Śpiewają w budkach karaoke, a śmieciarki grają Beethovena. Słońce to tutaj wróg

Convenience stores, czyli "sklepy wygody", to niezwykłe miejsca. Punkty otwarte 24 godziny na dobę, siedem dni w tygodniu, które oferują znacznie więcej niż tylko zakupy spożywcze. Można tam kupić gorący posiłek i zjeść go przy stoliku, zapłacić rachunki, odebrać paczkę, zamówić bilety na wydarzenia kulturalne, czy skorzystać z drukarki.

Popularne sieci to m.in. 7-Eleven, FamilyMart czy Hi-Life. Są na każdym rogu (dosłownie), a czasem zdarza się, że obok siebie stoją trzy różne convenience stores. Co ciekawe, te sklepy to prawdziwe społeczne mikrokosmosy, gdzie codziennie spotykają się ludzie z różnych środowisk.

Kiedy pierwszy raz robiłam zakupy na Tajwanie, szybko zauważyłam, że wiele rzeczy wygląda inaczej niż w Europie. Nie udało mi się znaleźć wacików do demakijażu ani świeżego chleba. Podobnie było w przypadku sera feta, wędzonego łososia czy tak popularnego w Europie ciasta francuskiego.

Z kolei dział z przekąskami przypominał małą wystawę: chipsy o smaku kawy, pikantnej zupy rybnej czy smażonych jajek. Odnoszę wrażenie, że na punkcie jajek Tajwańczycy mają niemal obsesję. Co więcej, na półkach królują: tofu, setki rodzajów zup instant, kurze łapki albo słodycze. Produkty europejskie, jeśli w ogóle się pojawiają, kosztują więcej niż u nas.

Na Tajwanie prawa osób LGBT należą do najbardziej progresywnych w Azji. W 2019 r. kraj ten jako pierwszy na kontynencie zalegalizował małżeństwa jednopłciowe, a w 2023 r. pary homoseksualne uzyskały pełne prawa adopcyjne.

Co roku w Tajpeju odbywa się jedna z największych parad równości w regionie, z udziałem polityków, drag queens i tysięcy uczestników.

Na Tajwanie dostęp do antykoncepcji jest łatwy – tabletki antykoncepcyjne, a nawet pigułki "po" dostępne są w aptekach - w większości przypadków bez recepty. Aborcja jest w Tajwanie legalna (od 1985 r.), dopuszczalna do 24. tygodnia ciąży – czasem wymaga zgody męża lub rodziców w przypadku małoletnich, ale w praktyce łatwo otrzymać wsparcie.

W klinikach często dostępna jest bez zbędnych formalności, chociaż koszty mogą być wyższe, jeśli nie korzysta się z publicznego systemu ochrony zdrowia.

Wyjście na karaoke to nie tylko rozrywka, ale rytuał. Tajwańczycy kochają śpiewać, i to całkiem serio. W miastach pełno jest prywatnych boksów karaoke, tak zwanych KTV, w których można wynająć salę z mikrofonem, ekranem i przekąskami.

Dla tych, którzy nie chcą (albo po prostu nie potrafią) śpiewać przy innych, istnieją specjalne jedno- lub dwuosobowe kabiny karaoke. To coś w rodzaju przezroczystej "klatki" ustawionej w centrum handlowym, metrze albo przy ulicy. Wchodzisz, zamykasz drzwi i możesz śpiewać solo – z pełnym komfortem i prywatnością.

Na Tajwanie automaty typu claw machine (czyli te, z których "łowi się" pluszaki lub gadżety) to nie zabawa dla dzieci, a całkiem poważne hobby dorosłych. Są wszędzie: w centrach handlowych, na stacjach metra, w bocznych uliczkach. Co więcej, ich zawartość to nie tylko maskotki, ale też kosmetyki, gadżety, a nawet bielizna.

Dorośli Tajwańczycy bawią się nimi z równym entuzjazmem co dzieci – to forma relaksu, zabawy i czasem też... rywalizacji.

Na Tajwanie opalenizna to coś, czego unika się za wszelką cenę. Już pierwszego dnia zauważyłam, że kobiety chodzą w rękawiczkach i z parasolkami chroniącymi przed słońcem. W drogeriach dominują kremy wybielające, toniki rozjaśniające i maseczki z perłowym ekstraktem.

Jasna skóra to tutaj nie tylko kwestia estetyki, ale niemal kulturowy obowiązek. Do tego dochodzą jasne soczewki, które powiększają oczy i zmieniają kolor tęczówek na bardziej "bajkowy" - błękitny.

Nie da się ukryć, że panuje tu cichy kult urody mocno oddalony od europejskich standardów – i czasem również cicha nietolerancja. Tajwan ma problem z akceptacją osób o ciemniejszej karnacji, co bywa bardzo wyczuwalne, choć rzadko się o tym mówi otwarcie. Przykład takiego mikrorasizmu? Ciemniejsze podkłady są w drogeriach niemal niedostępne.

Tajwan brzmi (dosłownie!) inaczej niż reszta świata. Trudno to opisać słowami – po prostu wszystko wydaje dźwięki. Drzwi do metra piszczą przy zamknięciu, sygnalizacja "dziękuje" pieszym za przejście przez pasy, a śmieciarka gra melodię Beethovena, żeby dać mieszkańcom znać, że nadjeżdża. To wszystko wybrzmiewa... delikatnie. Przyjemnie. Dźwięk tutaj to nie ostrzeżenie, ale forma powitania.

Na Tajwanie kult szczupłości i niskiego wzrostu jest bardzo silnie zakorzeniony. Średnia wzrostu kobiet to około 160 cm, a mężczyzn – 173 cm, co oznacza, że Europejki powyżej 170 cm mogą czuć się tam prawdziwymi "gigantkami".

Buty? Rozmiary często zaczynają się od 34–35 EU i sięgają maksymalnie 39 (duży rozmiar). Ubrania? Sieciówki oferują głównie XS i S, często o kroju bardziej przypominającym europejskie M, ale krótsze w rękawach i tułowiu.

Tajwańczycy w sieci mają swój własny język – pełen dziwnych emotek, znaków i znaczeń między wierszami. W wiadomościach często pojawia się arbuz, który oznacza: "obserwuję z boku, nie wtrącam się", czyli nasze internetowe "jem popcorn i przyglądam się dramie" albo po prostu… plotkuję. Do tego liczby, które brzmią jak słowa – np. 520 to "kocham cię", a 88 to "pa pa".

Świątynie na Tajwanie to coś więcej niż miejsca kultu. Znajdują się niemal na każdym rogu, jak wyżej wspomniane "sklepy wygody". W 2019 r. zarejestrowano ich ponad 15 tys., co oznacza, że na każde 1 500 osób przypada średnio jedna świątynia. To znacznie więcej niż w Chinach, gdzie miejsca kultu są mniej widoczne.

Tajwańczycy praktykują mieszankę wierzeń: buddyzm, taoizm, konfucjanizm i lokalne tradycje. Nie brakuje też chrześcijan, a nawet muzułmanów. Palenie kadzidełek przed sklepami, modlitwy o szczęście czy rytuały ku pamięci przodków to naturalna część życia, tak powszechna jak poranna kawa.

Co ciekawe, oprócz świątyń na ulicach często można zobaczyć plakaty i ulotki zachęcające do weganizmu, troski o środowisko czy promujące zdrowy styl życia. Ta mieszanka duchowości i nowoczesnych idei pokazuje, jak głęboko Tajwańczycy łączą tradycję z codziennością.

Wciąż nie wiem, jak działają wszystkie nowoczesne maszyny i nadal nie mogę znaleźć dobrego chleba. Ale wiem jedno: Tajwan nie nudzi się nawet przez chwilę. I choć czasem trzeba się nagimnastykować, żeby coś zrozumieć – warto próbować. Ja próbuję.