Liwonia

[

Północna Estonia, zwana również Liwonią (ziemia Liwów) lub z łotewska Vidzeme (co znaczy dosłownie… „Śródziemie”) to region znany Polakom, choć pod inną nazwą – Inflanty. Teren Liwonii stanowił tzw. Inflanty szwedzkie, natomiast polska ich część znajdowała się na wschód od niego (obecna Łatgalia). O Liwonii, rozciągającej się na powierzchni ok. 20 tys. km2, mówi się, że jest najbardziej malowniczą częścią pradawnej doliny rzeki Gaui. Po obu jej stronach, w czerwonych i beżowych ścianach piaskowców wiatr i woda wydrążyły jaskinie, formując jednocześnie strome urwiska i odłupując skalne okruchy, rozsiane teraz wzdłuż postrzępionych brzegów rzeki. Gdzie okiem sięgnąć, rozciągają się lasy i pełen wachlarz odcieni zieleni, oranży i błękitów. Wrażeń dopełniają, usadowione na niewysokich wzgórzach ruiny średniowiecznych twierdz, rezydencje
szlacheckie i gotyckie kościoły. Od zachodu naturalną granicę Liwonii stanowi Zatoka Ryska, od północy jej kraniec wyznacza granica państwowa z Estonią, a od wschodu z regionem Łatgalia. To jedyny region kraju, gdzie rdzenni Łotysze stanowią tak przeważającą większość – blisko 82% mieszkańców. Głównymi miastami północnej części Łotwy są: Sigulda, Cesis i Valmiera. Meandrująca przez nie rzeka Gauja stanowi część malowniczego Parku Narodowego Gauja. Ten zaś należy do najczęściej odwiedzanego (po Rydze i Majori) regionu na Łotwie. Miejsce to stanowi raj zarówno dla miłośników aktywnego wypoczynku, spokojnych romantyków, jak i poszukiwaczy historycznych budowli. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Cesis • Sigulda • Park Narodowy Gauja

[

Litwa, Łotwa, Estonia. Bałtycki łańcuch Prezentowane materiały pochodzą z przewodnika turystycznego po Litwie, Łotwie i Estonii opublikowanego nakładem wydawnictwa Bezdroża. ]( \"http://bezdroza.pl\" )

[

Cesis Średniowieczne ruiny uważanej niegdyś za drugą pod względem wielkości fortecy w Inflantach oraz położenie geograficzne Cesis sprawiają, że do miasteczka rokrocznie ściągają tysiące turystów. W leżącym w samym sercu Parku Narodowego Gauja Cesis biorą swój początek Naturalne Szlaki Przyrody, wiodące pośród lasów, przecinające liczne jeziorka, rzeki i kolorowe łąki. Tu również znajduje się jedyny w krajach bałtyckich „szlak baśniowy”. Podobnie też jak w
sąsiedniej Siguldzie, zarówno zima jak i lato będą doskonałymi porami na odwiedziny miasta. Z kolei biała pora roku zachwyci śniegiem i niewielkimi wzniesieniami oczekującymi na narciarzy amatorów. Historia miasta Na przełomie XI i XII w. na niewielkim wzgórzu Riekstu kalus (Wzgórze Orzecha) istniał zalążek przyszłego miasta Cesis. Wendowie, pierwsi mieszkańcy okolicy, wznieśli tu swoją drewnianą warownię. Niedługo później ziemie zostały podbite przez Zakon Kawalerów Mieczowych, którzy spalili zamek i od 1206 r. rozpoczęli budowę kamiennej twierdzy. Do XV w. miasto wraz z zamkiem było główną siedzibą wszystkich włości inflanckich. Po raz pierwszy o leżącym u stóp zamku mieście Cesis wzmiankowano w 1221 r. Od 1383 r. Cesis funkcjonowało już na prawach miejskich, a pół wieku później zostało członkiem Hanzy. W tamtym czasie miasto słynęło ze znamienitych mieszkańców: kupców i rzemieślników, którzy stworzyli odłam Bractwa Czarnogłowych i Małą Gildię. Dzięki temu bogacili się nie tylko obywatele, ale również
i całe Cesis. W tym czasie niewielka metropolia łotewska była już otoczona potężnymi murami obronnymi i systemem czterech okazałych bram: Raunas, Rigas, Udens i Katrinas. Po latach tłustych, nadeszły chude. Karta odwróciła się w latach 1560–77, kiedy wojska rosyjskie złupiły miasto i zajęły fortecę. W toku następnych wojen, tym razem polsko-szwedzkich, miasto doznało kolejnych grabieży. Nim mieszkańcy zdołali się otrząsnąć, w latach 1661 i 1686 r. wybuchły dwa potężne pożary. Ostateczny cios zadały miastu wojska saksońskie w 1700 r., szwedzkie (1701) i kolejny raz rosyjskie (1703). Miasto nie wytrzymało ataków i w krótkim czasie zostało niemal całkowicie zniszczone. Na domiar złego przetoczyła się przez nie epidemia dżumy (1710), zbierając krwawe żniwo – zmarła wówczas większa część mieszkańców miasta. Przyłączenie Inflant do imperium rosyjskiego (1721) rozbudziło nadzieję na odrodzenie Cesis. Odbudowę utrudniały jednak kolejne pożary, epidemie i związane z tym ucieczki ludności. Dopiero w 1762 r., z nakazu
carycy Katarzyny II, Cesis odzyskało prawa miejskie i rozpoczęło się przywracanie miasta do życia. Szacuje się, że w 1817 r. Cesis zamieszkiwało ok. 1300 osób, podczas gdy w 1897 r. już 6356. Pomyślne wiatry powiały za sprawą otwarcia linii kolejowej na trasie Cesis – Drabeši (1868), Ryga – Psków i Ryga – Valka (1889). Prócz rozwoju przemysłu, Cesis zyskało miano letniskowej miejscowości wypoczynkowej, chętnie odwiedzanej przez rosyjskie elity. Po II wojnie światowej, dzięki Autoremonta rupnca (fabryka i warsztaty naprawcze pojazdów) oraz Cesu autotransporta apvieniba (usługi transportowe) rozwijał się tu przemysł samochodowy. Nie przyniosło to jednak znaczącego wzrostu pozycji miasta zarówno w dziedzinie gospodarki, jak i kultury. Uśpione miasto dawnej Hanzy zabłysło za to w XX w., w okresie krystalizowania się świadomości narodowej Łotyszy. Mieszkańcy Cesis jako pierwsi w kraju wciągnęli na maszt bordowo-biało-bordową flagę. Dziś powiewa ona dumnie na starej wieży zamkowej, przypominając mieszkańcom o
odzyskanej wolności. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Park Narodowy Gauja Park Narodowy Gauja, rozciągający się na powierzchni 920 km2, jest największym kompleksem parkowym w krajach bałtyckich. Choć oficjalnie utworzono go w 1973 r., już w latach 30. spore fragmenty doliny rzeki Gauja podlegały ochronie prawnej. Park podzielono na siedem stref. Ok. 40% obszaru stanowi rezerwat przyrody, z czego 4% to rezerwaty ścisłe, niedostępne dla turystów. Reszta powierzchni parku ma charakter bardziej krajobrazowy i stworzona została w celu ochrony dziedzictwa przyrodniczego oraz kulturowego. Prawie 50% powierzchni parku pokrywają lasy, w których przeważają sosny, świerki, prastare dęby, lipy i jesiony. Latem rozkwitają łąki i zielone pastwiska, wokół których rozmieszczone są niewielkie jeziorka i bagna. Szacuje się, że w parku żyje ok. 48 gatunków ssaków, 149 gatunków ptaków i 900 gatunków roślin, z
których 430 to różne grzyby. Włócząc się po lasach nietrudno napotkać sarny, łosie, jelenie i bobry. Dzikie ptactwo żeruje zwykle przy brzegach oczek wodnych lub mokradeł. Czasem można dostrzec czarnego bociana, orła lub klucz dzikich gęsi. Wieczorami zaś ciszę rozpraszają pohukujące sowy. Parkowe rzeki pełne są ryb. Na przypływy zwykle czekają niecierpliwe wydry, by móc złapać ulubione łososie lub szczupaki. Klejnot łotewskiej przyrody jest również jednym z niewielu miejsc na Łotwie, gdzie można wyłowić jadalne małże. Kręgosłupem parku jest rzeka Gauja, której długość (w granicach parku), z Valmiery po Murjani, wynosi 93 km. Granice parkowych włości obejmują dolinę rzeki wraz z dziesiątkami jej dopływów: źródełek, potoków i strumieni. Na brzegach większych rzek, jak Gauja, Amata i Brasla odnaleźć zaś można utwory skalne czerwonych piaskowców, dolomitów i wapieni pochodzących z dewonu. Pejzaż malowany dłonią natury dopełniają liczne klify, jaskinie, romantyczne zamkowe ruiny, które przywodzą na myśl minione
wieki, rezydencje świadczące o bogactwie i potędze oraz liczne miasteczka o barwnej historii. Głównymi miastami leżącymi na terenie parku są Cesis, Valmiera i Sigulda. W rezerwacie nie brakuje atrakcji dla miłośników sportów wodnych, jazdy konnej, długich spacerów oraz biwakowiczów. Wzdłuż rzeki odnajdziemy kilkanaście pól kempingowych. W miastach lub ich okolicach można wynająć łódź i spróbować zmierzyć się z nurtem tutejszych rzek. Ogromne wrażenie robi kolorystyka parku. Dominują ostre zielenie, oranże, przyblakłe brązy, ultramaryny i krwiste barwy maku. W takich „okolicznościach przyrody” warto po prostu usiąść i posłuchać śpiewu lub ciszy natury. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Sigulda Sigulda należy do najczęściej odwiedzanych, po Rydze i Majori, miast na Łotwie. Przez wzgląd na malownicze zakątki, liczne zabytki i pomniki przyrody, zyskała przydomek „Małej Szwajcarii”. Zarówno zimą, jak i latem nie brak tu rozrywek. Ledwie zakwitną drzewa, a kry na rzece stopnieją, uliczki Siguldy zapełniają się turystami. Miłośnicy wędrówek pieszych znajdą tu niewielkie wzniesienia, na których ruiny trzech zamków średniowiecznych pozwalają cofnąć się w czasie o całe stulecia. Okolice miasta znane są również ze starych ziemskich rezydencji magnackich, pałacyków szlacheckich oraz poukrywanych w gęstych lasach i owianych legendami jaskiń. Sigulda stanowi bramę do Parku Narodowego Gauja –jest doskonałym miejsce na rozpoczęcie przecierania szlaków przyrody. Prawdziwą zaś perłą parkowych włości jest prastara dolina Gaui. W letnie
dni, zwłaszcza lipcowo-sierpniowe, koncerty, festiwale i jarmarki rozbudzają miasto porywając mieszkańców i przybyszy w wir tańca i śpiewu. W styczniu natomiast odbywają się międzynarodowe zawody bobslejowe. Historia miasta Pierwotnie rzeka Gauja stanowiła naturalną granicę oddzielającą plemiona Liwów od Łatgalów – potwierdzają to wykopaliska archeologiczne. Liwowie byli pierwszymi mieszkańcami rejonu Siguldy. Osiedlając się tu, na znak swego przywiązania do ziemi, wznieśli drewniany zamek. Miejscem kultu i składania ofiar pogańskim bóstwom była zaś, położona nieopodal miasteczka, jaskinia Gutmana. Po podboju tych ziem przez Zakon Kawalerów Mieczowych, włości podzielono między biskupa ryskiego i zakonników. Równolegle z budową zamku, na skalnym urwisku przycupnęła i rozwijała się osada. Dzięki położeniu przy rzece Gaui, przez ów teren przebiegał szlak handlowy. Mimo tak dogodnego położenia osada nigdy nie miała okazji, by wypracować sobie silną pozycję handlową – przez wieki częstokroć napadano ją,
łupiono i palono. Losy osady i zamku splotły się w początkach XVIII w., kiedy Szwedzi złupili fortecę, a kolonię niemal całkowicie zniszczyli. Pewne ożywienie przyniosła budowa linii kolejowej na trasach Ryga – Tartu i Ryga – Psków. Prawdziwa rewolucja rozpoczęła się jednak 30 lat temu. Pierwszymi turystami byli Rosjanie, dla których Sigulda stanowiła doskonałą bazę wypadową do Narodowego Parku Gauja i okolicznych miasteczek. Współcześnie walory przyrodnicze docenili również turyści z Zachodu, którzy od kilku lat zjeżdżają do Siguldy, by szukać schronienia od wielkomiejskiego gwaru leżącej ledwie kilkadziesiąt kilometrów dalej Rygi i powłóczyć się pięknymi parkowymi szlakami. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej _ Źródło: Bezdroża _