Długowieczni. Tropem Tajemnicy sprzed stuleci

Oto relacja z wyprawy Q’ero Expedition, która w czerwcu tego roku udała się w wysokie rejony peruwiańskich Andów. Jej celem było dotarcie do siedzib ginącego plemienia Q’ero, którego członkowie z reguły dożywają 110–115 lat, a niektórzy żyją jeszcze dłużej.

Oto relacja z wyprawy Q’ero Expedition, która w czerwcu tego roku udała się w wysokie rejony peruwiańskich Andów. Jej celem było dotarcie do siedzib ginącego plemienia Q’ero, którego członkowie z reguły dożywają 110–115 lat, a niektórzy żyją jeszcze dłużej.

Co decyduje o takiej witalności tego plemienia? Dlaczego Indianie Q’ero jako jedyni w Andach dożywają tak zaawansowanego wieku? Na czym polega tajemnica ich długowieczności? – oto pytania, na które odpowiedzi próbowaliśmy szukać na drugiej półkuli.

Zaskakująca jest dieta tego plemienia. Nikt nas nie przekona, iż jest ona godna upowszechnienia. To dieta bardzo jednostronna, monotonna, w gruncie rzeczy – niezdrowa ziemniaczana monodieta.

Znaki zapytania, zamiast znikać, wciąż się mnożą. Nie stało się tak, że w każdej wiosce, przed którąś z chat, zasiadł czekający na nas szereg starców, którzy kolejno się przedstawiali: Gonzalo, lat 120; Enrique lat 116; Gabriel, lat 112. Nie, tutejsi starcy są bardzo dyskretni. Po przekroczeniu pewnego wieku starają się nikomu nie wchodzić w drogę i odchodzą z wiosek.

Jacek – nasz lekarz – jest zdumiony. Prowadzi systematyczne badania tych z Q’ero, którzy takim badaniom są skłonni się poddać. Nie jest to tak oczywiste, ponieważ badania te wiążą się z pobieraniem krwi, co wśród Indian budzi dużą nieufność.

Innym problemem, który przynajmniej teoretycznie przemawia przeciwko długowieczności Indian Q’ero, jest brud, w którym oni żyją, a właściwie – są zanurzeni po uszy. Liczba wszy, na które Jacek w czasie badań medycznych natrafia pod ich charakterystycznymi kapeluszami i czapeczkami chullo, jest trudna do wyobrażenia.

Jeśli Q’ero jedzą tak niedobrze i jeśli są aż tak brudni – jak to się dzieje, że wielu z nich z łatwością przeżywa więcej niż 110 lat? Czy odpowiedzialne jest za to ich wyposażenie genetyczne, czy może sterylne powietrze, które na tych wysokościach jest pozbawione jakichkolwiek skażeń?

Brak cywilizacyjnych stresów? Bo powiedzenie „częste mycie skraca życie” nie może przecież wszystkiego wyjaśniać... Zaraz jednak pojawia się problem: w podobnych warunkach jak Q’ero żyją przecież inne andyjskie wspólnoty. Mają podobną dietę, podobnie unikają wody, mieszkają w podobnie nieskażonych cywilizacją warunkach. A mimo to nie są tak samo długowieczne jak mieszkańcy tego zakątka Andów.

Długowieczność Indian Q’ero jest rezultatem pewnego zamysłu sprzed wieków. Zamysłu, którego ślady rozpoznawalne są do dziś: w przejawach kultury materialnej i – co chyba ważniejsze – w ludzkich organizmach! To bardzo istotne ustalenia. Jak dotąd nikt nie zwrócił uwagi na plan Inki Paucara. Jego śmiały zamysł popadł przez wieki w zapomnienie. Był chyba najwyższy czas, żeby go odszukać, odkurzyć i wyciągnąć z lamusa. Może ktoś zechce wyciągnąć z niego jakieś wnioski.