Park Narodowy Jezior Plitwickich
Nad brzegami jezior i strumieni rosną malownicze wierzby, topole białe, a nawet klony włoskie. Ciekawostką przyrodniczą jest występowanie tutaj przepięknego storczyka – tzw. obuwika pospolitego o wielkich, żółto-brązowych kwiatach.
[
]( \"http://bezdroza.pl\" )
Plitwickie Jeziora (fot. Bezdroża) Na terenie Liki, w pobliżu granicy z Bośnią, między górami Mala Kapela a Pljesevica, leży Park Narodowy Jezior Plitwickich. Teren ten uznany został za park narodowy już w 1928 r., jednak środki prawne zastosowane w celu jego ochrony okazały się niewystarczające.
Ostatecznie park utworzono w 1946 r., a w 1979 r. został on wpisany na Listę światowego dziedzictwa kulturalnego i przyrodniczego UNESCO. Park pokrywa obszar 19 479 ha i jest jednym z największych parków narodowych Chorwacji. Leży na wysokości od 400 do 1280 m n.p.m., obejmuje 16 jezior połączonych malowniczymi wodospadami oraz obszary przyległe – kaniony z ok. 20 jaskiniami oraz porośnięte lasami góry. Ze względu na dobre usytuowanie (na samej drodze prowadzącej z północy nad Adriatyk), ale przede wszystkim z powodu jego niespotykanego piękna, jest to najczęściej (i najdłużej, bo pierwszy hotel dla turystów powstał tu już w 1861 r.!) odwiedzany chorwacki park narodowy. Jego największą atrakcją są dwie grupy tarasowo usytuowanych jezior połączonych licznymi strumieniami i wodospadami uformowanymi w skałach dolomitowych i wapiennych.
Różnica wysokości między najwyższej i najniżej położonymi zbiornikami wynosi 135 m. Jeziora położone wyżej są większe i znajdują się w dolinie zbudowanej z dolomitów, a ich brzegi porasta bujny las. Niższa grupa jezior leży w dolinie wapiennej, a otaczają ją tylko rzadkie zarośla. Całkowita powierzchnia jezior wynosi ok. 2 km2, co stanowi zaledwie 1% obszaru parku.
Ochroną objęto całą powierzchnię zlewni jezior, żeby nie dopuścić do zanieczyszczenia ani żadnych zmian w ich wodach, co jest na terenach krasowych niezwykle trudne. Szczególnie ważne było zachowanie naturalnego poszycia leśnego, które chroni przed erozją i jednocześnie jest naturalnym kondensatorem wody (gromadzi ją w czasie deszczów i oddaje w okresach suszy). Bez lasów te unikatowe jeziora bardzo szybko uległyby erozji ze względu na podatne ku temu podłoże (dolomity i wapienie).
Dlatego aż 75% powierzchni parku to lasy. Resztę porastają łąki i pastwiska należące do mieszkańców okolicznych wiosek. Ze względu na dużą różnicę wysokości (wynoszącą aż 880 m) na terenie parku można znaleźć 11 typów różnych zbiorowisk leśnych. Dominują lasy liściaste i mieszane, szczególnie bukowo-jodłowe (zob. „Park Narodowy Risnjak”). Można tu zobaczyć ogromne jodły o wysokości ponad 50 m i średnicy 1,6 m! Inne występujące tu gatunki drzew to: świerk, sosna zwyczajna, dąb bezszypułkowy, grab i jawor. Ponadto nad brzegami jezior i strumieni rosną malownicze wierzby, topole białe, a nawet klony włoskie. Ciekawostką przyrodniczą jest występowanie tutaj przepięknego storczyka – tzw. obuwika pospolitego (Cypripedium calceolus) o wielkich, żółto-brązowych kwiatach. Warunki panujące w parku w Plitwicach przyczyniły się także do rozwoju endemicznych gatunków mchów żyjących w skupiskach i tworzących urokliwe zielone kaskady, przeplatające się z kaskadami wodospadów. Mchy te bowiem tworzą kolonie na brzegach
jezior i strumieni – tam, gdzie powstają wodospady. Niestety, wiele unikatowych roślin uległo zniszczeniu w czasie wojny w byłej Jugosławii, gdyż przez park przechodziła linia frontu.
Najciekawszymi zwierzętami występującymi w parku są wilki, niedźwiedzie i rzadkie wydry. Ornitolodzy natomiast naliczyli tu 126 gatunków ptaków, z których ok. 70 na stałe gniazduje w granicach Parku.
_ Źródło: Bezdroża _
