Wyprawy wielodniowe

Położone z dala od zamieszkanych osiedli, głównych tras turystycznych i komunikacyjnych masywy Karpat rumuńskich, ukraińskich, Uralu, pasm skandynawskich lub bałkańskich są zimą praktycznie niedostępne. Pierwsze opady śniegu odcinają te rozległe obszary od świata – miejsca, gdzie latem mieliśmy szansę na napotkanie choćby nielicznych pasterzy lub turystów, w styczniu lub marcu zamieniają się w śnieżną pustynię, pozbawioną praktycznie śladów ludzkiego życia.

Wędrując na nartach lub rakietach śnieżnych przez dzikie górskie ostępy, stajemy się niejako wybrańcami, nielicznymi szczęściarzami, którym dane jest podziwianie tych fascynujących rejonów w surowej zimowej szacie. To człowiek jest tu elementem obcym, całym światem włada mróz, śnieg i wiatr. Podczas wycieczek w rzadko odwiedzane, niezagospodarowane turystycznie i słabo zaludnione pasma, możemy być niemal pewni, że przez cały czas wędrówki będziemy w górach sami, a zostawiony przez nas ślad i wytopione przez ogniska jamy przez wiele dni lub tygodni pozostaną jedynymi oznakami obecności człowieka.

Trudność wycieczek wielodniowych nie musi wiązać się ze szczególnym nagromadzeniem problemów technicznych. Oczywiście można zaplanować wymagającą znakomitej techniki i świetnego przygotowania kondycyjnego wyprawę w góry wysokie, obfitującą w strome podejścia i zjazdy, zawierającą elementy wspinaczki itp. Z drugiej strony wycieczka wielodniowa może być technicznie bardzo prosta i zakładać np. zimowe przejście przez Beskid Niski z Krynicy do Komańczy.

Istotą trudności długich wędrówek zakładających biwakowanie w terenie jest długotrwałe wystawienie na – bądź co bądź – niezbyt przyjazne dla człowieka warunki zimowe. Po jednodniowej wycieczce, nawet zmęczeni i przemoczeni mamy możliwość szybkiego doprowadzenia się do porządku w domu lub w schronisku, odpoczynku, zjedzenia łatwo dostępnego posiłku i noclegu w ciepłym i suchym łóżku.