Na Słowacji
Praktyczne porady na temat wymiany pieniędzy i ubezpieczenia podczas pobytu u naszego południowego sąsiada.
Wymiana pieniędzy na Słowacji nie stanowi problemu. Jeszcze w Polsce można wymienić na euro odpowiednią sumę, ale złotówki bez kłopotu wymienimy we wszystkich słowackich kantorach. W wielu przygranicznych sklepach, przeważnie nastawionych na handel z Polakami, można płacić złotówkami – po ustalonym przez właściciela kursie.
Kantory (zmenáren) znajdują się w większych miastach (na dużych dworcach kolejowych, np. w Bratysławie, Koszycach, Żylinie czy Popradzie, na głównych placach itp.) oraz w miejscowościach turystycznych (np. Stary Smokowiec). Nie wszystkie są czynne do 18.00, z wymianą pieniędzy lepiej nie zwlekać do ostatniej chwili.
Bankomatów też nie brakuje, choć ich sieć wydaje się trochę uboższa niż w Polsce. Najczęściej znajdują się przy oddziałach banków, więc wystarczy wypatrzyć na szyldach słowo banka i udać się w tym kierunku. W wielu punktach sprzedaży można płacić kartą, ale gdzieniegdzie, szczególnie w mniejszych miejscowościach, brakuje terminali do obsługi kart płatniczych.
Dzięki dwustronnej umowie, słowaccy celnicy nie wymagają od Polaków okazania dowodu ubezpieczenia medycznego. Nie musimy też kupować ¬oddzielnej polisy – jeśli opłacamy w kraju składki na ubezpieczenie zdrowotne, ubezpieczyciel – Narodowy Fundusz Zdrowia – opłaca koszty leczenia we wszystkich krajach Unii Europejskiej, a więc także i na Słowacji.
Od 1 stycznia 2006 r. dokumentem uprawniającym do świadczeń medycznych na terenie wszystkich państw członkowskich UE, EOG (Europejskiego Obszaru Gospodarczego) oraz w Szwajcarii jest Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ)
. Wydawana w formie plastikowej karty EKUZ zastąpiła dotychczas obowiązujące papierowe formularze E 110, E 111, E 119 i E 128. Ubiegać się o nią mogą wszystkie osoby wyjeżdżające czasowo za granicę (turystycznie, w celu podjęcia studiów, służbowo oraz do pracy, o ile skierowane zostały przez polskiego pracodawcę), ubezpieczone we właściwej dla siebie instytucji krajowej (w przypadku Polski w NFZ). Karta EKUZ zawiera podstawowe dane osobowe właściciela (imienną kartę posiadać muszą także dzieci), numer identyfikacyjny instytucji, która wydała kartę, własny numer identyfikacyjny oraz datę ważności. Każde z państw UE/EOG wydaje kartę we własnym języku urzędowym.