Zamek Książ odkrywa jeszcze więcej tajemnic

Wałbrzyski zamek w ostatnich dniach nie schodzi z ust. Na sensacyjnym odkryciu dwóch zabytkowych płaskorzeźb (męskiej postaci atlanta lub Perseusza, trzymającego głowę Meduzy w ręce, oraz maszkarona z charakterystycznym wystającym językiem i długimi uszami) nie kończą się fascynujące znaleziska na terenie dolnośląskiej budowli. W ramach przeprowadzanego obecnie remontu dachu na budynku bramnym poddano demontażowi kule zwieńczające hełmy obu wież, a w jednej z nich znaleziono zniszczony dokument.

Specjalistom udało się ustalić, że jest to metryka remontu budynku biblioteki zamkowej, czyli budynku bramnego właśnie. Choć dokument posiada znaczne ubytki i jest trudny do odczytania, eksperci ustalili, że powstał 2 lipca 1973 roku i znajdują się na nim nazwiska osób, które wykonywały wtedy prace budowlane. Poza tym udało się odczytać informację, że remont biblioteki oraz budynku nr V (w XVIII w. działał tu sąd) były pierwszymi w Książu, które wykonały władze polskie.

Czy to koniec niespodzianek, które skrywa wałbrzyski zamek? Można się spodziewać, że im dłużej będą trwały prace porządkowe na jego terenie, tym więcej zaskoczeń przed nami. Wydaje się wręcz, że przy okazji niemal każdego działania podejmowanego wokół rezydencji księżnej Daisy pojawiają się jakieś nowe fakty, nieznane detale z burzliwej historii kompleksu. Przypomnijmy, że w ubiegłym roku, w trakcie usuwania karpy korzeniowej ściętego drzewa, przypadkowo natrafiono na podziemny tunel. I jest to tylko jeden z wielu „przypadków”, które sprawiają, że Zamek Książ obrósł tyloma legendami.

Dodajmy, że wałbrzyski kompleks to największa tego typu budowla na Dolnym Śląsku, trzecia pod względem wielkości w Polsce i jedna z najpotężniejszych twierdz w Europie. Obiekt wybudowano w XIII wieku na urwistym cyplu, na wysokości 395 m n.p.m. Od tego czasu miał wielu właścicieli. Należał m.in.: do książąt piastowskich, monarchów czeskich, Władysława Jagiellończyka oraz rodziny Hochbergów, która to miała największy wpływ na jego odnawianie po wojennych zniszczeniach. Za ich panowania wielokrotnie remontowano zamek oraz dobudowywano nowe skrzydła.
W trakcie II wojny światowej "dobrali się" do niego hitlerowcy, a po wojnie niszczał i był plondrowany przez okoliczną ludność. Dopiero w latach 1956 - 1962 zamek był stopniowo zabezpieczany przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z Wrocławia, a w połowie lat 70. zaczęto remontować sale barokowe - dziś najbardziej reprezentacyjne pomieszczenia zamku.