Île des Pins. Moja Wyspa Małp

Będąc jeszcze chłopcem, zaczytywałem się powieściami o doktorze Dolittle... W jednej z nich bohater jechał na Wyspę Pajęczych Małp. Gdzie to było? Gdzieś, jakaś mała plamka na globusie. Wtedy wymarzyłem sobie podróż na taką wyspę. I... któregoś dnia przygoda zapukała do drzwi!

Melanezyjscy mieszkańcy nazywają swoją wyspę Kunie. Nazwa Wyspa Sosen (Île des Pins) została nadana przez angielskiego podróżnika Jamesa Cooka w 1774 roku podczas podróży do Nowej Zelandii. Stopy na niej nie postawił, ale z morza zobaczył wysokie sosny – stąd nazwa, i smużkę dymu, uznał ją więc za zamieszkaną.

Nawróceni(?) tubylcy postanowili na wszelki wypadek ochronić świętego przed złymi duchami.

Słynne przydacznie, zwane chrzcielnicami. Małże te osiągają wielkość do 150
centymetrów i wagę do 300 kilogramów! Te były maluśkie.

Przedziwne, naturalne twory wyglądają jak wielkie szpilki wbite w dno zatoki.

Wyprawa pirogą z Saint Joseph, portu na plaży i miejsca konstrukcji łodzi. Warto zwrócić uwagę na statuę świętego, otoczoną palisadą o dość... fallicznych kształtach.

Wreszcie zaczynam kojarzyć, że są to obrazki wprost ze ścian biur podróży. Więc to są te słynne intrygujące formy z plakatów, a teraz ja jestem wśród nich! Rzucając co pewien czas okiem w toń wody, widzę cienie przemykających ogromnych ryb... Rekiny? Nie wiem, co bardziej zachwyca: spokój, kolory, przyroda czy też poczucie spełnienia marzeń.

Drzewa rozrywają powoli konstrukcje, tragedię ludzi pochłania zieloność.

Wzruszony i wściekły – wiedziałem, że już nie będę miał szansy tu wrócić.