Angola. Waluta. Język. Wiza. Informacje praktyczne

www.msz.gov.pl

_ *Stolica: Luanda Waluta: kwanza (AOA); 1 USD = 74,85 AOA *(kurs z 10.04.2008) *Język urzędowy: portugalski * _

WIZA I PRZEPISY WJAZDOWE
Władze angolskie wymagają od obywateli RP, bez względu na rodzaj paszportu, wizy poby­towej lub wizy na przejazd tranzytem. Paszport powinien być ważny minimum 6 miesięcy. Wizę pobytową ważną do 30 dni oraz wizę tranzytową można otrzymać w Ambasadzie Angoli w Warszawie lub w innych placówkach dyplomatycznych i konsularnych tego kraju. Należy założyć, że procedura wy­dawania wizy trwa minimum tydzień, chociaż praktykowany jest tryb ekspresowy za specjalną opłatą. Z reguły wymagane jest udokumentowanie celu pobytu (zaproszenie, dowód opła­cenia kosztów pobytu, wykupiony bilet na podróż). Po przy­jeździe do Angoli wizę można dwukrotnie przedłużyć o kolejne 30-dniowe okresy, do 90 dni pobytu łącznie. Pobyt bez ważnej wizy jest karany wysoką grzywną i – w przypadku kontroli – nakazem natychmiastowego opuszczenia kraju. Wniosek o wizę na pobyt z prawem do pracy należy składać przed przyjazdem do Angoli, w konsulacie lub ambasadzie. Procedura jego rozpatrywania jest długotrwała.WIZA, PRZEPISY WJAZDOWE. Władze
angolskie wymagają od obywateli RP, bez względu na rodzaj paszportu, wizy poby­towej lub wizy na przejazd tranzytem. Paszport powinien być ważny minimum 6 miesięcy. Wizę pobytową ważną do 30 dni oraz wizę tranzytową można otrzymać w Ambasadzie Angoli w Warszawie lub w innych placówkach dyplomatycznych i konsularnych tego kraju. Należy założyć, że procedura wy­dawania wizy trwa minimum tydzień, chociaż praktykowany jest tryb ekspresowy za specjalną opłatą. Z reguły wymagane jest udokumentowanie celu pobytu (zaproszenie, dowód opła­cenia kosztów pobytu, wykupiony bilet na podróż). Po przy­jeździe do Angoli wizę można dwukrotnie przedłużyć o kolejne 30-dniowe okresy, do 90 dni pobytu łącznie. Pobyt bez ważnej wizy jest karany wysoką grzywną i – w przypadku kontroli – nakazem natychmiastowego opuszczenia kraju. Wniosek o wizę na pobyt z prawem do pracy należy składać przed przyjazdem do Angoli, w konsulacie lub ambasadzie. Procedura jego rozpatrywania jest długotrwała.

PRZEPISY CELNE
Wolno wwieźć i wywieźć do 15 tys. USD. W przypadku większej kwoty konieczna jest deklaracja przy wwozie, a przy wywozie – zezwolenie z banku. Nie wolno przywozić i wywozić angolskiej waluty (dokładne kontrole na lotnisku). Przepisy celne zbliżone są do standardów między­narodowych. Nie wolno wywozić kamieni szlachetnych, kości słoniowej, wyrobów ze skóry krokodyla i węża oraz skorup żółwi. W przypadku wywozu wyrobów rękodzieła artystycz­nego z drewna, obrazów i innych dzieł sztuki wymagana jest zgoda Ministerstwa Kultury (na wyrobie zostaje przyklejony specjalny znaczek z pieczątką). Niektóre sklepy z pamiątkami sprzedają wyroby z naklejkami zezwalającymi na wywóz. Ograniczenia co do przywozu mieszczą się w standardach międzynarodowych (broń, narkotyki itp.). Zwolnienia z cła dotyczą tylko rzeczy osobistych w ilościach niehandlowych.

MELDUNEK
Należy zgłosić swój pobyt służbom imigracyjnym oraz poinformować o miejscu zamieszkania (na formularzu przekroczenia granicy). Obowiązek zameldowania cudzo­ziemca spoczywa na hotelu lub osobie prywatnej udzielającej mu gościny. Zaleca się, aby obywatele polscy, ze względu na własne bezpieczeństwo, po przybyciu do Angoli zgłaszali Ambasadzie RP w Luandzie swój pobyt w tym kraju. Władze Angoli wręcz wymagają zaświadczenia o rejestracji konsularnej w przypadku ubiegania się o przedłużenie wizy z prawem do pracy. Zaleca się stałe noszenie dowodu tożsamości, np. poświad­czonej urzędowo (w Ambasadzie) fotokopii paszportu z ważną wizą. Oryginał paszportu należy przechowywać w bezpiecznym miejscu.

UBEZPIECZENIE
Nie ma obowiązku wykupienia ubezpieczeń osobowych. Polisy polskich i zagranicznych towarzystw ubezpie­czeniowych nie są uznawane za formę gwarancji zapłaty, np. kosztów leczenia. Zaleca się wykupienie polisy, by uzyskać refun­dację poniesionych wydatków – najlepiej takiej, która obejmuje też koszty ewakuacji chorego. Można wykupić miejscowe ubez­pieczenie medyczne.

SZCZEPIENIA I SŁUŻBA ZDROWIA
Wymagany jest dowód szczepienia przeciw żółtej febrze – należy go okazać straży granicznej przy wjeździe do kraju. Angola leży w strefie tropi­kalnej, w której występują liczne zagrożenia zdrowotne. Naj­większym zagrożeniem jest malaria, występująca w zasadzie na terytorium całego kraju we wszystkich porach roku. Zaleca się stosowanie profilaktyki przeciwmalarycznej. W przypadku poja­wienia się wysokiej gorączki, bólu mięśni i głowy oraz objawów przypominających zatrucie pokarmowe (także po powro­cie do Polski) należy bezwzględnie zgłosić się do leka­rza, ponieważ opóźnienie leczenia malarii może być bardzo niebezpieczne. Aby zmniejszyć ryzyko ukąszeń komarów przenoszących malarię, należy unikać przebywania na ze­wnątrz po zapadnięciu zmroku oraz nosić odzież zakrywającą ramiona i nogi. Podczas snu należy chronić się pod moskitierą. Zaleca się stosowanie kremów lub aerozoli odstraszających komary. W Angoli odnotowuje się także wysoką zachorowalność na cholerę, żółtaczkę, śpiączkę, gruźlicę, polio i trąd.
Rośnie liczba nosicieli wirusa HIV i osób chorych na AIDS. W związku ze szczególnie dużym zagrożeniem cholerą należy przestrze­gać pod­sta­wowych zasad profilaktyki i podwyższonych rygo­rów higie­niczno-sanitarnych, a zwłaszcza: często myć ręce, dokładnie odkażać naczynia, owoce i warzywa, używać tylko przego­towa­nej wody, unikać spożywania ryb i owoców morza i – ogólnie – posiłków w barach i restauracjach, gdzie higiena budzi wątpli­wości. Zatrucia pokarmowe zdarzają się bardzo często. Zaleca się spożywanie wyłącznie napojów sprze­da­wanych w zamkniętych butelkach lub w puszkach.
Pomoc medyczną na odpowiednim poziomie świadczą jedynie prywatne kliniki. Cena wizyty u lekarza to 40–60 USD, dzienny pobyt w szpitalu kosztuje od 500 do ponad 2000 USD. Pry­watne szpitale i ośrodki zdrowia żądają wniesienia opłaty przed podję­ciem leczenia. Publiczna pomoc medyczna jest świad­czona wy­łącz­nie obywatelom Angoli. Nie istnieje pogotowie ratunkowe.

INFORMACJE DLA KIEROWCÓW
Obowiązuje ruch prawo­stron­ny. W przypadku pobytu ponad 3-miesięcznego obo­wiązkowe jest posiadanie miejscowego prawa jazdy, które otrzy­muje się na podstawie polskiego prawa jazdy (procedura jest długotrwała). Funkcjonariusze policji bardzo rzadko honorują między­na­rodo­we prawo jazdy i żądają od cudzoziemców okaza­nia doku­men­tu miejscowego, podobnie jak firmy wynajmujące samochody. Angolskie prawo jazdy nowego typu jest ważne na obszarze państw Afryki Południowej należących do Południowo­afrykańskiej Wspólnoty Rozwoju (SADC). Ubezpie­czenie OC jest obowiązkowe.
Nie powinno się podróżować po zmroku. Kierowcy nagminnie oślepiają współużytkowników dróg lub jeżdżą bez do­statecz­nego oświetlenia oraz niewłaściwie parkują. Należy zachować szczególną uwagę podczas poruszania się po Luandzie o każdej porze dnia ze względu na niebezpieczną jazdę motocykli (moto­cykliści nie przestrzegają znaków drogowych i świateł!) oraz wymuszanie pierwszeństwa przez kierowców samo­cho­dów. Na wielu ulicach są głębokie dziury lub otwarte studzienki kana­lizacyjne.

PODRÓŻOWANIE PO KRAJU
Trwa odbudowa dróg, mostów oraz wiaduktów po wieloletniej wojnie domowej. Najlepiej podróżować po kraju samochodem terenowym. Większość dróg jest bardzo zniszczona, a podczas pory deszczowej wiele z nich jest nieprzejezdnych. Jeśli to możliwe, zaleca się jazdę przynaj­mniej w dwa samochody. Głównym środkiem komu­nikacji między Luandą a stolicami prowincji nadal są samoloty, chociaż stopniowo uruchamiane są dogodne połączenia autobusowe. Na niektórych trasach autobusy i mikrobusy są przeładowane pasażerami i często zdarzają się awarie. Nie istnieje pasażerski transport morski. Nie ma również dobrej bazy hotelowej.

BEZPIECZEŃSTWO
Po 27-letniej wojnie domowej od 2002 r. w Angoli utrwala się pokój. Jednakże traumatyczne skutki obco­wania z przemocą, rozregulowanie mechanizmów kontroli spo­łecznej, bieda, bezrobocie oraz wielkie ilości broni pozostałej po wojnie rodzą przestępczość pospolitą. Do rozbojów dochodzi zwłaszcza w peryferyjnych dzielnicach dużych miast, a także w kilku strefach centrum Luandy oraz na szlakach komunika­cyj­nych. Spacerując po Luandzie lub poruszając się po tym mieście samochodem, należy zachować zdrowo­roz­sądkowe środki ostroż­ności, pamiętając, że „okazja czyni zło­dzieja”. Naj­częst­szym łupem złodziei są telefony komórkowe.
Poważnym niebezpieczeństwem w głębi kraju są miny – po­zosta­łość z okresu działań wojennych. Nie wolno zbaczać z regularnie uczęszczanych dróg. Nie wszystkie pola minowe są wyraźnie oznaczone (dobrze jest zasięgnąć opinii miesz­kańców). W pro­wincji-enklawie Kabinda trwa głęboki, zadawniony konflikt na tle separatystycznym. Rząd podejmuje próby pacyfikacji, które dają pewne, ale jeszcze ograniczone rezultaty. Wzmocniona obec­ność armii angolskiej nie czyni jednak tego regionu bez­piecznym.

PRZYDATNE INFORMACJE:
• Angola należy do najdroższych krajów świata. Ceny wielu towarów i usług są zaskakująco wysokie (dotyczy to zwłaszcza restauracji, hoteli, wynajmu domów lub miesz­kań). Przykła­dowo, w Luandzie trudno znaleźć miejsce hotelowe w cenie poniżej 100 USD za noc lub restaurację, w której posiłek kosztowałby mniej niż 30 USD.
• Z wyjątkiem kilku luksusowych hoteli płatności kartą kredy­tową nie są akceptowane. W Luandzie zainstalowano bankomaty obsługujące karty VISA, ale nie ma informacji, czy akceptują karty wystawione poza Angolą. Nie stosuje się czeków podróżnych.
• Dość powszechne jest płacenie banknotami dolarowymi. Akceptowane są tylko banknoty wydane w roku 1996 lub później (tzw. duże głowy).
• Zakaz fotografowania budynków rządowych i wojskowych przenoszony bywa na całą sferę obiektów publicznych. Odpo­wiedzialni za ich ochronę są często nadgorliwi i nie­przejednani, dlatego lepiej pytać o zgodę przed zrobieniem zdjęcia, aby nie stracić kamery, aparatu lub filmu.
• Podstawowym środkiem komunikacji miejskiej są prywatne mikrobusy (kolor niebieski), zwane mylnie taksówkami. Mikrobusy te bywają przeładowane, często w fatalnym stanie technicznym i ryzykancko prowadzone. W Luandzie istnieje też ograniczony transport autobusowy. Klasycznych taksówek jest niewiele, są bardzo drogie i nie zawsze punktualne (Macontaxi, tel. 222 261 800).
• W Luandzie i w innych miastach występują trudności z zao­patrze­niem w wodę, energię elektryczną i paliwa. Hotele i zamożniejsze domy prywatne mają własne zbiorniki na wodę i agregaty prądotwórcze.
• Telefonia komórkowa jest rozpowszechniona; w Angoli działa dwóch operatorów: Movicel (sieć państwowa) i Unitel (sieć prywatna), przy czym zasięg ich sieci obejmuje tylko stolice prowincji i kilka mniejszych miejscowości. Korzy­stanie w An­goli z telefonu komórkowego zarejestrowanego w Polsce (roa­ming) bywa możliwe (warto zasięgnąć informacji u operatora).
• Znaczny procent ludności angolskiej zna urzędowy język kraju, czyli portugalski. Natomiast słaba jest znajomość ję­zy­ka angielskiego. W regionach graniczących z Demokratyczną Republiką Konga dość popularny jest język francuski.