Łatgalia. Poznaj ciekawy region Łotwy

[

Łatgalia to historyczny i geograficzny region Łotwy, graniczący od północy i zachodu z Liwonią, od wschodu z Rosją i Białorusią, od południa zaś z Litwą. Obecnie jest to region przemysłowy, który wskutek wojen i radzieckiej okupacji zatracił swój pierwotny urok. Mimo to także tutaj można odnaleźć kilka pereł świadczących o chlubnej przeszłości. Największą osobliwością jest Aglona, miejsce szczególnie ważne dla chrześcijan. Znajduje się tam bowiem największe w kraju sanktuarium katolickie. Równie ciekawy jest „szlak 29 krzyży” w maleńkiej Vaboli. Niektóre z nich liczą przeszło dwieście lat. Stolicą regionu jest Daugavpils, przypominające – w architekturze i strukturze narodowościowej – estońską Narwę. Jako jedyne zamieszkiwane jest przez ponad 54% Rosjan. Mało kto wie, że urodził się tu jeden z największych artystów XX w., Markus
Rothkowitz, znany jako Mark Rothko. Daugavpils przesycone jest wpływami rosyjskimi i wręcz odczuwalną nostalgią za minionymi czasami. Na ulicach słychać język rosyjski, w pubach i restauracjach dominuje kuchnia rosyjska, a w dyskotekach z głośników płynie głównie rosyjskie disco. Nie ma się co dziwić, wszak co drugi mieszkaniec jest tu Rosjaninem. O Łatgalii mówi się również, że jest „krainą niebieskich jezior”. Znajduje się tu największe jezioro na Łotwie – Luban (82,1 km2). W regionie nie brakuje malowniczych pejzaży – poprzecinanych rzekami dolin, wzgórz i lasów. Pośród nich dojrzeć można czasem starą rezydencję, wiekowy kościół czy też pałacyk. Niestety, w przeważającej większości zabytkowe budowle są w opłakanym stanie. Stąd też tak nikłe zainteresowanie Łatgalią, a co za tym idzie – brak oferty turystycznej. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Daudavpils

[

Litwa, Łotwa, Estonia. Bałtycki łańcuch Prezentowane materiały pochodzą z przewodnika turystycznego po Litwie, Łotwie i Estonii opublikowanego nakładem wydawnictwa Bezdroża. ]( \"http://bezdroza.pl\" )

[

Daudavpils Daugavpils (114 tys. mieszkańców), podobnie jak Ryga, leży na prawym brzegu Daugavy. Na tym jednak podobieństwa się kończą. Po dwóch wojnach światowych i radzieckiej okupacji w mieście ocalało niewiele zabytkowych budowli. Mimo to uchowało się kilka perełek, które można tu zobaczyć przy okazji wojaży po Łotwie. Historia miasta W ciągu wieków miasto nosiło kilka nazw. Z początku figurowało jako Dunaborg (1275–1893), w międzyczasie zostało
przemianowane na Borisoglebsk (1656–67), po czym od 1893 do odzyskania I niepodległości nazywano je Dźwińsk. Obecna nazwa, Daugavpils, w wolnym tłumaczeniu oznacza „zamek nad rzeką” (łot. pils – zamek, Daugava – rzeka przepływająca przez miasto). Pierwszy raz wzmiankowano o mieście w 1275 r. przy okazji wzniesienia kamiennego zamku przez Zakon Kawalerów Mieczowych. Forteca znajdowała się 19 km od centrum dzisiejszego miasta. W ciągu kilku stuleci zamek wielokrotnie burzono, co było konsekwencją ataków ze strony potężnej Litwy. Miało to również wpływ na rozwój miasta, które ze względu na nieustające ataki sąsiadów rozwijało się bardzo powoli. Dopiero w 1582 r. Dunaborg otrzymał prawa miejskie. W początkach XVII w. do miasta przybyli jezuiccy misjonarze. Dzięki nim powstała pierwsza szkoła w regionie, powołano także do życia teatr. Od 1772 r. miasto przeszło w ręce imperium rosyjskiego. By zapewnić miastu lepszą ochronę, w 1811 r. wzniesiono potężną twierdzę, której lochy służyły jako więzienie. Czasy
względnej prosperity rozpoczęły się w 1860 r., od chwili uruchomienia połączenia kolejowego Petersburg – Ryga – Szawle – Warszawa oraz linii żeglugowej do Witebska. Dzięki temu miasto stało się ważnym węzłem komunikacyjnym. Przed I wojną światową na terenie Dunaborga działało 100 przedsiębiorstw, a liczba mieszkańców przekroczyła 100 tys. Czasy wojen światowych nie przysłużyły się miastu, leżący bowiem na linii frontu Dunaborg został w znacznej części zbombardowany. Odbudowa miasta rozpoczęła się w latach 50., wraz z początkiem procesu zasiedlania Łotwy przez ludność ze Wschodu. Dunaborg stał się jednym z najważniejszych miast przemysłowych na Łotwie. Nacisk położono głównie na rozbudowę taboru kolejowego, przemysłu chemicznego i włókienniczego. Przez wzgląd na coraz większą liczbę mieszkańców zbudowano również kilka nowych dzielnic, zgodnie z panującą modą „ŕ la szara bryła”. Przemysłowy charakter miasta utrzymał się do dnia dzisiejszego. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej _ Źródło: Bezdroża _