Wenecja Euganejska

[

Również ten region jest bardzo uprzemysłowiony, lecz posiada urzekające miasteczka, a mieszkańcy wyróżniają się bardziej flegmatycznym, niż przeciętni Włosi, charakterem. Jest to obszar upraw cenionych szczepów winnych, jak Merlot, Cabernet, Valpolicella (wina czerwone), Soave (białe). Produkuje się tu również białe wina spumanti, jak Prosecco (np. z Valdobiadene). Polenta, grzyby z pobliskich gór, potrawy na maśle i smalcu – to podstawowe składniki kuchni ziem położonych w głąb lądu. W pobliżu laguny najbardziej typowe są potrawy z ryb i ptactwa. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Chioggia • Cortina d’Ampezzo • Jezioro Garda • Padwa • Wenecja • Werona • Vicenza

[

*Włochy Północne. Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu * Prezentowane materiały pochodzą z przewodnika turystycznego po Włoszech opublikowanego nakładem wydawnictwa Bezdroża. ]( \"http://bezdroza.pl\" )

[

Chioggia Chioggia jest niewielkim uroczym i spokojnym miastem, położonym, podobnie jak Padwa, nad siecią kanałów. Składa się w dwóch równolegle położonych wysp podzielonych kanałem Vena. W przeszłości, szczególnie w średniowieczu, jej znaczenie było większe. Obecnie jest miastem o charakterze przemysłowym, nie zatraciło jednak uroku i romantyzmu. Dzisiejsza struktura Chioggi pochodzi z XVII w., kiedy to wybudowano Ponte Lungo (Długi Most) i molo przy placyku Vigo. Po przejściu mostem
Lungo i XVI-wieczną bramą wychodzimy na plac, gdzie znajduje się XVII-wieczna katedra wraz z XIV-wieczną dzwonnicą. Z katedrą połączona jest XIV-wieczna struktura gotycka z poliptykiem Paola Veneziana. Corso del Popolo – główna ulica, przy której znajduje się: neoklasyczny Palazzo comunale i – naprzeciw – kościół SS. Trinit? (Św. Trójcy). Ten XVI-wieczny kościół ozdobiony jest późnomanierystycznymi malowidłami przedstawiającymi ewangelistów Palmy Młodszego. Po drugiej stronie mostu znajduje się kościół dei Filippini z XVIII w. Mijając kościół Sant’Andrea z barokową fasadą i następnie XIII-wieczną wenecko-bizantyjską dzwonnicę, dochodzimy do piazza Vigo. Atrakcją miasta jest XIII-wieczny (choć przebudowywany w XVIII w.) kościół San Domenico, gdzie (wewnątrz XIV-wiecznej dzwonnicy) znajduje się ostatnie dzieło Carpaccio – Św. Paweł oraz Krucyfiks i święci przypisywany Tinotorettowi. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Cortina d’Ampezzo Cortina d’Ampezzo jest największym i najbardziej atrakcyjnym ośrodkiem turystycznym w weneckiej części Dolomitów. Miejscowość położona niezwykle malowniczo zaczęła zyskiwać sławę już w drugiej połowie. Prawdziwą sławę przyniosła jej Olimpiada Zimowa, która odbywała się tam w 1956 r. W centrum miasta znajduje się XVIII-wieczny kościół parafialny z oryginalnym drewnianym tabernakulum z początku XVIII w., natomiast z dzwonnicy rozciąga się wspaniała panorama. W Ciasa de Ra Regoles mieści się Muzeum Geologiczne oraz Collezione Rimoldi, jeden z ważnych zbiorów nowożytnej sztuki włoskiej. Okolice Z Cortiny można wyciągami krzesełkowymi i kabinowymi dotrzeć na pobliskie szczyty: Tondi di Faloria (2340 m n.p.m.) i Tofana di Mezzo (3244 m n.p.m.) – wyciąg nosi nazwę Freccia del Cielo (Niebieska Strzała). Można stąd ujrzeć
Lagunę Wenecką i Alpy austriackie. Z Piemerlo można dotrzeć zarówno na szczyt Tofan (2098 m n.p.m.), gdzie znajduje się schronisko Rifugio Albergo Duca d’Aosta, jak i na Forcella Pomedes(2282 m n.p.m.). Z pobliskiego Rio Geres (1680 m n.p.m.) można dotrzeć wyciągiem na szczyt Forcella Statunies. Kursują też linie autobusowe umożliwiające dotarcie do sąsiednich wzgórz i dolin. W Belvedere di Procol znajdują się miejsca pamięci poświęcone poległym w wojnach (ossario i sacrario). Cortina d’Ampezzo jest również wygodną bazą wypadową na spacery i wędrówki górskie np. przez przełęcz Tre Croci do Misuriny (1756 m n.p.m.; trasa ta liczy 13 km,) czy w wyższe partie gór. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Jezioro Garda Jezioro to jest największym przedalpejskim jeziorem Włoch o pochodzeniu glacjalnym, które leży na granicy trzech regionów: Lombardii, Trydentu-Górnej Adygi i Wenecji. Najchętniej odwiedzanym brzegiem jest odcinek od Salo po Gargnano. Brzeg jeziora charakteryzuje się bardzo łagodnym klimatem i bujną roślinnością śródziemnomorską, a w przeszłości był ulubionym miejscem wypoczynku mieszkańców regionu. Linia ta ma znakomitą infrastrukturę umożliwiającą uprawianie turystyki i sportów). Między poszczególnymi miejscowościami rozmieszczonymi wokół jeziora istnieją stałe połączenia statkami. Sirmione to miejscowość położona na małym półwyspie, który wcina się w jezioro dzieląc zatokę między obszary Desenzano i Peschiery. Sirmione było ulubioną miejscowością wypoczynkową rzymskich patrycjuszy. Najbardziej rzucającą się w oczy cechą
miasta jest jego charakter obronny. Przy wejściu do miasteczka widać otoczoną wodą fortecę z XIII w. Kilka wież i podwójny mur to tylko niektóre elementy tej fortecy. Obok znajduje się XIV-wieczna brama i centrum, które zachowało średniowieczny charakter. Kościół S. Maria Maggiore datuje się na XV w., natomiast znajdujące się wewnątrz freski – na XV–XVI w. Najstarszym kościołem w mieście jest kościół S. Pietro in Mavino, który powstał w VIII w., później przebudowany (freski z XIII–XVI w.). W najbardziej wysuniętym w jeziorze punkcie znajduje się park archeologiczny zwany Grotami Katullusa. Można tam też zwiedzić ruiny willi rzymskiej (zachowane fragmenty fresków) z okresu cesarstwa. Desenzano del Garda to przede wszystkim ważny port nad jeziorem. Najwyższa część miasta zdominowana jest przez zamek z XIV w. Długi piazza Malvezzi stanowi centrum handlowe miasta. Tutaj znajduje się katedra z XVI w. (wewnątrz Ostatnia wieczerza Tiepola). Przy ulicy degli Scavi można obejrzeć ruiny willi rzymskiej z IV w. z
zachowanymi mozaikami podłogowymi. Manerba del Garda to przede wszystkim forteca nad jeziorem; kolejnym punktem na drodze do Sal? jest stare opactwo romańskie z XII w. (obecne kształty uzyskało po przebudowie z XVI w.). Obok znajduje się muzeum archeologiczne – ekspozycja składa się z wykopalisk od neolitu do średniowiecza. Dalej jeszcze na północ można oglądać romańsko-gotyckie sanktuarium Madonna del Carmine z freskami z XV w. San Felice del Benaco to południowa granica zatoki Sal?. Miasto podczas drugiej wojny światowej pozostało wierne Mussoliniemu i tutaj powstała Włoska Republika Socjalna. Z XVI w. pochodzi Palazzo della Magnifica Patria, siedziba władz miejskich. Tu również mieścił się założony w XVI w. uniwersytet z bogatą w dawne księgi biblioteką oraz Museo del Nastro Azzurro (zawiera dokumenty i broń od czasów napoleońskich do drugiej wojny światowej). Katedra gotycka z XV w. (portal z XVI w.) przechowuje we wnętrzu dzieła malarskie Romagnina. W Gardone Riviera zaczyna się wybrzeże z luksusowymi
willami, ogrodami i domkami letnimi. Znajduje się tu Vittoriale – willa włoskiego pisarza z przełomu XIX/XX w., Gabriela D’Annunzia i obok, muzeum z pamiątkami po artyście. W mieści znajduje się ponadto Ogród Botaniczny im. Hurskiego. Maderno to stacja klimatyczna. Do zwiedzenia – XII-wieczny kościół romański S. Andrea. W Campione del Garda znajduje się była fabryka bawełny i opuszczona wioska przemysłowa. Najbardziej na zachód położona miejscowość to Peschiera del Garda. W Lazise do dziś można podziwiać niemalże w całości zachowane średniowieczne mury miejskie. Pochodzący z XIV w. zamek i XII-wieczny kościółek S. Nicolo są dopełnieniem średniowiecznego charakteru Lazise. Bardolino słynie przede wszystkim z produkcji wina i to właśnie winnice są najbardziej charakterystycznym elementem krajobrazu. XII-wieczny kościół S. Severo z freskami z XII i XIII w., dzwonnica czy kościółek S. Zeno z IX w. to główne zabytki Bardolino. Niedaleko, w Cisano dawne opactwo S. Maria zachowało romańskie kształty i fasadę z
XI–XII w. Garda to miejscowość położona na wschodnim brzegu jeziora Garda, na stoku Monte Baldo, w prowincji Werony. Jest popularnym miejscem wakacyjnego wypoczynku, słynie z doskonałego klimatu. Najstarsza część miasta, położona jest nad jeziorem. W miasteczku warto zobaczyć kościół parafialny z XV w. (przebudowany w XVIII w.) z zachowanymi resztkami krużganka oraz dzwonnicą z XV w. Na północ, przy drodze ku Torii del Garda można się zatrzymać przy cyplu S. Vigilio, gdzie znajduje się również kościółek noszący to samo imię i willa Guarienti, romantycznie otoczone cyprysami. Jeszcze dalej – w kierunku północnym – dojechać można do miejscowości Torri del Banaco. Jest to miasteczko portowe, które zachowało średniowieczny charakter. Do zwiedzenia w miasteczku: kościół i zamek z XIV w. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Padwa Dzisiejsza Padwa niewiele ma wspólnego z małym i spokojnym miastem z początku XX w., które w ciągu jednego tylko stulecia rozrosło się i nabrało charakteru miasta przemysłowego. Rozmiary tego jednego z największych miast regionu wynoszą dziś, wraz z peryferiami, ok. 90 km?, jednak centrum zachowało jedyny w swoim rodzaju charakter związany z wpływami na tym terenie weneckiej odmiany gotyku. Historia Początki Padwy sięgają trzeciego tysiąclecia przed narodzinami Chrystusa. Liczne płyty nagrobne pochodzące z tej epoki są dowodem na bliskie kontakty mieszkańców Padwy z Etruskami i Grekami z Taranto. W czasach Cesarstwa Rzymskiego w mieście świetnie rozwijała się architektura: jej śladem jest chociażby pochodzący z 40 r. p.n.e. most San Lorenzo-S. Stefano. Również kolejne epoki pozostawiły w Padwie swoje ślady: sztuka
wczesnochrześcijańska widoczna jest w kaplicy grobowej św. Prosdocimo (IV w.) w bazylice św. Justyny, a pierwszym przykładem sztuki romańskiej w mieście jest absyda św. Zofii z XI w. Romańska jest również katedra z XII w. i wiele innych, późniejszych, budowli. W średniowieczu Padwa rozwijała wymianę handlową m.in. z Wenecją i miastami Toskanii, co odbiło się na architekturze miasta. W stylu weneckim wybudowano system półkolistych kopuł nad bazyliką św. Antoniego, wpływy toskańskie przełożyły się natomiast na obecność w Padwie Giotta, Giovanniego Pisano oraz innych toskańskich artystów i mecenasów sztuki. W XVI w. w malarstwie padewskim królują Tintoretto i Tycjan, a XIX-wieczny neoklasycyzm można podziwiać w jednym z najbardziej znanych w świecie przykładów tego stylu: Caffé Pedrocchi. Patavium jako mała wioska rolnicza narodziło się w X w. p.n.e. Miasto rozwijało się pod wpływem kontaktów z Galami osiadłymi na Nizinie Padańskiej w IV w. p.n.e. W III w. p.n.e. rozpoczęła się intensywna wymiana z Rzymem, w
V—VII w. (można zastanawiać się, skąd tak długi okres zdobywania miasta; warto wiedzieć jednak, że mieszkańcy długo się opierali najeźdźcom) miasto zostało podbite przez Longobardów. Od VIII w. powoli zaczęło podnosić się ze zniszczeń i podziałów i ok. XII w. Padwa stała się jedną z prężnie rozwijających się komun miejskich. To okres walk o wolność i niezależność wspólnot miejskich i rywalizacji z innymi komunami Północnych Włoch, a także wielkich katastrof, jak pożar z 1174 r., który doprowadził do zniszczenia trzech czwartych miasta. Całościowa odbudowa miała miejsce na początku XII w. W tym okresie (1221) został również ufundowany uniwersytet, który rozsławił imię miasta w całym świecie (studiowali tu również Polacy, m.in. J. Kochanowski). Życie i działalność św. Antoniego, który jest patronem miasta, od wieków przyciąga tutaj rzesze pielgrzymów. XIV wiek to przede wszystkim walki z cesarstwem, zakończone utratą wolności komuny gwelfickiej i inauguracją okresu signori pod przewodnictwem rodu da Carrara. W
XV w. Padwa stała się lennem Wenecji, lecz szlachta miejska nie zaprzestała prób uzyskania niepodległości przez organizowanie walk i utworzenie Ligi Antyweneckiej (stowarzyszenie do walki przeciw najeźdźcy), co doprowadziło w XVI w do utraty kontroli nad uniwersytetem. W roku 1797 mieszkańcy Padwy witali oddziały Napoleona, a w 1813 r. rozpoczął się okres panowania austriackiego. W 1866 r. Padwa na mocy plebiscytu ludowego została włączona do Królestwa Włoch. Okolice Na drodze z Bassanello do Abano, w Mandrii, znajduje się słynna Villa Giusti (otwarte: 8.15–13.15), gdzie podpisany został w 1918 r. rozejm kończący wielowiekową dominację austriacką, rozejm zdecydował o przyłączeniu do Królestwa Włoch Trydentu i Triestu (dojazd pociągiem z Padwy lub samochodem w kierunku południowym, drogami lokalnymi przy drodze nr 16). Wzgórza Euganejskie (na południe od Padwy) pełne są atrakcji różnego typu: krajobrazowych, historycznych, artystycznych jak i kulinarnych. Są to twory pochodzenia wulkanicznego i były
zamieszkiwane przez człowieka tysiące lat przed narodzeniem Chrystusa. Abano Terme oraz Montegrotto są znanymi kurortami termalnymi. W Abano Terme dobroczynnym wpływem ciepłych wód i bagien można się cieszyć w każdym hotelu. W mieście znajduje się wczesnoromański kościółek z dzwonnicą o rozpoznawalnym średniowiecznym planie. Nieco mniejszym kurortem jest Montegrotto. Miasteczko posiada długą historię, o czym świadczą termy rzymskie jaki i odkryty niedawno starożytny teatr. Niedaleko Abano znajduje się Monteortone znane przede wszystkim z cudownego źródełka Maryi i XV-wiecznego sanktuarium. 12 km od Padwy, przy drodze do Teolo (droga nr 250, przed Selvazzano, na rozjeździe w lewo), znajduje się klasztor Benedyktynów Santa Maria de Pratalea ufundowany w XIII w. Opactwo było rekonstruowane w 2. poł. XV w. i w rezultacie jedynym zachowanym elementem średniowiecznym jest dzwonnica, w środku warto przejść się po zacisznych renesansowych krużgankach zakonnych. Klasztor posiada laboratorium restauracji książek i
starych kodeksów. Na wzgórzu Lonzina, obok opactwa znajduje się kompleks mieszkalny i ogród zoologiczny. Teolo jest zaciszną metą wypoczynku letniego. W kościele S. Giustina (obecne kształty pochodzą z XVIII w.) znajdują się ciekawe freski w stylu liberty. Niedaleko, w Luvigliano, pośród drzew oliwnych i winnic znajduje się renesansowo-barokowa Villa dei Vescovi (Willa Biskupia). Położona w Monte Rua pustelnia jest wspaniałym miejscem widokowym na Wzgórza. Dalej można kontynuować wycieczkę przez Valsanzibio aż do Arqu?, miasta Petrarki. W sercu głównego placu miejskiego znajduje się grób wieszcza. Ciekawymi miejscami do zwiedzenia są: mały kościółek parafialny z zachowanymi częściowo XIII, XIV i XV-wiecznymi freskami oraz, w dawnym domu Petrarki, muzeum poświęcone artyście (otwarte: 9.00–12.00, 15.00–18.30). Przy piazza S. Marco znajduje się oratorium della Trinit? (św. Trójcy) w zachowanych kształtach z XII w. We wnętrzu można podziwiać nastawę ołtarzową Palmy Młodszego. Wzdłuż kanału Padwa – Monselice
powstała miejscowość termalna Battaglia Terme. Atrakcją tego miejsca jest Villa Emo-Capodilista (zwiedzanie śr., sob.: 16.00–17.30) ze spektakularnymi schodami z początku XVII w. W Monselice (z Padwy drogą nr 16) można podziwiać urocze zamki-wille weneckie, jak Ca’ Marcello albo Cini-della Francesca pochodząca z XVI w., czy Ca’ Duodo Valier. Znajduje się tu również XIII-wieczny romański kościół S. Giustina Vecchia i plac z pięknym widokiem na Nizinę Padańską. Oratorium Siedmiu Kościołów (Oratorio delle Sette Chiese, XVII w.) kryje malowidła ścienne Palmy Młodszego. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Wenecja Wenecja jest z pewnością jednym z najpiękniejszych, a na pewno najczęściej odwiedzanym miastem świata, stolicą regionu Wenecja Euganejska. W 1987 r. została wpisana przez UNESCO na listę światowego dziedzictwa kulturowego. Miasto położone na licznych wyspach na lagunie weneckiej przyciąga niezliczone rzesze turystów, zwłaszcza w okresie wakacji oraz karnawału. Aby choć w niewielkiej części poznać jej bogactwo, trzeba koniecznie poświecić zwiedzaniu kilka dni. Historia Początki Wenecji nie są do końca jasne. Najprawdopodobniej jednak najazdy barbarzyńskie z przełomu V i VI w. zmusiły ludność zamieszkałą u wybrzeży zatoki weneckiej do ucieczki i osiedlenia się na wyspach. W ten sposób narodziło się miasto rządzone najpierw przez tzw. „trybunów morskich”, a następnie dożów (il doge). Początkowo pozostawało pod wpływem Bizancjum,
ale zdołało się uniezależnić jako Republika morska, podobnie jak Genua, Piza czy Amalfi. Rozwój Wenecji zaczyna się w IX w., kiedy to miasto umocniło swoją pozycję jako jeden z największych portów handlowych Morza Śródziemnego, stanowiący pomost między rynkami wschodu i zachodu. Wkrótce Republika zaczęła podporządkowywać sobie sąsiednie terytoria: początkowo Dalmację, a następnie podczas krucjat rozciągnęła swe wpływy także na Aleksandrię, wyspy greckie na Morzu Egejskim, w tym Kretę, oraz zapewniła sobie monopol w handlu z Azją Mniejszą. Pod koniec XIII w. wenecjanin Marco Polo dzięki swoim podróżom zapewnił kontakt z Chinami. Ekspansja Wenecji przybrała też inny kierunek: po kolei zdobywała ona władzę nad miastami włoskimi: Padwą, Vicenzą, Weroną, Bergamo, Brescią, Rawenną i Piacenzą. Potęga Republiki osłabła nieco w XV w., kiedy Turcy. zajęli część posiadłości weneckich. Jej rola osłabła także dlatego że odkrycie Ameryki spowodowało utratę znaczenia szlaków śródziemnomorskich na rzecz tych na Atlantyku.
Udział w zwycięskiej bitwie morskiej przeciwko Turkom pod Lepanto (1571) nie przywrócił jednak miastu niegdysiejszej pozycji. W efekcie w 1797 r., w wyniku traktatu w Campoformio Wenecja przypadła Austrii. Po wojnie francusko-austriackiej stała się w 1805 r. częścią napoleońskiego Królestwa Włoch, aby już w dziesięć lat później, w wyniku postanowień Kongresu Wiedeńskiego, zostać znowu podporządkowaną Austrii, w ramach Królestwa Lombardzko-Weneckiego. Wreszcie w 1866 r. miasto stało się częścią Królestwa Włoch. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Werona Stolica prowincji, licząca ponad 250 tys. mieszkańców Werona, położona jest malowniczo nad rzeką Adygą. Ślady pierwszej osady położonej w miejscu dzisiejszego miasta pochodzą jeszcze sprzed czasów rzymskich, ale dopiero po nawiązaniu kontaktu z Rzymem miejsce to nabrało większego znaczenia, głównie ze względu na swoje strategiczne położenie geograficzne, na szlaku prowadzącym na północ Europy. W epoce Cesarstwa Werona była wraz z Mediolanem i Padwą jednym z najwspanialszych i najbogatszych miast na terenie północnej Italii. W połowie III w., w obliczu pierwszych barbarzyńskich najazdów Werona została otoczona nowymi murami. Od V w. przebywali tu monarchowie ostrogoccy, longobardzcy i frankijscy. Zniszczona przez Węgrów w X w., zdołała się jednak podźwignąć i w połowie XII w. była już wolnym miastem i ważnym centrum handlowym. W
1260 r. władzę w mieście przejął ród della Scala, który przyczynił się do jej rozkwitu, zarówno gospodarczego, jak i kulturalnego. Jemu też Werona zawdzięcza liczne cenne zabytki, jakie tu można obecnie podziwiać. W 1404 r. Werona dostała się pod panowanie weneckie. Centrum miasta stanowi piazza Bra (słowo pochodzi od longobardzkiego braida, co oznacza „rozległa równina”), nieregularny plac, na który wchodzi się (idąc od dworca) poprzez tzw. Portoni della Bra, bramę w postaci dwóch wielkich łuków, stanowiącą niegdyś część murów miejskich, zbudowanych w XIV w. przez Giangaleazza Viscontiego. Tuż obok wznosi się pięciokątna wieża (Torre Pentagona) z tego samego okresu, a przy niej wejście do Museo Lapidario Maffeiano (wt.–niedz.: 8.30–14.00; pon.: 13.45–19.30). Na prawo od bramy ciągnie się sporych rozmiarów Palazzo della Gran Guardia, wybudowany w 1610 r. przez Domenica Curtoniego, ukończony jednak dopiero w XIX w. Drugi bok placu stanowi neoklasyczny Palazzo Barbieri. Rząd budynków naprzeciwko niego,
częściowo ozdobionych podcieniami, ciągnie się lekkim łukiem wzdłuż głównego deptaku miasta, zwanego Liston. Oczywiście pierwszą rzeczą, jaka rzuca się w oczy po wkroczeniu na piazza Bra, jest pochodząca z I w. n. e. ogromna Arena, być może najbardziej znany zabytek Werony i jeden z największych rzymskich amfiteatrów, jakie zachowały się do naszych czasów. Z piazza Bra, poprzez via Mazzini dochodzi się do kolejnego istotnego punktu miasta, malowniczego piazza delle Erbe, na którym, wśród XIV-wiecznych i renesansowych budynków odbywa się codziennie targ warzywny. Na placu wznoszą się dwie kolumny: Colonna del Mercato oraz Colonna di San Marco (św. Marka – znak panowania weneckiego). Ponadto znajduje się tu także fontanna Madonna Verona (1368) oraz XVI-wieczny pręgierz. Po lewej stronie plac zamyka XVII-wieczny Palazzo Maffei, na lewo od którego wznosi się ceglana wieża, Torre del Gardello, wybudowana w 1370 r. przez Cansignoria della Scala. Z piazza delle Erbe poprzez łuk zwany Arco della Costa, który
zawdzięcza swoją nazwę wielkiej wielorybiej kości zawieszonej powyżej, przechodzi się na piazza dei Signori. Po prawej wznosi się tutaj Palazzo del Comune (zwany też della Ragione) budowany w XII–XVI w., z wewnętrznym dziedzińcem i znajdującymi się na nim XV-wiecznymi schodami oraz Torre dei Lamberti. Jest to jedyna prywatna wieża w Weronie; jej budowę rozpoczęła w 1172 r. rodzina Lambertich. Po drugiej stronie placu znajduje się wdzięczna, renesansowa Loggia del Consiglio, wybudowana między 1476 a 1493 r. Dalej znajdują się okazałe gotyckie grobowce członków rodu della Scala, tzw. Arche Scaligere. Rozpościerają się nad nimi misternie zdobione baldachimy, a otacza je ogrodzenie z kutego żelaza, którego głównym motywem jest drabina – herb rodu Scaligeri. Niedaleko od piazza delle Erbe, przy via Cappello mieści się tzw. dom Julii, czyli hipotetyczne domostwo Capulettich. Po wejściu na dziedziniec można oglądać balkon oraz posąg szekspirowskiej bohaterki. Nie jest to miejsce zbyt zachwycające ani pod względem
historycznym, ani estetycznym, często jednak bywa odwiedzane przez zagranicznych turystów. Nieopodal, na brzegu Adygi wznosi się największy kościół w Weronie, Santa Anastasia. Jego budowę rozpoczęli dominikanie w 1290 r., lecz prace zakończono dopiero w 1481 r. Fasada pozostała ukończona tylko w połowie: jedynie jej dolną część ozdobiono marmurową okładziną. W trzynawowym wnętrzu przyciągają wzrok zwłaszcza figury tzw. gobbi czyli „garbusów”, podtrzymujące kropielnice. Ponadto znajdują się tu freski Altichiera (w absydzie) i Pisanella (Św. Jerzy ruszający na ratunek dziewicy w kaplicy Giusti). Idąc via Duomo, dociera się do romańskiej katedry (XII w.), położonej przy niewielkim, ale urokliwym placyku. Fasada kościoła nosi również ślady późniejszych epok, stąd jej niekiedy gotyckie czy nawet renesansowe elementy. Szczególnie interesujący wydaje się portyk z płaskorzeźbami mistrza Nicol? oraz absyda (oba z XII w.). Wewnątrz, na pierwszym ołtarzu po lewej, znajduje się jedyny w Weronie obraz Tycjana
Wniebowzięcie. Przechodząc przez most Garibaldiego na lewy brzeg Adygi i skręcając w prawo, dochodzi się do renesansowego kościoła San Giorgio in Braida, w którym podziwiać można m.in. Męczeństwo św. Jerzego Paola Veronesego. Nieopodal znajduje się jedyny z rzymskich mostów w Weronie, jaki dotrwał do naszych czasów, Ponte Pietra. Z jego pięciu łuków, najbliższy prawego brzegu odbudowany został w 1298 r. wraz z wieżą Torre di Guardia przez Alberta della Scala. Dalej położony jest, oparty o zbocze wzgórza, rzymski teatr z I w. Powyżej niego, na wzgórzu, w dawnym klasztorze San Girolamo mieści się Museo Archeologico, a w nim brązy etruskie, greckie i rzymskie, mozaiki i szkła. Poza tym ze wzgórza rozciąga się piękny widok na miasto. ]( \"http://bezdroza.pl\" )(Czytaj dalej)

• Powrót do strony głównej

[

Nieco dalej znajduje się kościół Santa Maria in Organo, wybudowany w 1481 r., interesujący szczególnie ze względu na bogate, renesansowe dekoracje wnętrza, zwłaszcza przepiękne intarsjowany chór w zakrystii, dzieło Fra’ Giovanniego da Verona (XV–XVI w.). Obok znajduje się Palazzo Giusti, który okalają XVIII-wieczne ogrody włoskie z cyprysową alejką. Nieco na południe, nad brzegiem Adygi wznosi się się Palazzo Pompei, wybudowany w 1531 r. według projektu Sammicheliego. Nieopodal, na prawym brzegu Adygi znajduje się gotycki (XIII–XIV w.) kościół San Fermo, jeden z najciekawszych w Weronie pod względem architektonicznym. W jednonawowym wnętrzu podziwiać można przede wszystkim fresk Pisanella Zwiastowanie. Z zakrystii wejść można do pozostałości romańskiego dziedzińca klasztornego oraz do dolnego kościoła wybudowanego także w stylu romańskim
(XI–XII w.). Nieco dalej na południe znajduje się tzw. grób Julii (wt.–niedz.: 8.30–19.30; pon.: 13.45–19.30). Według legendy to tutaj właśnie miały się rozegrać ostatnie sceny tragedii Szekspira, tutaj też pochowana miała być Julia Capuletti. XIII-wieczny budynek należał kiedyś do zakonu kapucynów: do dziś podziwiać można piękne krużganki oraz kryptę z rzekomym sarkofagiem szekspirowkiej bohaterki. Na ścianach umieszczone są freski, przeniesione tu niegdyś z kościołów i pałaców werońskich. Obecnie w budynku tym mieści się także pałac ślubów, w którym nie tylko Włosi, ale także cudzoziemcy mogą wstąpić na nową drogę życia. Ulica prowadząca od piazza delle Erbe, równoległa do via Mazzini, to corso di Porta Corsari, kończąca się rzymską bramą, tzw. Porta dei Borsari (I w. p.n.e.), której forma była później wielokrotnie naśladowana przez architektów renesansowych. Nazwa jej pochodzi od słowa bursarii oznaczającego rzymskich funkcjonariuszy pobierających cło przy wwozie towarów do miasta. Na architrawie do dziś
widoczny jest napis z ówczesną nazwą miasta: Colonia Augusta Verona. Idąc dalej corso Cavour, mija się po lewej piękny XVI-wieczny Palazzo Bevilaqua, zaprojektowany przez Sammichelego, a następnie dociera do jednego z najbardziej imponujących zabytków w Weronie, zamku Castelvecchio (wt.–niedz.: 8.30–19.30; pon.: 13.45–19.30; wstęp: 4 EUR, grupy i studenci: 3 EUR, od 14 do 18 lat: 1 EUR). Został on wybudowany w latach 1354–56 na życzenie Cangrandego II della Scala i oprócz funkcji mieszkalnych, miał także pełnić rolę obronną. Poprzez lata panowania rodów Scaligerów, Viscontich, a następnie dominacji weneckiej, napoleońskiej i wreszcie austriackiej. Zamek pełnił kolejno funkcję mieszkalną, magazynu broni, szkoły wojskowej i koszar. Wreszcie w 1925 r. stał się siedzibą Museo Civico di Verona, gromadzącego w ponad dwudziestu salach przede wszystkim dzieła malarstwa XIV–XVIII w., głównie szkoły werońskiej, m.in. Stefana da Verona, Pisanella, Giovanniego Belliniego, Tintoretta czy Tiepola. Z zamkiem połączony jest
piękny most Ponte Scaligero, pochodzący z tego samego okresu co zamek. W zachodniej części miasta, jeszcze w obrębie murów, wznosi się bazylika San Zeno Maggiore, uważana za jedno z największych osiągnięć architektury romańskiej we Włoszech. Jej budowę rozpoczęto prawdopodobnie około 1120 r., a następnie prace kontynuowano aż do XIV w., kiedy to ukończona została absyda. Przepiękna, niezwykle harmonijna fasada w kolorze kości słoniowej współgra znakomicie ze stojącą po prawej stronie smukłą dzwonnicą z pierwszej połowy XII w. oraz z nieco bardziej przysadzistą XIII-wieczną ceglaną wieżą byłego opactwa po lewej. Dominującym elementem fasady jest ogromna rozeta oraz portal z płaskorzeźbami mistrza Nicolo (ok. 1138). Bardzo interesujące są także brązowe drzwi, na których przedstawiono sceny z życia św. Zenona oraz ze Starego i Nowego Testamentu (XII w.). Wewnątrz na szczególną uwagę zasługuje ołtarz główny, na którym znajduje się tryptyk Madonna w otoczeniu świętych Andrei Mantegni (1459), arcydzieło renesansu
w tym regionie. Stąd schodzi się do krypty, w której szczególnie interesująco przedstawiają się kapitele kolumn o rozmaitych, oryginalnych formach. W głównej absydzie w urnie spoczywają doczesne szczątki św. Zenona. Poprzez lewą nawę boczną wychodzi się na pełne uroku romańskie krużganki (XII–XIV w.), a w nich m.in. ciekawy fresk szkoły Giotta. Nieco dalej na południe znajduje się XV-wieczny franciszkański kościół San Bernardino, łączący w sobie elementu gotyku i renesansu. Wewnątrz podziwiać można liczne freski szkoły werońskiej (m.in. Giolfina, Bonsignoriego, Francesca Moronego czy Francesca Carota). Do kościoła przylegają piękne krużganki. Spośród wszystkich bram, jakie w Weronie zaprojektował Sammichele, najciekawszą jest chyba Porta Palio, stojąca przy końcu ulicy o tej samej nazwie, prowadzącej do Castelvecchio. Okolice Valeggio sul Mincio jest położone na południowy zachód od Werony, w pobliżu jeziora Garda, u podnóża morenowych wzgórz. Zachowały się tam pozostałości niegdysiejszego zamku
Scaligerów (XII–XIV w.) na wzgórzu pomiędzy miasteczkiem a rzeczką Mincio. 2 km dalej z biegiem rzeki znajdują się zachowane jeszcze ruiny mostu Viscontich. W oddalonym o 16 km od Werony, niewielkim Villafranca di Verona godny odwiedzenia jest przede wszystkim zamek rodu della Scala (XII–XIV w.) z wysoką wieżą pośrodku i pięknym kościółkiem del Cristo (Chrystusa). Zamek stanowił niegdyś część tzw. Serraglio, ciągnących się przez 16 km fortyfikacji, wybudowanych przez Mastina II i Cangrandego II della Scala dla powstrzymania najazdów wrogiej Mantui. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Vicenza Centrum miasta stanowi piazza dei Signori, gdzie wznosi się bazylika, niegdyś Palazzo della Regione, gotycki budynek (XV w.) zmieniony nie do poznania przez Andreę Palladia (1549–1617), który otoczył wszystkie cztery ściany loggią i podcieniami, stwarzając niezwykle harmonijny i elegancki efekt. Wewnątrz mieści się Museo Palladiano. Po przeciwnej stronie piazza dei Signori wznosi się XVI-wieczny budynek Palazzo del Monte di Pieta, w którego centralnej części widoczna jest palladiańska Loggia del Capitano. Trzeci bok placu stanowi Torre della Piazza, wysoka i smukła wieża, budowana w XII–XV w. Z placem połączone są w jednolitą architektoniczną całość dwa inne: piazza delle Biade i urocza piazza delle Erbe. Główną ulicą w centrum jest corso Andrea Palladio, ciągnące się od piazza del Castello, na którym niegdyś stał zamek, aż do
położonego na brzegu rzeki Bacchiglione Teatro Olimpico. Przy niej znajdują się liczne eleganckie pałace pochodzące z różnych okresów. Są to m.in. Palazzo del Comune z pięknym dziedzińcem zaprojektowany w 1592 r. przez Scamozziego, wznoszący się z prawej w pobliżu piazza dei Signori, oraz Palazzo da Schio, zwany także Ca’ d’Oro (XIV–XV w.) w stylu gotyku weneckiego po lewej. Przy końcu corso, na piazza Matteotti znajduje się natomiast Palazzo Chiericati, jeden z najlepszych przykładów architektonicznego geniuszu Palladia. Wewnątrz mieści się Museo Civico, a w nim Pinacoteca z bogatą kolekcją malarstwa weneckiego (Złożenie do grobu Buonconsiglia, Madonna w otoczeniu świętych Paola Veronesego, Czas odkrywający Prawdę Tiepola, Ekstaza św. Franciszka Piazzetty), rzeźby, malarstwo innych szkół (Ukrzyżowanie Hansa Memlinga) oraz zbiór rysunków Palladia. Po drugiej stronie placu wznosi się Teatro Olimpico, ostatnie dzieło tego artysty (1580), ukończona przez Scamozziego w 1584 r. Teatr ten miał naśladować założenia
antyczne. Na zachód od piazza dei Signori znajduje się katedra, budowana w XIV–XVI w., charakteryzująca się piękną, gotycką fasadą (1467) i zgrabną, już renesansową absydą (1482–1508). Tuż obok wznosi się Palazzo Vescovile (Pałac Biskupi) z przepiękną renesansową loggią zdobiącą dziedziniec. Nieco bliżej piazza delle Erbe podziwiać można wybudowany w stylu weneckiego gotyku kwiecistego Casa Pigafetta, dom, w którym urodził się szlachcic towarzyszący Magellanowi w podróży dookoła świata. Przy jednej z północnych przecznic corso Palladio – corso Fogazzaro, oprócz zaprojektowanego przez Palladia Palazzo Valmarana, znajduje się również gotycki kościół franciszkanów San Lorenzo (XIII w.). Warto jednak przede wszystkim przejść się dwoma małymi uliczkami: Contr? Porti i Contr? Zanella, przy których stoją piękne kamienice, częściowo także dzieła Palladia, jak Palazzo Porto-Barbaran, dziedziniec i tylna fasada Palazzo Thiene czy Palazzo Iseppo da Porto. W pobliskim barokowym kościele Santo Stefano na szczególną uwagę
zasługuje na pewno obraz Palmy Starszego Madonna w otoczeniu świętych. Nieopodal, w kościele dominikanów Santa Corona znajdują się natomiast cenne dzieła sztuki, wśród nich Hołd Trzech Króli Veronesego i Chrzest Chrystusa Giovanniego Belliniego. Warto jeszcze wspomnieć o położonym niedaleko dworca kolejowego kościele Santo Felice e Fortunato (X–XII w.), w którym zachowały się bardzo interesujące mozaiki podłogowe (IV–V w.). Okolice Niedaleko Vicenzy położona jest Villa Valmarana, którą warto odwiedzić ze względu na zdobiące je znakomite freski Giambattisty i Giandomenica Tiepolów (1757). Również w bezpośrednich okolicach Vicenzy znajduje się najbardziej znana i chyba najdoskonalsza budowla zaprojektowana przez Andreę Palladia, Villa Rotonda, zwana również Villa Capra, rozpoczęta w 1550 r., a ukończona dopiero w 1605 r. przez Scamozziego. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

_ Źródło: Bezdroża _