Świdnica

Dawnej stolica księstwa, prawa miejskie uzyskała około 1250 roku.

Znakiem zamożności mieszkańców Świdnicy, konkurujących z Wrocławiem w zakresie handlu ze Wschodem, jest wspaniały rynek z pięknymi kamienicami, ratuszem i rzeźbionymi: kolumną Trójcy Świętej (1693) oraz studnią Neptuna (1732).

Kościół parafialny

Gotycki kościół parafialny świętych Stanisława i Wacława, budowany od 1330 roku do XVI wieku, ma najwyższą na Śląsku 104-metrową wieżę. W 1660 roku przejęty został przez jezuitów, którzy zmodernizowali jego wnętrze. Tak powstał jeden z najlepszych na Śląsku przykładów tzw. barokizacji, czyli nałożenia na starą strukturę nowej barokowej szaty dekoracyjnej z pomocą stiuków, malowideł i nowego wyposażenia. Baldachimowy ołtarz główny na planie koła, wykonany w 1694 roku przez Johanna Riedla z Pragi, symbolizuje świątynię Salomona. Rzeźby na konsolach filarów i z prospektu organowego (1704–1710) są dziełem sławnego świdniczanina Georga Leonharda Webera. W górnej kaplicy od południa zachował się jeden ze znakomitych zabytków średniowiecza – gotycki tryptyk ze sceną Zaśnięcia Marii z 1492 roku. Jego rzeźby nie bez powodu kojarzą się z krakowskim ołtarzem mariackim, są bowiem dziełem warsztatu Wita Stwosza.

Kościół Pokoju

Obowiązkowym punktem programu podczas wizyty w mieście jest zwiedzanie Kościoła Pokoju, jednego z dwóch (obok Jawora) zachowanych na Śląsku. Oba powstały dzięki królowi szwedzkiemu, który zażądał ich zbudowania w traktacie pokojowym z 1648 roku (stąd nazwa) kończącym wojnę trzydziestoletnią. Kościół świdnicki wzniesiony został w 1657 roku przez wrocławskiego inżyniera Albrechta von Saebischa. Jego skromny wygląd zewnętrzny, kontrastujący z bogactwem dekoracji wnętrza, to skutek restrykcji Habsburgów nałożonych na śląskich protestantów. Kościoły Pokoju miały powstać w przeciągu roku, z nietrwałego materiału i pierwotnie bez wieży, w odległości wystrzału armatniego od murów miasta. Wszystko po to, by nie rzucały się w oczy, a na wypadek oblężenia mogły zostać szybko rozebrane. Paradoks historii stanowi fakt, że oba nie tylko przetrwały, ale jako znakomite osiągnięcia śląskiego baroku wpisane zostały w 2001 roku na listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO. Dzięki dobudowanym później emporom i lożom
szlacheckim zbór mógł pomieścić 7 500 wiernych. Jego rokokowy ołtarz z 1752 roku symbolizuje, jak w kościele jezuitów, świątynię Salomona. Jest to dzieło Augusta Gottfrieda Hoffmanna z Drezna, także autora ambony. Malowidła sufitu przedstawiają Trójcę Św. oraz upadek Babilonu, Sąd Ostateczny i Niebiańską Jerozolimę.

Seria: Miasta dla ciekawych
Tytuł: Wrocław
Autor: Beata Lejman