południowo-zachodniej części prowincji Anhui, znajduje się słynna uliczka Liuchi, z niezwykłą historią. Liuchi to w tłumaczeniu sześć chi. Chi to jednostka długości w starożytnych Chinach, a długość sześć chi odpowiada mniej więcej dwóm metrom. Ale dlaczego nazwa tej uliczki pochodzi od jej długości? Otóż ponad 300 lat temu dwie sąsiadujące rodziny pokłóciły się o mur graniczny swoich dziedzińców. Krewny jednej rodziny, który był urzędnikiem w innym miejscu, napisał list do swojego krewnego przekonując go: "Napisałeś do mnie list, z powodu kłótni o mur dziedzińca. Czy nie lepiej, jeśli zbudujesz ścianę dziedzińca o trzy chi bliżej twojego domu?". Po przeczytaniu tego listu głowa rodziny poczuła, że ich poprzednie działania były za ostre, więc jego rodzina ustąpiła o trzy chi podczas budowy muru swojego dziedzińca. Sąsiedzi też się zawstydzili i także postanowili ustąpić o trzy chi. Między murami dziedzińców obu domów powstała przestrzeń szeroka na sześć chi, którą wkrótce nazwano "Uliczką Liuchi". Ulica ta jest symbolem tolerancji i skromności ludzi z Tongchengu i pokazuje ich pozytywne cechy w dążeniu do harmonii i osiągnięcia porozumienia z innymi ludźmi.

Opera Huangmei

W mieście Anqing, w prowincji Anhui, rozwinęła się Opera Huangmei, czyli jedna z pięciu głównych chińskich oper. Chociaż nie została stworzona w samym Anhui, ale w sąsiedniej prowincji, to jednak rozwinęła się i stała się sławna dopiero w prowincji Anhui. Melodie Opery Huangmei są bardzo wesołe i pełne życia, ale mają też tkliwe, romantyczne i liryczne brzmienie. Teksty są proste i realistyczne, a czasem też humorystyczne. Niektórzy mówią, że Opera Pekińska opowiada o sukcesach i porażkach kraju, więc jest pompatyczna, a Opera Huangmei mówi o radości, smutku i gniewie, czyli przejawach życia zwykłych mieszkańców, dlatego jest bliższa ludziom. Kolejną oczywistą różnicą między Operą Huangmei a Operą Pekińską są kostiumy i makijaż. Kolory na twarzach aktorów Opery Pekińskiej są bardzo jaskrawe, zwłaszcza wokół oczu. Natomiast makijaż aktorów Opery Huangmei jest bardziej delikatny i elegancki. Stroje Opery Huangmei również odznaczają się większą prostotą, mniejszą liczbą haftów i delikatnymi kolorami.

Wraz z pogłębianiem się wymiany kulturalnej między różnymi regionami i grupami etnicznymi, kultura danego miejsca, ukazując swoją wyjątkowość, integruje się również z innymi kulturami, a nawet rodzi nowe kultury. Ale nie ma wątpliwości, że kultura regionalna, w tym kultura prowincji Anhui, nigdy nie zmieni swojej orientacji skierowanej na wartości społeczne i estetykę. Te cechy są duszą kultury prowincji Anhui i oddziałują na jej mieszkańców, ale również na ludzi żyjących w innych rejonach Chin.