Podróż trwa już ponad 220 dni. To szmat czasu. Bez ludzi poznanych na trasie Piotr Głowacki już dawno siedziałby z powrotem w fotelu w Bełchatowie. – To oni mnie karmili, kiedy byłem głodny na bezdrożach Pamiru, to oni pomagali wydostać się z Afganistanu, to oni dowieźli części do Mongolii – mówi. Ale jest ktoś jeszcze, bez kogo ta wyprawa by się nie udała, wierny kompan Piotra – Papak.
