Turcja - Kapadocja. Życie w ziemi i pod ziemią

Żaden człowiek, nawet obdarzony niepospolitą wyobraźnią fantasta nie wymyśliłby takich obrazów, jakie w środkowej Turcjiukształtowała natura. Co ciekawe, te skalne dziwy w kształcie bastionów, iglic, grzybów, stożków i wieżyc noszą ślady zamieszkiwania ich przez ludzi. Od najdawniejszych czasów. Witamy w Kapadocji.

Źródło: Globtroter

Przeczytaj także:
Riwiera Turecka - Antalya i okolice
Północna Turcja - wybrzeże Morza Czarnego

Z jednolitego początkowo podłoża wykształciły się niezwykłe formacje, a wśród nich najefektowniejsze – olbrzymie grzyby z białymi tufowymi trzonami i ciemnymi bazaltowymi kapeluszami. Wnętrza wielu z nich, podobnie jak równie fantastycznych peri bacalari – bajkowych kominów, od wieków dawały (i dają) ludziom schronienie.

Przeczytaj także:
Riwiera Turecka - Antalya i okolice
Północna Turcja - wybrzeże Morza Czarnego

Miasta te miały własne źródło, szkołę, kościół, nawet cmentarz i salę sądu, a doskonałe szyby wentylacyjne doprowadzały powietrze do najniższych pięter. Miejscami nadzwyczaj wąskie (60 cm) i niskie korytarze, blokowane okrągłymi głazami utrudniały wtargnięcie agresorom.

Przeczytaj także:
Riwiera Turecka - Antalya i okolice
Północna Turcja - wybrzeże Morza Czarnego

Pierwsi ludzie, którzy przybyli do Kapadocji, szybko dostrzegli, że bezpiecznie i wygodnie będzie zasiedlić wysokie, trudno dostępne skalne twory. Zwłaszcza, że natura jakby sama przygotowała do tego celu liczne pieczary. Wystarczyło je w miarę potrzeby pogłębić i poszerzyć, żłobiąc stosunkowo miękkie skały.

Przeczytaj także:
Riwiera Turecka - Antalya i okolice
Północna Turcja - wybrzeże Morza Czarnego

Tufowe stożki i pękate trzony skalnych grzybów (można w nich było urządzać po kilka pięter) początkowo miały służyć jako zamaskowane kryjówki, do których przenoszono się tylko na czas zagrożenia. Coraz częstsza potrzeba przebywania w ukryciu spowodowała, że ludzie przenieśli się do nich na stałe. W zboczach dolin powstawały odtąd dziwaczne „domy”, grupami tworzące unikalne wioski.

Przeczytaj także:
Riwiera Turecka - Antalya i okolice
Północna Turcja - wybrzeże Morza Czarnego

Żyjąc w ciągłym zagrożeniu, jej mieszkańcy szukali bezpiecznego schronienia w mało widocznych z zewnątrz, naturalnych jamach. Do części z nich wiodły wąziutkie schodki wyżłobione w skale, a do wielu można było wejść tylko po drabinach, które w razie potrzeby ukrywano.

Przeczytaj także:
Riwiera Turecka - Antalya i okolice
Północna Turcja - wybrzeże Morza Czarnego

Od wewnątrz nasuwano na otwór wejściowy okrągłe kamienne wrota. Nowi osadnicy drążyli coraz więcej pomieszczeń na coraz wyższych poziomach, łączyli je schodami, tunelami i mostami. W skałach rzeźbiono też całe wyposażenie: łoża, ławy, stoły, siedzenia, półki. Można by powiedzieć, że w Kapadocji powstawały pierwsze na świecie wieżowce, gdyż mieszkania w skałach miały nawet po dziesięć, piętnaście kondygnacji. Ich mieszkańcy przemykali po wodę do źródła lub do rzeki nieraz niewidocznym kilometrowym korytarzem. Wszystkie wsie były ukryte w skałach i z zewnątrz nic nie wskazywało, że żyją w nich ludzie.

Przeczytaj także:
Riwiera Turecka - Antalya i okolice
Północna Turcja - wybrzeże Morza Czarnego

Miasta znikały z powierzchni, wrastając w ziemię jak gigantyczne korzenie. Były ich dziesiątki. W Derinkuyu i Kaymakli (zachowane w całości) korytarze i setki pomieszczeń schodziły 55 m w głąb ziemi, zajmując osiem kondygnacji. W obu żyło ponoć po 30 tysięcy mieszkańców!

Przeczytaj także:
Riwiera Turecka - Antalya i okolice
Północna Turcja - wybrzeże Morza Czarnego

Może zastanawiać, co stało się z tysiącami mieszkańców podziemnych miast, skoro nie zachowały się ani zapiski, ani ślady, które wskazywałyby, że ludzie ci w jakiś sposób wyginęli. Niestety, badaczom nie udało się ustalić, kiedy i dlaczego wszyscy porzucili te domostwa. W wielu kapadockich skałach nadal toczy się życie.

Przeczytaj także:
Riwiera Turecka - Antalya i okolice
Północna Turcja - wybrzeże Morza Czarnego