Okaleczanie kobiet w imię piękna

Przez wieki różne kultury w odmienny sposób podchodziły do pojęcia kobiecego piękna. Kanon ulega nieustannej zmianie, nie tylko w czasie, ale też wraz z szerokością i długością geograficzną. Dla jednych szczytem piękna jest wąska damska talia, inni wysoko oceniają ciało pokryte tatuażami. Sprawdźmy, w jaki sposób okalecza się kobiety dla "uatrakcyjnienia" ich ciała.

Zatyczki w uszach nikogo nie dziwią, jednak włożone do nosa zaczynają już szokować. A właśnie zatyczki włożone w płatki nosa noszą kobiety z plemienia Apatani, zamieszkującego dolinę Ziro w północno-wschodnich Indiach. Skąd wziął się ten zwyczaj? Teren, na którym żyli Apatani był nieustannie najeżdżany przez inne ludy zamieszkujące Arunachal, a kobiety porywane ze względu na ich urodę. Kamienne zatyczki nazywane _ yaping hurmo _ miały zniechęcać mężczyzn z sąsiednich plemion do uprowadzania słynących z piękna pań.

ml

Kobieca czaszka wygląda szlachetnie, jeśli ma wydłużony kształt - o tym przynajmniej są przekonani członkowie plemienia Mangbetu z Konga. Aby nadać głowie nienaturalny kształt, czyli aby doszło do jej zdeformowania, ciasno krępowano czaszki niemowląt. Zabiegi przekształcające pod względem wyglądu i kształtu były bardzo bolesne, znaczna część dzieci pod ich wpływem umierała. Wcześniej podobnych deformacji dokonywano w starożytnej Grecji oraz w kulturze Majów. Plemię Mangbetu zwyczaj ten praktykowało do lat 50. XX w.

Smoczyce, żyrafy, długoszyje - określeń ich wyglądu jest wiele. I to właśnie on sprawił, że to plemię stało się jednym z najbardziej rozpoznawalnych na świecie. Kobiety Karen, bo o nich mowa, pochodzą z Birmy, a zamieszkują też północną Tajlandię. Mnóstwo obręczy, które tradycyjnie noszą, sprawia, że ich szyje nienaturalnie się wydłużają. Mosiężne pierścienie zakłada się już kilkuletnim dziewczynkom, z czasem dokładane są kolejne, aż do zapadnięcia obojczyków. Kobiety w dojrzałym wieku mogą nosić nawet 25 obręczy, dźwigając na szyi aż 10 kilogramów. Nikt nie wie, skąd wziął się ten zwyczaj. Jedni są zdania, że obręcze zakłada się dla urody, inni mówią, że dla ochrony szyi przed tygrysami, a nawet jako zabezpieczenie przed zdradą.

O taką kobietę biją się mężczyźni, czasami na śmierć i życie. Za taką kobietę mężczyzna chcący się z nią ożenić, daje rodzinie wybranki majątek w postaci dużej liczby krów. Im większy krążek w wardze, tym bardziej jest ona atrakcyjna w oczach ludu Mursi, zamieszkującego Etiopię. Gliniane, a czasami drewniane płytki, noszone w dolnej wardze przez kobiety, stały się najważniejszą cechą odróżniającą plemię od innych żyjących w tych rejonach Afryki. Płytki te wkłada się kobietom wkraczającym w dorosłe życie - najpierw rozcina się dolną wargę i umieszcza się w niej niewielki krążek, z czasem wymieniając go na co raz większy. Docelowo jego średnica osiąga nawet 35 cm. "Zabieg" jest bolesny, a rana nie goi się szybko.

W Birmie, w południowo-wschodniej części prowincji Chin, aż dwanaście plemion praktykuje stałe malowanie twarzy. Nie jest to jednak zwykły makijaż, a tatuaże pokrywające całe oblicze kobiety. Często wzór ma kształt sieci, stąd nazwa _ kobiety pająki _. Wszystko zaczęło się ponad 300 lat temu, kiedy regularnie dochodziło do porwań dziewczyn z okolicznych wiosek. By temu zaradzić, rada plemienna zadecydowała, że wszystkie dziewczęta po ukończeniu 7 roku życia zostaną poddane przymusowemu tatuowaniu twarzy. Bolesne oszpecanie miało bronić je przed niewolniczym życiem, rolą nałożnicy króla czy innych możnych. I choć 40 lat temu tradycja wygasła, do dzisiaj w kilku wioskach spotkać można kobiety z wyrysowanym obliczem.

Stopy od wieków są fetyszem wśród Chińczyków. Zdeformowane kobiece stópki dawniej były wyznacznikiem wysokiego statusu społecznego, z czasem zwyczaj rozpowszechniony został wśród wszystkich warstw społecznych. Od kobiet oczekiwano nadludzkiego poświęcenia - krępowanie stóp okaleczało je i niosło wiele cierpienia. Już 4-letnie dziewczynki poddawane były wiązaniu palców. Idealna stopa dorosłej kobiety miała zmieścić się w bucie o długości od 7,5 do 10 cm. Takie stopy były fetyszem seksualnym i symbolem uległości, a kobieta nie była w stanie samodzielnie się poruszać. Krepowania stóp zakazano dopiero po Rewolucji Komunistycznej w 1949 roku.

ml