Indonezja. Język, waluta, wiza. Co warto wiedzieć. Informacje praktyczne

www.msz.gov.pl

_ Stolica: Dżakarta Waluta: rupia indonezyjska (IDR); 1 USD = 9206,72 IDR *(kurs z 10.04.2008) Język urzędowy: indonezyjski Inne języki: angielski, niderlandzki, jawajski, lokalne języki etniczne* _

WIZA I PRZEPISY WJAZDOWE
Obowiązek uzyskania wiz tu­rys­tycznych, służbowych, pobytowych oraz tranzytowych dotyczy wszystkich obywateli polskich, niezależnie od rodzaju paszportu. Obywatele polscy mogą otrzymywać wizy turystyczne (do 30 dni pobytu na terytorium Republiki Indonezji) przy wjeździe – w ściśle ustalonych punktach przekraczania granic na lotniskach i w portach morskich (tzw. visa upon arrival). Po przylocie do Indonezji wizy można otrzymywać odpłatnie na lotniskach w Dżakarcie, Medanie, Pekanbaru, Padangu, Surabayi, Manado i Denpasar (Bali)
. Wizy turystyczne (visa upon arrival) wydawane są także w następujących portach morskich: na wyspie Batam – w portach Sekupang, Balu Ampo, Nongsa, Marina Teluk Senimba; na wyspie Bintan – w portach Bandar Bentan Telani Lagoi, Bandar Seri Udana Lobam; na wyspie Sumatra – w portach Belawan, Sibolga, Teluk Bayur; na wyspie Jawa – w porcie Tanjung Priok (Dżakarta); na wyspie Bali – w porcie Padang Bai; w prowincji Irian Zachodni (Papua Zachodnia) – w porcie Jayapura.

Koszt krótkoterminowej wizy turystycznej wydanej po przybyciu do Indonezji wynosi minimum 10 USD, wizy 30-dniowej – ok. 30 USD. Nie ma możliwości przedłużenia takiej wizy na miejscu, dlatego przy planowaniu dłuższych pobytów zaleca się apliko­wanie o wizę w Ambasadzie Indonezji w Warszawie. Przy wjeździe do Indonezji paszport musi być ważny minimum 6 miesięcy. Ubiegający się o wizę wielokrotną musi w momencie złożenia aplikacji legitymować się paszportem ważnym mini­mum 18 miesięcy. Na żądanie władz imigracyjnych należy okazać bilet powrotny lub bilet na dalszą podróż (posiadanie biletu może być konieczne już w momencie składania wniosku o wizę w Wydziale Konsularnym Ambasady Indonezji w Warszawie). Przy wjeździe do Indonezji nie ma obowiązku wykazania się określoną kwotą pieniędzy bądź deklarowania jej na granicy. Składając wniosek o indonezyjską wizę, należy mieć przy sobie kartę kredytową lub zaświadczenie z banku potwier­dzające posiadanie konta bankowego. W przeciwnym razie trzeba mieć gwarancję osoby
zapraszającej, że zapewni ona środki utrzymania i opiekę. Podatek lotniskowy przy wyjeździe z Indonezji (nie ujęty w cenie biletu) wynosi obecnie 150 tys. IDR. Należy pamiętać, by mieć taką kwotę w miejscowej walucie.

*PRZEPISY CELNE *
Nie ma ograniczeń co do wwozu lub wywozu obcych środków płatniczych. Limit wwozu i wywozu dotyczy tylko miejscowej waluty i wynosi 5 mln IDR. Od powszechnie przyjętych standardów odbiega zakaz wwożenia do Indonezji dużych odbiorników telewizyjnych, dużych radioodbiorników, wież hi-fi i magnetofonów. Nie wolno wwozić, wywozić ani posiadać narkotyków – grożą za to surowe kary, łącznie z karą śmierci. Obowiązują ograniczenia wywozu miejscowych dzieł sztuki wytworzonych przed 1945 r. oraz ograniczenia i zakazy wywozu rzadkich gatunków lokalnej fauny i flory. Wątpliwości służb celnych może wzbudzić większa ilość lekarstw, jeśli nie mają one nazw międzynarodowych. Przy wyjeździe z Indonezji nie ma możliwości otrzymania zwrotu podatku VAT.

UBEZPIECZENIE
Ubezpieczenia komunikacyjne są obo­wiąz­kowe, zdrowotne natomiast nie są obligatoryjne. Jednak we własnym interesie każdy turysta powinien się ubezpieczyć ze względu na wysokie koszty usług medycznych w szpitalach i klinikach. Niektóre polskie agencje ubezpieczeniowe wydają polisę, która w razie choroby obejmuje jedynie pokrywanie ra­chunków za usługi medyczne po powrocie do kraju. Tego rodzaju ubezpieczeń indonezyjskie placówki medyczne nie honorują. Stanowczo zaleca się dokonywanie ubezpieczeń tylko w takich firmach, które mają własnych wiarygodnych agentów na terenie Indonezji i na bieżąco opłacają świadczone usługi medyczne. Przedstawicielstwo (agent) Warty znajduje się w Singapurze. Należy pamiętać, że w Indonezji nie świadczy się żadnych usług lekarskich bez przedpłaty lub pisemnej gwarancji zapłaty ze stro­ny uznanej firmy ubezpieczeniowej, którą reprezentuje wiarygod­ny agent na tutejszym terenie.

SZCZEPIENIA I SŁUŻBA ZDROWIA
W Indonezji nie ma obo­wiąz­kowych szczepień, co nie oznacza, że nie występują zakaź­ne choroby tropikalne. Do największych zagrożeń sanitarno­-epidemiologicznych należą: pasożyty układu trawiennego, dur brzuszny, biegunka, gorączka krwotoczna denga (liczba zacho­rowań wzrasta szczególnie w okresie pory deszczowej od października do kwietnia), żółtaczka typu A i B, gruźlica. Należy pamiętać, że woda w kranie nie jest zdatna do konsumpcji. U dzieci szczególnie niebezpieczną chorobą jest polio. Poza dużymi skupiskami ludzkimi występuje znaczne zagrożenie ma­la­rią. W przypadku podróży poza Jawę i Bali miejscowe władze zalecają szczepienia lub profilaktyczne przyjmowanie lekarstw.

Szczególną uwagę należy zwrócić na pojawianie się wśród drobiu i ludzi ognisk ptasiej grypy wywołanych szczepem wirusa grypy H5N1. Przed wyjazdem do Indonezji warto zaszczepić się przeciw zwykłej grypie, co znacznie skraca czas zdiagnozowania ptasiej grypy. Należy unikać kontaktu z drobiem i dzikimi pta­kami, a także miejsc, gdzie może być obecny drób zakażony wirusem ptasiej grypy (H5N1), takich jak targowiska, fermy drobiu, zakłady przetwórstwa. Wirus jest wrażliwy zarówno na wszystkie rodzaje detergentów, jak i temperaturę powyżej 70 st. C. Powinno się szczególnie dbać o czystość rąk.

Opieka medyczna, zarówno państwowa, jak i prywatna, jest płatna. Poziom usług, zwłaszcza w szpitalach państwowych, jest średni; znacznie lepszy jest w klinikach prywatnych. Koszt wizyty lekarskiej wynosi przeciętnie od 15 do 30 USD (w nagłych i ciężkich przypadkach – do 200 USD); koszt jednej doby pobytu w szpitalu – od 15 USD w szpitalu państwowym (np. Szpital Wydziału Medycyny Uniwersytetu Indonezja Cipto Mangkusumo w Dżakarcie) do 250 USD w prywatnej klinice. Przeciętny koszt pobytu w szpitalu wynosi 150 USD dziennie, nie licząc opłat za usługi medyczne, badania laboratoryjne i lekarstwa.

INFORMACJE DLA KIEROWCÓW
Międzynarodowe prawo jazdy jest w Indonezji uznawane, jednak przy dłuższych poby­tach, ze względu na korzystniejsze ubezpieczenie miejscowe, władze zalecają wyrobienie indonezyjskiego prawa jazdy. Po indonezyjskich drogach mogą się poruszać samochody i moto­cykle jedynie z indonezyjską rejestracją – turyści wjeżdżający na teren tego kraju własnymi pojazdami są obowiązani wystąpić o zarejestrowanie pojazdu na czas pobytu na indonezyjskich numerach rejestracyjnych. Samochód można wypożyczyć w pry­watnych wypożyczalniach na dowolny czas; orientacyjna cena wynosi ok. 30–40 USD dziennie. Wszelkich płatności należy dokonywać w walucie miejscowej.

PODRÓŻOWANIE PO KRAJU
Szlaki komunikacyjne z wy­jątkiem autostrad są zatłoczone i niebezpieczne. Poza stołeczną Dżakartą należy unikać podróżowania samochodem w nocy. Zdecydowanie bezpieczniejsze jest korzystanie z samochodu z wy­najętym miejscowym kierowcą. Ruch na drogach jest chao­tyczny, czasami wręcz niebezpieczny (kierowcy nie przestrzegają zasad ruchu drogowego).

BEZPIECZEŃSTWO
Zagrożenie przestępczością pospolitą w sto­licy kraju nie jest zbyt duże. Gorzej wygląda sytuacja w pro­wincjach archipelagu indonezyjskiego (kradzieże i rozboje). Należy pamiętać o szczególnej ostrożności przy poruszaniu się autobusami i autokarami.

W ostatnich latach w wielu prowincjach Indonezji dochodziło do zamieszek na tle politycznym, religijnym czy etnicznym. Dotyczy to prowincji Aceh (północna Sumatra), Papui Zachodniej oraz środkowego Sulawesi (Celebes). Należy także unikać podróżo­wania na wyspy Maluku i do południowego Sulawesi. Z powodu zamieszek etnicznych ograniczono podróżowanie do Papui Zachodniej: trzeba uzyskać specjalne zezwolenie (surat jalan) w kwaterze głównej policji w Dżakarcie lub w regionalnych oddziałach policji w Biak lub Jayapurze (Papua Zachodnia). Uzyskanie zezwolenia może potrwać kilka dni. Po przybyciu do prowincji należy zgłosić się na najbliższym posterunku policji. Przepisom tym nie podlegają dziennikarze, którzy uzyskali ze­zwo­lenie wydane przez MSZ Indonezji. Po zamachu bombowym na Bali w 2002 r., w pobliżu hotelu Marriott w Dżakarcie w 2003 r. oraz kolejnym przed Ambasadą Australii we wrześniu 2004 r. podjęto działania mające na celu zwiększenie bezpieczeństwa turystów zagranicznych przebywających w Indonezji.
Mimo to wciąż istnieje poważne zagrożenie terroryzmem, na co wskazuje drugi atak na wyspie Bali 1 października 2005 r. W wyniku trzech eksplozji w turystycznym rejonie Kuta i Jimbaran zginęły 23 oso­by. Przebywając w Indonezji, należy zatem zachować na co dzień szczególną ostrożność, unikać dużych skupisk ludzkich oraz oddalonych od centrum dzielnic.

ŚWIĘTA
W Indonezji obchodzone są święta islamskie, chrześci­jańskie, hinduistyczne i buddyjskie. Święto narodowe Indonezji, Dzień Niepodległości, obchodzone jest 17 sierpnia. W czasie świąt czynne są domy towarowe (z wyjątkiem pierwszego dnia świąt Idul Fitri, kiedy są czynne od południa).

PRZYDATNE INFORMACJE:
• Z uwagi na dominujący w Indonezji islam, oprócz takich wysp jak Bali, Sulawesi Północne (d. Celebes), Papua Zachodnia i Małe Wyspy Sundajskie, niewskazane jest noszenie skąpych ubrań w dużych skupiskach miejskich, a szczególnie podczas zwiedzania świątyń i miejsc kultu. Wchodząc do meczetów, należy pamiętać o zdejmowaniu butów, natomiast kobiety po­win­ny okryć głowy chustą. Na wyspie Bali podczas zwiedzania świątyń buddyjskich i hinduistycznych należy nałożyć sarong (tkaninę, którą należy owinąć biodra); udostępniany jest na miejscu, najczęściej bezpłatnie.
• Wszystkie duże centra handlowe są czynne od godziny 10.00 do 22.00 (również w soboty i niedziele). Ceny w domach towarowych są stałe.
• Korzystając z taksówek, należy zwrócić uwagę, czy taksówkarz włączył taksomierz, i w żadnym razie nie godzić się na przejazd na podstawie tzw. umowy.
• Na terenie całej Indonezji, a w szczególności na prowincji, nie należy spożywać posiłków w tanich restauracjach bądź małych przydrożnych straganach. Grozi to poważnymi konsek­wencja­mi zdrowotnymi. Bezpieczniejsze są na ogół większe restaura­cje o odpowiednim standardzie oraz restauracje hotelowe. Ceny usług hotelowych oraz restauracyjnych są znacznie niż­sze od polskich, a serwis jest na odpowiednim poziomie.