Costa Dorada - hiszpańskie złote wybrzeże

Costa Daurada (w jęz. hiszp. Costa Dorada) to złote wybrzeże Hiszpanii, którego nazwa kojarzy się z kolorem piasku błyszczącym w słońcu, skontrastowanym z błękitem morza i przejrzystym niebem. Rzeczywiście, ze względu na niską wilgotność powietrza, niebo nad Costa Dorada jest niezwykle czyste, niemal bezchmurne i intensywnie błękitne. Region zawdzięcza to suchym wiatrom: w zimie północno-zachodnim jak mistral, a latem bryzom południowo-zachodnim. Poznajcie bliżej miejsce, które jest świetną alternatywą dla zatłoczonych kurortów popularnego Costa Brava.

Costa Daurada (w jęz. hiszp. Costa Dorada) to _ złote wybrzeże _ Hiszpanii, którego nazwa kojarzy się z kolorem piasku błyszczącym w słońcu, skontrastowanym z błękitem morza i przejrzystym niebem. Rzeczywiście, ze względu na niską wilgotność powietrza, niebo nad Costa Dorada jest niezwykle czyste, niemal bezchmurne i intensywnie błękitne. Region zawdzięcza to suchym wiatrom: w zimie północno-zachodnim jak mistral, a latem bryzom południowo-zachodnim. Poznajcie bliżej miejsce, które jest świetną alternatywą dla zatłoczonych kurortów popularnego Costa Brava.

Costa Dorada ciągnie się przez 92 km pomiędzy Costa de Garraf a deltą i doliną rzeki Ebro. Łagodne, w większości piaszczyste wybrzeże, gdzieniegdzie jedynie urozmaicone formami skalnymi, w głąb lądu przechodzi w górsko-wyżynne pasma należące do Gór Katalońskich - Cordillera Costero Catalana. Nie ma tu tak efektownych, urwistych brzegów i skalistych zatok jak na Costa Brava, a łagodne i spokojne plaże przyciągają głównie wczasowiczów spragnionych spokoju i poszukujących zacisznych miejsc.

Mieszkańcy mówią, że kolory Costa Dorada, poza złotym, to także barwy ziemi - wszelkie możliwe odcienie brązu i zieleni, które odnajdziemy w porastających wzgórza lasach. Pełne są one pinii, dębów zimozielonych i szarańczynów ze strąkami zwanymi chlebem świętojańskim, a także sadów migdałowców i oliwek oraz winnic. W dolinach i do zboczy gór przyklejone są małe kamienne wioski - miasteczka_ pueblos _, gdzie czas jakby zatrzymał się w miejscu wieki temu. Pośród nich znajdziemy takie perełki architektury jak cysterski klasztor Najświętszej Marii Panny w Poblet, wpisany na listę UNESCO, otoczony opieką i patronatem królów Aragonii.

Południowy kraniec Katalonii i prowincji Tarragona tworzy dolina i delta rzeki Ebro, drugiej co do długości w Hiszpanii. Niezwykle malowniczy jest korytarz rzeki meandrującej pośród zielonych wzgórz z zabytkowymi miasteczkami i twierdzami, na czele z Miravet. Ebro wpada do Morza Śródziemnego szeroką deltą z Parkiem Przyrodniczym Delta de l'Ebre. Krajobraz tego zakątka tworzą pola ryżowe, mokradła nadmorskie, które zamieszkuje lub odwiedza w czasie migracji 330 gatunków ptaków oraz dzikie piaszczyste plaże z ruchomymi wydmami.

Stolicą Costa Dorada, a jednocześnie całej prowincji jest Tarragona, zabytkowe miasto położone na wzgórzu o wysokości 69 m n.p.m. To dawna rzymska kolonia _ Tarraco _, której starożytne zabytki wpisano na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO. Bodaj najbardziej charakterystycznym obrazkiem z folderów o Costa Dorada jest amfiteatr rzymski z widokiem na błękitne morze. Współczesna Tarragona to centrum kultury i sztuki, a także najczęściej odwiedzane miasto południowej Katalonii. Mieszkańcy pielęgnują prastare tradycje, zwłaszcza wznoszenie pomników-zamków z ludzi stojących jeden na drugim - Concurs de Castells można zobaczyć w pierwszą niedzielę października. Trafienie tu podczas jednego z lokalnych świąt jest prawdziwą przygodą i niezapomnianym przeżyciem.

Centrum gospodarczym i demograficznym regionu jest trójkąt miast Tarragona - Reus - Salou. Salou jest największym kurortem nadmorskim wybrzeża. Z kolei Reus, nieco oddalony od morza, to nie tylko główne centrum handlowo-gospodarcze, ale także niezwykle żywy ośrodek kulturalny i intelektualny Katalonii. Miasto z bogatym dziedzictwem katalońskiej secesji było miejscem działalności słynnego architekta epoki Lluísa Domenecha i Montanera. W Reus spędził dzieciństwo również Antoni Gaudi, a przy głównym placu mieści się imponujące Centrum Gaudiego.

Główna, półkilometrowa plaża miejska Tarragony to Platja del Miracle. Leży u stóp ruin amfiteatru i odcięta jest od starego miasta przez linię kolejową i ruchliwą aleję. Jest strzeżona, dostępna dla osób niepełnosprawnych, wyposażona w prysznice, bar-kafeterię i plac zabaw. Na północ od centrum miasta, na wybrzeżu aż do miejscowości Tamarit, znajdziemy kilka ładnych piaszczystych plaż. Około 2 km na północ od portu Tarragony można odpoczywać na Platja de la Arrabassada, mającej ponad pół kilometra długości, bogatą infrastrukturę do sportów plażowych i przyznaną błękitną flagę. Najdłuższa plaża w okolicy to dobrze zagospodarowana, prawie trzykilometrowa Platja Llarga, położona około 5 km od centrum. W okolicy w zatoczkach znajdziemy także kilka plaż nudystów, np. Cala Fonda czy Cala de la Roca Plana.

W okolice Tarragony dolecimy tanimi liniami z większości polskich lotnisk. Samoloty wylatujące z Poznania, Krakowa i Wrocławia lądują w oddalonej o 190 km od miasta Gironie. Natomiast z Gdańska, Poznania, Katowic i obu lotnisk w Warszawie dolecimy na lotnisko El Prat, oddalone od miasta o 84 km. Za bilet w jedną stronę w sezonie letnim zapłacimy od 230 zł za osobę.
Z El Prat do miejscowości na Costa Dorada kursuje kilka razy dziennie autobus. Bilet kupowany u kierowcy kosztuje ok. 13 euro (ok. 55 zł) w jedna stronę. Podróż trwa godzinę i 10 minut. Natomiast z Girony najtaniej i stosunkowo szybko (łącznie do 3 godzin) dostaniemy się do Tarragony pociągami Spanish Railways. Niezbędna jest przesiadka na stacji Barcelona Sants. Łączny koszt biletu w jedną stronę to ok. 70 zł.