Najbardziej fascynujące zaginione miasta
Dzisiaj zabierzemy was w niezwykłą podróż do najbardziej fascynujących miast na Ziemi. Poznajcie bliżej ich niesamowitą historię!
Dzisiaj zabierzemy was w niezwykłą podróż do najbardziej fascynujących miast na Ziemi. Poznajcie bliżej ich niesamowitą historię!
Na ślad starożytnego miasta trafili poszukiwacze skarbów, "tomb raiders" (ang. łupieżcy grobowców), w 1972 roku. Gdy w połowie lat 70. na rynku antyków zaczęły pojawiać się nieznane dotąd artefakty, do akcji wkroczyli archeolodzy. Okazało się, że skarby pochodzą z ukrytego w dżungli miasta Buritaca w Górach Śnieżnych św. Marty (Sierra Nevada de Santa Marta) w północnej Kolumbii. Na miejscu naukowcy znaleźli ruiny miasta, które było położone na 169 tarasach wykutych w skałach. Poza tym odkryto sieć wybrukowanych ulic oraz kilka niewielkich placów. Okazuje się, że mogło tu mieszkać nawet 8 tys. ludzi! Mimo, że jedynie 10 proc. obszaru Ciudad Perdida zostało jak dotąd zbadane przez archeologów, to i tak odkryte części wyglądają imponująco.
pw/if
Antyczna Troja
Pozostałości baśniowego miasta zostały odkryte w XIX wieku w Anatolii, w Turcji. Miasto jest głównie znane z wojny, opisanej w starogreckim poemacie epickim Iliada. Według legendy wojna trojańska wybuchła, gdy Parys, jeden z 50 synów króla Troi Priama, porwał piękną Helenę, żonę króla Sparty Menelaosa. Dopiero właśnie w XIX w. podjęto próby umiejscowienia miasta opisywanego przez Homera. Obecnie uważa się, że Troja była miastem usytuowanym na Wzgórzu Hisarlik w dzisiejszej Turcji. W 1998 roku Troja została wpisana na światową listę dziedzictwa kultury UNESCO w 1998 roku.
Petra, Jordania
Odkryta na początku XIX wieku Petra pozostaje do dziś pełna intrygujących tajemnic. Nie zachowało się wiele zapisów historycznych ani śladów po mieszkańcach miasta, co rozpala wyobraźnię turystów z całego świata. Najprawdopodobniej do niebywałej potęgi Petrę doprowadzili Nabatejczycy, którzy osiedlili się w okolicy około IV wieku p.n.e. Liczne budynki w tym starożytnym mieście wykuto w różowym piaskowcu około 100 r. p.n.e., kiedy to przeżywało apogeum świetności. Rozległe ruiny, wpisane na listę UNESCO w lipcu 2007 roku, uznano za jeden z siedmiu nowych cudów świata.
Pompeje, Włochy
Historyczne Pompeje 24 sierpnia 79 roku n.e. zostały zniszczone w wyniku wybuchu Wezuwiusza. Popiół wulkaniczny, który je zasypał, doskonale zakonserwował budowle i przedmioty, co pozwoliło dość dokładnie poznać wygląd miasta i życie jego mieszkańców. Jego ruiny położone są w regionie Kampania, około 20 km od Neapolu. Tę archeologiczną podróż warto zwieńczyć wejściem na szczyt wulkanu, z którego można podziwiać piękną panoramę.
Herkulanum, Włochy
Podobnie jak pobliskie Pompeje, Herkulanum zostało pogrzebane przez rzekę lawy i pyłu wypływającą z Wezuwiusza w roku 79 naszej ery. Było zamieszkałe przez klasę wyższą, a także stanowiło dom rodziny cesarskiej. Miasto zostało oczyszczone z lawy i pyłu około 250 lat temu i stało się wielkim skarbem archeologicznym. Fala rozpalonych skał zwęgliła wszelkie organiczne elementy miasta, dzięki czemu zachowały się wszelkie struktury, a także ludzkie ciała. Jednak największą wartością są setki zwojów znalezionych w Willi Papirusu. Są to jedyne teksty z antycznej biblioteki (konsula Lucjusza Kalpurniusza Pizona Cezoninusa), które zachowały się do współczesnych czasów.
Kartagina, Tunezja
Wielkie miasto zasługuje na to, żeby je zniszczyć więcej niż raz. Po dziewięciuset latach demonstrowania władzy w Północnej Afryce i na południu Europy, Kartagina uległa gniewowi Imperium Rzymskiego. Następnie została odbudowana przez Rzymian i jej sława znów sięgnęła szczytu. Jednak tylko do czasu kolejnego konfliktu, tym razem z muzułmańskimi Arabami, którzy ponownie zniszczyli miasto. Do czasów współczesnych ocalały rzymskie łaźnie, świątynie i wille, które obecnie znalazły się na obrzeżach Tunisu, około 15 km od centrum miasta, i są udostępnione zwiedzającym.
pw/if
Skara Brae, Szkocja
Ruiny Skara Brae, których wiek określa się na ponad 5000 lat, są pozostałością małej rolniczej osady położonej na Orkadach. Zostały odkryte w 1850 roku, kiedy to gwałtowny sztorm ukazał kamienne fundamenty. Wykopaliska i kolejne sztormy pokazały, że wioska składała się zaledwie z ośmiu kamiennych domków, wyposażonych w łóżka, paleniska i półki. Erozja spowodowała, że zabudowania „przesuwały się” coraz bliżej morza, aż zostały porzucone i pozostawione działaniu matki natury na cztery milenia. Obecnie erozja kontynuuje swe niszczycielskie dzieło, a zwiedzanie tego wyjątkowego miejsca, zwłaszcza zimą, uzależnione jest od warunków pogodowych.
Loropéni, Burkina Faso
Loropéni położone jest w prowincji Poni, na południu Burkina Faso. To prawdziwy archeologiczny skarb zachodniej Afryki, o którym mało kto słyszał. Historia tego miasta sięga 1000 lat wstecz, kiedy to ludy Kulango i Loro wzniosły tutejsze budowle. Miejsce to było punktem wyjściowym na trasie handlu transsaharyjskiego. Miasto zostało opuszczone w XIX wieku, jednak do tej pory nie zbadano przyczyny. W 2009 roku Loropéni zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Palenque, Meksyk
U podnóża gór Chiapas (znanych jako Sierra Madre) w południowo-zachodnim Meksyku, znajdziemy wyjątkowy skarb archeologiczny – Palenque. Miasto istniało od przynajmniej 100 roku p.n.e. Pięćset lat później było już najbardziej zaludnionym ośrodkiem klasycznej cywilizacji Majów, w jej pełni – z mitami i legendami: niemowlęcy delfini, podboje, dekapitacje, intrygi dworskie, aż wreszcie – porzucenie całego miasta.
Taksila, Pakistan
Ufundowane przez antycznego hinduskiego króla, około VII w. p.n.e., Taksila była miastem, które ginęło i odradzało się trzykrotnie. Pierwsze powstało na wzgórzu, zostało zdobyte przez Maurów i porzucone. Kolejne, znane jako Sirkap, powstało w I w. p.n.e. po najeździe Greków. Odegrało ono ważną rolę w ówczesnym świecie filozofii i sztuki. Po raz trzeci zostało przebudowane przez Kuszanów. W VI w.n.e. zostało definitywnie zniszczone przez Hunów i porzucone. Dziś ruiny, położone ok. 30 kilometrów na północny-wschód od Islamabadu, można zwiedzać.
Babilon, Irak
Babilon, zwany też „perłą królestw”, wypełniały piękne pałace, niezliczone świątynie i budowle. To tutaj znajdowały się Wiszące Ogrody oraz Wieża Etemenanki, zaliczane do cudów starożytnego świata. Jednak to „wieczne miasto”, uważane za twierdzę nie do zdobycia, upadło w ciągu jednej nocy. W ten sposób wypełniło się biblijne proroctwo. Miasto zostało zniszczone przez Asyryjczyków, a w zupełną ruinę popadło w II w. p.n.e., po śmierci Aleksandra Wielkiego. Od czasu wojny w Iraku jedynie najbardziej zdeterminowani turyści odwiedzają Babilon, położony ok. 85 kilometrów na południe od Bagdadu.
Tikal, Gwatemala
Tikal, najprawdopodobniej dawna stolica państwa Majów z III wieku, położona jest na terenie Gwatemali. Jedna z najbardziej rozwiniętych cywilizacji zamieszkiwała ten teren od 6 do 10 wieku n.e. Miasto składa się z 16 świątyń oraz około 3 tys. budynków. Są to m.in. pałace, dziedzińce czy tarasy. Przypuszcza się, że mogło tu mieszkać nawet do 45 tysięcy mieszkańców. Centralnym punktem jest plac otoczony świątyniami i akropolem. Największą z nich jest Świątynia Dwugłowego Węża wznosząca się na wysokość prawie 65 metrów. W 1979 roku stanowisko archeologiczne wraz z otaczającym je Parkiem Narodowym zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Angkor Wat
Angkor Wat to największa, najważniejsza i najbardziej znana świątynia buddyjska na świecie. Zbudował ją panujący nad potężnym imperium khmerskim, król Suryavarman II i poświęcił ją hinduskiemu bogu Wishnu. Z kolei Dżajawarman VII przekształcił budowlę na świątynię buddyjską. Po jego śmierci buddyjskie symbole zostały zniszczone, a hinduistyczny charakter świątyni został przywrócony. Kompleks zabytków Angkoru tworzy duża liczba kamiennych budowli (miasta, zespoły świątynne, współczesny park archeologiczny) oraz tereny leśne i zbiorniki wodne, obejmujące obszar ponad 400 km kw., położony na północ od jeziora Tonle Sap. Angkor wpisany jest na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO i jest uważany za największe miasto na świecie w okresie sprzed rewolucji przemysłowej.
Machu Picchu, Peru
Machu Picchu zostało odkryte 24 lipca 1911 roku przez amerykańskiego archeologa Hirama Binghama. Amerykanin początkowo sądził, że natrafił na ostatnią stolicę Inków – Vilcabambę, jednak niebawem pozostałości po niej odkryto w innym miejscu, więc teoria ta upadła. Archeolog ochrzcił ją więc Machu Picchu – od nazwy pobliskiej góry. Na podstawie późniejszych badań, powstanie miasta datuje się na połowę XV wieku. Imponująca osada nie tętniła jednak długo życiem – została całkowicie opuszczona w pierwszej połowie XVI wieku. Przyczyna pozostaje zagadką – mogła być to wojna domowa lub epidemia. Choć mieszkańcy zniknęli stąd przed wieloma wiekami, miasto zachowało się w zaskakująco dobrym stanie. Zbudowano je na grani łączącej dwie potężne góry – Machu Picchu (Stary Szczyt) i Wayana Picchu (Młody Szczyt) - z niemalże pionowymi stokami opadającymi z jego obu stron. Na dodatek bez użycia żelaznych narzędzi. Mimo to granitowe bloki przylegają do siebie idealnie i przez setki lat opierają się
niszczycielskiemu działaniu czasu. Jak udało się tego dokonać, może już na zawsze pozostać najbardziej intrygującą zagadką.
Kuelap, Peru
Ruiny Kuelap znajdują się na szczycie wzgórza, które wznosi się na lewym brzegu Utcubamba. Miasto niegdyś było związane z kulturą Chachapoyas. Kuelap mogło służyć do obrony przed Huari i inną wrogą ludnością. Ukryta wśród peruwiańskich lasów północy, twierdza Kuelap, wciąż dostarcza archeologom nowych odkryć. Okoliczne władze mają nadzieję, że po zakończeniu wykopalisk, twierdza będzie zasługiwała na miano Machu Picchu północy.
