Wielka uczta łowców głów

Nasza podróż ma jakiś zygzakowaty, chaotyczny wykres. Już od trzech miesięcy błąkamy się po bezdrożach Kazachstanu, ujgurskich bazarach, ciemnych uliczkach starych hutongów w Pekinie. Zdobywamy szczyty złotych chińskich wieżowców w Szenzen i gubimy się w podziemnych labiryntach metra w Hongkongu.

Jesteśmy już zmęczeni Chinami, zatłoczonymi miastami, cywilizacyjnymi sprzecznościami, szukaniem dziwnego jedzenia...

Dwa tygodnie później znów jesteśmy na końcu świata, tym razem w górach północnego Luzonu, największej wyspy Filipin.

Mamy nadzieję, że od mieszkańców miasta dowiemy się czegoś ciekawego na temat kulinarnych zwyczajów plemion zamieszkujących okoliczne góry. Po piętnastu minutach podchodzi do nas mężczyzna w średnim wieku, mówi, że jest przewodnikiem i pyta, czy chcemy z nim pojechać do jego wioski w sąsiedniej prowincji. O regionie tym wiemy tylko tyle, że jeszcze dwadzieścia lat temu zamieszkiwali go dzicy łowcy głów.

Jedna osoba trzyma korpus, a druga chwyta za koniec skrzydła i odcina je maczetą przy samym ciele.

Nietoperze z obciętymi skrzydłami wyglądają jak myszki.

Teraz trzeba zwierzaka nadziać na zaostrzony kijek i opalić nad ogniem futro, zwęglone resztki oskrobując ostrym nożem. Sczerniałe potworki są trochę napuchnięte, bo nasi myśliwi nie usunęli z nich wnętrzności. Ale oni się tym nie przejmują.

Czarne ciałka tną na grube plasterki i razem ze skrzydłami wrzucają do środka bambusowego pnia. Dodają dużo czosnku, soli, chili i ziół – tak aby choć częściowo pozbyć się smrodu spalonej sierści i wnętrzności. Zalewają to wodą i wtykają w żar ogniska.