Park Oruński w Gdańsku
Park Oruński
Tradycje ogrodnicze obszaru dzisiejszego Parku Oruńskiego sięgają końca XVI stulecia. Ogród osiągnął szeroko komentowane piękno dzięki trwającym kilkadziesiąt lat zabiegom bogatych patrycjuszy gdańskich: Bartłomieja Schamana, Jana Czirenberga czy też Johana Reygera. Świetność parku uciął okres wojen napoleońskich. Zdewastowany ogród za niewielką kwotę nabył Fryderyk Hoene - bogaty kupiec i armator. Dzięki staraniom nowego właściciela stopniowo przywrócono urodę oruńskiego ogrodu. W 1919 roku córka Hoenego Emilia zapisała park miastu, które znakomicie wykorzystało cenny nabytek. W parku urządzono bardzo popularny wśród przedwojennych gdańszczan teren rozrywki i rekreacji. Park Oruński urzeka obecnie malowniczą aleją czterdziestu lip, stawami położonymi na różnych wysokościach, wodospadem oraz zabytkowym dworkiem z XIX stulecia