Złote Piaski. Kurort w Bułgarii, w którym na pewno wypoczniesz

*Złote Piaski to jeden z najbardziej znanych czarnomorskich kurortów Bułgarii. Ośrodek ten powstał w 1957 r. jako naturalna kontynuacja Parku Przyrodniczego Złote Piaski. Walory tego miejsca to: spokój, gorące morze, piękny stary las, który ciągnie się aż do samej plaży pokrytej wspaniałym, złotym piaskiem (stąd nazwa miejscowości), lecznicze źródła mineralne. Prócz naturalnych, wspaniałych warunków do wypoczynku kurort wyposażony jest w urządzenia balneologiczne. *

Dla wczasowiczów organizuje się tu różne rozrywki, można uprawiać sporty. Wszystko to przesądza o popularności Złotych Piasków. Walory miejscowości doceniono, przyznając jej prestiżową europejską nagrodę ekologiczną „Blue Flag”. Jeśli chodzi o poziom usług, stan zaplecza, komfort i przepych, kurort jest naprawdę na światowym poziomie.

Jedynym minusem jest to, że bardzo światowe są tu również ceny (dwu-, a nawet trzykrotnie wyższe niż w sąsiednich miejscowościach, a owoce bywają w sezonie nawet czterokrotnie droższe niż np. w Warnie!).

Plaża kurortu ma 3 km długości, szerokość dochodzi do 100 m. Pogoda sprzyjająca kąpielom słonecznym i morskim, utrzymuje się od maja do października. Średnia temperatura powietrza wynosi wtedy 27°C, a wody: 24°C.

Orócz plaż i obiektów oferujących bardzo urozmaiconą rozrywkę, w pobliżu znajdują się dwa miejsca, które trzeba odwiedzić.

Park Przyrodniczy Złote Piaski leży w bezpośrednim sąsiedztwie kurortu. Aby się tu dostać, należy spod grand hotelu Ermitaż udać się w górę, przejść przejściem podziemnym na drugą stronę drogi i zagłębić się w las. Już po kilkunastu krokach otoczy nas gęsta, żywa zieleń, a dobiegający zewsząd szum wielkiego kurortu zniknie. Wędrówka wyznaczonymi szlakami (jeden z nich prowadzi do klasztoru Aładża) pod koronami drzew, może być bardzo przyjemna.

Monaster Aładża jest ulokowany w jaskini. To jest najsłynniejszym spośród eremickich klasztorów skalnych, jakie działały na bułgarskim wybrzeżu w XIII–XIV w. Tutejsze jaskinie naturalnie powstały w miękkim, wapiennym dnie starożytnego Morza Sarmackiego, jakie pokrywało prawie całą południowo-wschodnią Europę ok. 12 mln lat temu. Klasztor tworzą dwa poziomy wykutych w pionowej skale pomieszczeń, w których urządzono: dwie cerkiewki, kaplicę, kryptę (cmentarz), kuchnię, jadalnię, kilka cel mnisich i obejście dla hodowanego inwentarza. W najdalej na zachód wysuniętej części poziomu dolnego, zaraz obok schodów, po których wchodzą zwiedzający, znajduje się cerkiew klasztorna. Nie znamy chrześcijańskiej nazwy klasztoru. Słowo aładża jest persko-tureckiego pochodzenia i oznacza ‘pstry, kolorowy’. Określenie pochodzić mogło od koloru skał (białych i szarych) lub pozostałości fresków znajdujących się wewnątrz. Legendy mówią, iż pierwotnym wezwaniem monasteru była św. Trójca.

Tuż obok muzeum rozpoczyna się ścieżka wiodąca laskiem do oddalonych o ok. 600–700 m jaskiń zwanych „Katakumbami”. W jaskiniach odnaleziono wiele przedmiotów związanych z najdawniejszymi dziejami klasztoru. Krypta, dwa płaskorzeźbione krucyfiksy oraz znaleziska pochodzące z IV–VI w.: ceramika, monety z czasów Justyniana I Wielkiego (527–565), jak również resztki metalowej kadzielnicy pozwoliły naukowcom wysnuć przypuszczenie, że katakumby były użytkowane i zamieszkane w okresie wczesnochrześcijańskim.

Katakumby wraz z pobliskimi zabudowaniami (także samym monasterem Aładża) mogą być nawet jednym z pierwszych chrześcijańskich ośrodków nad Morzem Czarnym, o których wspominano w kronice cesarza bizantyjskiego Konstantyna VII Porfirogenety (913–959). Jeśli tak było w istocie, to XIII-wieczny, wykuty w pionowej skale klasztor tworzący wraz z katakumbami olbrzymi kompleks monastyczny jest kontynuacją starożytnej tradycji chrześcijańskiej na tym terenie.

_ Źródło: Bezdroża _