Latarnie morskie kiedyś i obecnie

Latarnia morska (bliza, baka, far, faros, torma) to stały znak nawigacyjny w postaci wieży, z umieszczonym na wierzchołku światłem o dużym natężeniu, o zasięgu od kilku do kilkudziesięciu mil morskich i znanej charakterystyce światła, nie powtarzającej się w promieniu wielu mil morskich. Buduje się je na brzegach morskich, na wyspach, czasem bezpośrednio na dnie morskim. W nocy latarnie morskie są identyfikowane na podstawie charakterystyki światła, która jest dokładnie opisana w tzw. locjach i spisach świateł, w dzień natomiast na podstawie wyglądu, tj. kształtu, konstrukcji, koloru wieży. Źródło światła latarni morskiej umieszczone jest w wieńczącej wieżę przeszklonej kopule (jest to tzw. laterna) i zasilane energią elektryczną. Dawniej używano innych źródeł światła - np. ognia z drewna, węgla, nafty, oleju, gazu, smoły (np. latarnia morska na Helu była kiedyś opalana węglem i smołą).