Kobuk Valley. Upojne odludzie

Zasadniczym sposobem na poznanie tego odosobnionego regionu świata pozostaje 160-kilometrowy spływ szeroką i spokojną rzeką Kobuk: kajakiem, pontonem lub łodzią. Marzenie wodniaków! Turyści najczęściej dolatują małymi cessnami do eskimoskiej wioski Ambler, płyną z prądem, aby po pięciu, siedmiu dniach odlecieć z powrotem z innej wioski – Kiany.

Park Narodowy Kobuk Valley leży w północno-zachodniej Alasce i obejmuje większą część doliny rzeki Kobuk o kształcie owalu, ograniczonego od południa szczytami gór Waring, a od północy pasmem Baird Mountains. Oba pasma stanowią fragment potężnego, długiego na 1100 kilometrów górskiego łańcucha Brooks Range. Granice parku znajdują się w całości powyżej kręgu polarnego, w strefie klimatów arktycznych.

Park Kobuk Valley jest najrzadziej odwie- dzanym parkiem narodowym w USA z powodu oddalenia i zupełnego braku dróg! Tylko jeszcze Bramy Arktyki mogą się poszczycić totalnym bezdrożem, ale... są znacznie bliżej „cywilizacji”, zwłaszcza miejskiego ośrodka Fairbanks.

Park Narodowy Kobuk Valley leży w północno-zachodniej Alasce i obejmuje większą część doliny rzeki o tej samej nazwie. Od południa otulone szczytami gór Waring, a od północy pasmem Baird Mountains. Oba pasma stanowią fragment potężnego, długiego na 1100 kilometrów górskiego łańcucha Brooks Range. Granice parku znajdują się w całości powyżej kręgu polarnego, w strefie klimatów arktycznych.

Park jest najrzadziej odwiedzanym parkiem narodowym w USA z powodu oddalenia i zupełnego braku dróg!

Park jest otwarty dla turystów przez cały rok, ale najlepszy okres na wizytę to sierpień. Wtedy to właśnie przybywa większość z przeciętnie zaledwie 6300 turystów rocznie.

Głównym powodem sierpniowych przyjazdów jest coroczna migracja setek tysięcy reniferów karibu, które powracają jesienią z północnych pastwisk, przekraczają rzekę Kobuk i udają się na łagodniejsze klimatycznie pastwiska na południe od gór Waring. Ale to nie wszystko: w sierpniu pogoda jest stabilna i pojawiają się pierwsze jesienne barwy w tundrze, które „perskimi dywanami” tkają stoki wzgórz.