Region Štajerska Koroškaje Prekmuje

[

Warto zwiedzić tutejsze winnice. Sporo tu urokliwych miast tj. Ptuj (najstarsze miasto Słowenii), Celje czy Maribor, niekwestionowana stolica tego regionu. Nie mniej atrakcyjne będą wycieczki po pięknych lasach i wzgórzach regionu Kozjansko, wizyta w najpiękniejszej dolinie Słowenii – Logarskiej czy odpoczynek w znanym uzdrowisku Rogaška Slatina. Jeśli ktoś pragnie bardziej aktywnego wypoczynku, polecamy wyprawę do sąsiedniej, najmniejszej prowincji Słowenii – Koroškiej (Karyntia). To kraina lasów i górskich łąk, które od południowego wschodu zamyka masyw Pohorje (czyli pogórze). Koroška jest znana z tego, że panują tu wręcz idealne warunki do uprawiania wielu sportów: narciarstwa, lotniarstwa, jazdy konnej i, co najpopularniejsze, turystyki pieszej. Prekmurje to ciekawy i dość słabo odkryty obszar na północno-wschodnich krańcach Słowenii.
Powodem swoistej izolacji terenów leżących „za Murą”... był brak mostu. Cały transport aż do lat 40. XX w. odbywał się promem. Dzięki temu region ten zachował odrębność kulturową przejawiającą się w muzyce, folklorze i architekturze. To obszar, na którym krzyżowały się wpływy kultur słowiańskiej, germańskiej i żydowskiej. Wycieczka w te tereny usatysfakcjonuje amatorów wykopalisk, kultury i sztuki ludowej oraz innych zabytków natury etnologicznej. Jedynym dużym miastem na tym terenie jest Murska Sobota, jednak okoliczne wioski mają sporo do zaoferowania turystom przebywającym w tych stronach. Dodatkową atrakcją jest oferta miejscowych, malowniczo położonych uzdrowisk, gdzie prawdziwie odpocząć może naprawdę każdy. ]( \"http://bezdroza.pl\" )Celje • Marimor • [ Ptuj ](

\"http://turystyka.wp.pl/?T%5Bpage%5D=4\" ) • Rogaška slatina * *• Slovenj Gradec • Šempeter

[

Słowenia. Słoneczna strona Alp Prezentowane materiały pochodzą z przewodnika turystycznego po Słowenii opublikowanego nakładem wydawnictwa Bezdroża. ]( \"http://bezdroza.pl\" )

[

Celje To ciekawie położone stare miasto – osłaniające wejście do ciasnej, przełomowej Doliny Savinii – powstało już przed wieloma wiekami. Choć śladów rzymskiej (a nawet wcześniejszej) przeszłości nie pozostało wiele, to jednak nowsze zabytki sprawiają, że Celje jest jednym z atrakcyjniejszych miast w Słowenii. Piękny pałac hrabiowski ze sławnym malowanym stropem, ogromny zamek na wysokim wzgórzu ponad miastem, kilka dawnych kościołów, zachęcają, by zwiedzić to duże – jak na słoweńskie warunki –
miasto. Dla wielu miłośników historii dodatkową zachętą może być to, że właśnie stąd pochodziła druga żona króla polskiego, Władysława Jagiełły – Anna zwana Cylejską . Historia miasta Celje jest trzecim co do wielkości słoweńskim miastem. Ślady osadnictwa na tym terenie pochodzą z okresu późnej epoki żelaza. Osadnictwo rozwinęło się na brzegach rzeki Savinii, a pierwsze potwierdzone wykopaliskami ślady wskazują, że zamieszkiwane były tarasy poniżej wzgórza Miklavški Hrib. Późniejszą osadę celtycką Rzymianie nazwali Celeia. Z czasem (od 15 r. n.e.) rozwinęła się w rzymskie centrum ekonomiczne i wojskowe Claudia Celeia, pełniące ważną rolę obronną północno-wschodnich granic imperium rzymskiego i będącą centrum prowincji rzymskiej Norikum. Niektórzy starożytni autorzy nazywali Celje drugą Troją, a o świetności miasta miały świadczyć mozaiki, duże świątynie i łaźnie. Miasto zostało zniszczone podczas najazdu Hunów w 452 r., a pierwsi Słowianie osiedlili się w tej okolicy w VI w. Od IV stulecia do przełomu
VII i VIII w. działała na tym terenie diecezja cylejska. W średniowieczu było to ważne centrum kulturalne, ośrodek handlu i rzemiosł. Znaczną rolę miasto odgrywało ponownie w XIV i XV w. (1322–1456), gdy stało się stolicą posiadłości hrabiów (później zyskali nawet tytuł książęcy) cylejskich, spokrewnionych z polskimi Piastami i Jagiellonami. Hrabiowie cylejscy zjednoczyli dużą część ziem słoweńskich, a symbol ich rodu, trzy złote gwiazdy, znajdują się w godle i fladze niepodległej Słowenii. Od nich w 1451 r. miasto uzyskało prawa miejskie. Kiedy w 1456 r. książę Ulryk II został zamordowany w Belgradzie – władzę w Celje przejęli Habsburgowie. W późniejszych latach Celje poważnie ucierpiało wskutek powodzi i najazdów Turków, z czasem jednak stało się jednym z ważniejszych miast dolnej Styrii. W 1846 r. dotarła tu kolej, a wraz z nią nastała era uprzemysławiania się i szybkiej rozbudowy miasta. Kiedy skończyła się władza Habsburgów, Celje było już jednym z najważniejszych ośrodków tej części Styrii – zwanej
odtąd po słoweńsku Štajerską. Dziś jest trzecim co do wielkości miastem Słowenii, a jego symbolem znów jest wielki zamek hrabiów cylejskich – odbudowany w latach 90. XX w. ]( \"http://bezdroza.pl\" )powrót do strony głównej

[

Marimor To drugie co do wielkości miasto w Słowenii jest – jak na liczbę mieszkańców niewiele przekraczającą 150 tys. – zaskakująco wielkomiejskie. Wielkie bulwary, nowoczesne gmachy na skraju starego miasta, centra handlowe – wszystko to sprawia wrażenie, że jesteśmy w centrum o wiele większego miasta. Ale na szczęście ruch w mieście nie przytłacza – może dlatego, że perspektywę wielu ulic na godnej zainteresowania, lecz dość rzadko odwiedzanej przez turystów starówce, zamykają strome zbocza wzgórz na północ od miasta, zajęte przez rozległe winnice... Historia miasta Terytorium dzisiejszego Mariboru było zamieszkiwane już w latach 2400–1900 p.n.e., co potwierdzają znaleziska archeologiczne. Około 800 r. p.n.e. osiedlili się tutaj Ilirowie, następnie Celtowie, a wreszcie w I w. p.n.e. Rzymianie. Była to osada położona niedaleko
ważnych rzymskich obozów wojskowych: Ptuja (Poetovia) i Celje (Celeia). W V stuleciu osadę zniszczył najazd Hunów, a w VII w. przybyli tu Słowianie. Około 745 r. tereny te weszły w skład państwa Franków. W 1164 r. po raz pierwszy wspomniano o zamku Marchburch, który stał na wzgórzu Piramida. Poniżej zamku i wzdłuż północnego nabrzeża Drawy rozwinęła się osada targowa. W XIII w. powstał Glavni trg (główny rynek) i ulica Židovska, w tym też stuleciu osada otrzymała prawa miejskie (1254). Miasto rozwijało się dzięki dochodom z handlu drewnem i winem, które spławiano Drawą – wtedy powstała dzielnica Lent z portem rzecznym, zwanym Pristan. Pod koniec XIV w. ulepszono fortyfikacje miejskie, dzięki czemu miasto odparło oblężenie Węgrów (1481) oraz ataki Turków (1532). W kolejnym stuleciu było pustoszone przez liczne pożary i plagi. Odwieczna rywalizacja z Ptujem zakończyła się ostatecznie bezapelacyjnym sukcesem Mariboru, zwłaszcza gdy miasto uzyskało połączenie kolejowe z Wiedniem na długo przed swym rywalem, bo
już w 1846 r. Tymczasem w 1863 r. uruchomiono kolej Doliną Drawy do Karyntii. Średniowieczne mury zostały zburzone, a przedmieścia ściślej związano z centrum miasta, które coraz bardziej się rozrastało. Powstawały nowe budowle, a wśród nich szkoły, szpital i koszary wojskowe. Rozwijający się przemysł i handel ściągał do Mariboru niemieckojęzycznych osadników, a kultura i język niemiecki zdecydowanie dominowały w życiu miasta, jednak w 2. poł. XIX w. Słoweńcy upomnieli się o swoje prawa narodowe. W 1859 r. Anton Martin Slomšek – pierwszy słoweński biskup Mariboru – przeniósł siedzibę diecezji z St. Andrä w Karyntii do Mariboru i prawie wszyscy słoweńscy mieszkańcy Styrii znaleźli się pod jej wpływem. W 1861 r. ufundowano pierwszą słoweńską czytelnię. Gdy rozpadała się monarchia austro-węgierska, bitwy o północną granicę pod dowództwem generała Rudolfa Maistra wytyczyły granice nowego państwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców. Podczas II wojny światowej Maribor okupowali Niemcy. Naziści prawie natychmiast
deportowali 4,5 tys. osób, przeważnie patriotów słoweńskich. W związku z tym, że Maribor odgrywał ważną rolę jako ośrodek przemysłu zbrojeniowego, podczas wojny znacznie ucierpiał w wyniku bombardowań alianckich – duża część miasta została zrównana z ziemią. Po wojnie przekształcił się w nowoczesne miasto i obecnie funkcjonują obok siebie dwie części: po północnej i południowej stronie rzeki Drawy. W południowej części miasta dominuje przemysł, zaś w północnej, bliższej staremu centrum – zabudowa miejska szybko ustępuje miejsca rozległym winnicom, porastającym strome zbocza wzgórz na północ od miasta. ]( \"http://bezdroza.pl\" )powrót do strony głównej

[

Ptuj Ptuj jest zaliczany do najstarszych i najpiękniejszych słoweńskich miast. Stare miasto rozciąga się u stóp wzgórza z panującym nad okolicą zamkiem. W dole, spokojnym nurtem szeroko rozlana płynie Drawa. Warto zatrzymać się na trochę dłużej, by w spokoju obejść wszystkie zabytki i na koniec w jednej z licznych knajpek spróbować wina – niedaleko stąd wszak do wzgórz Haloze, jednego z najważniejszych regionów upraw winorośli w Słowenii. Historia miasta Początki osadnictwa w okolicy Ptuja sięgają epoki kamiennej. W późnej epoce żelaza dotarli tutaj Celtowie – osadę przez nich założoną zdobyły pod koniec I w. p.n.e. legiony rzymskie pod dowództwem Oktawiana Augusta. Największy rozwój miasto przeżyło pod rządami rzymskimi. Najpierw na prawym, tj. zachodnim brzegu rzeki Rzymianie utworzyli obóz wojskowy, który miał być zapleczem do
podboju zachodniej Panonii. Przebywały tutaj trzy legiony liczące 24 tys. żołnierzy. Później na prawym brzegu rozwinęła się cywilna osada – cesarz Trajan nadał jej prawa kolonii rzymskiej i nazwał Colonia Ulpia Traiana Poetovio. Rzymskie Poetovio z czasem stało się ważnym centrum militarnym, handlowym i administracyjnym. Zamieszkiwane było wówczas przez 40 tys. ludzi (obecnie liczba mieszkańców to ok. 24 tys.). II i III w. n.e. były okresem największej prosperity starożytnego Ptuja – szczyt rozkwitu przypada na lata panowania cesarza Septymiusza Sewera (193–211). Wtedy powstał pałac cesarski, zbudowano łaźnie, świątynie i teatry. Sławny był wielki – i ważny strategicznie – kamienny most na Drawie. W tym czasie miasto było ważnym ośrodkiem kultu boga Mitry. Załamanie koniunktury i zniszczenie miasta nastąpiło wraz z najazdem Hunów w 450 r. Później osiedlili się na tym terenie Awarowie i Słowianie. Upadek państwa Awarów w końcu VIII w. spowodował, że za panowania księcia słowiańskiego Pribina Ptuj wraz z
regionem Drawa został włączony do państwa frankijskiego. W latach 977–1555 miasto było własnością arcybiskupów salzburskich. W 1376 r. uzyskało prawa miejskie i wkrótce otoczono je murami obronnymi. Później nastały dla miasta gorsze czasy, związane z zagrożeniem tureckim, kilkukrotnymi, katastrofalnymi pożarami (w latach: 1684, 1705, 1710, 1744), powodziami i epidemiami. To sprawiło, że Ptuj stracił swoje wcześniejsze znaczenie i stał się prowincjonalnym ośrodkiem. W XIX w. Ptuj został połączony koleją z Budapesztem, ale mimo to przed wybuchem I wojny światowej nie odgrywał większego znaczenia, a wśród mieszkańców przeważała ludność niemieckojęzyczna. W 1918 r. miejscowość znalazła się w granicach Jugosławii. Obecnie jest to najważniejszy ośrodek miejski dolnego regionu Podravje, zarazem co roku odwiedzany przez tysiące turystów, nie tylko ze względu na interesujące zabytki, ale i duże kąpielisko termalne, zwane Terme Ptuj. ]( \"http://bezdroza.pl\" )powrót do strony głównej

[

Rogaška slatina To jedno z największych i najbardziej znanych uzdrowisk słoweńskich. Jest położone wśród niewysokich gór, nad rzeką Rakovec. Pierwsze wiadomości o leczniczych właściwościach źródeł mineralnych w Rogaškiej Slatinie odnoszą się do wieków średnich. W XVII w. opublikowano monografię o wodach mineralnych Rogaškiej, a jej autorem był fizyk Johann B. Gründel. Leczył się tutaj w połowie XVII w. chorwacki ban Petar Zrinjski, a zalety tutejszych wód mineralnych znał także nadworny lekarz żony cesarza austriackiego Leopolda I (1658–1705). Sprawiło to, że wody wysyłano stąd nie tylko na dwór cesarski, ale i do Niemiec, Włoch, a nawet Polski. Obecnie jest to największe słoweńskie uzdrowisko, gdzie prowadzi się badania naukowe nad tutejszymi wodami mineralnymi, bogatymi w magnez; leczy się kuracjuszy dotkniętych chorobami układu
moczowego, przewodu pokarmowego, cukrzycą, otyłością, astmą. W ofercie jest bardzo szeroki zakres zabiegów. Oprócz kąpieli termalnych uzdrowisko proponuje także liczne zabiegi medyczne, porady u lekarzy niemal wszystkich specjalności, salony odnowy biologicznej. Do dyspozycji gości są baseny z wodą termalną, sauny fińska i turecka, solarium, studio fitness, boiska sportowe, korty tenisowe, pole golfowe. Latem odbywają się imprezy: koncerty, wieczory muzyczno-taneczne, przedstawienia teatralne (kąpiel w basenach termalnych kosztuje dla dorosłych na cały dzień pn.–pt. 7,60 EUR, w sb., nd. i święta 8,40 EUR, na 3 godz. pn.–pt. 6,30 EUR, na 1 godzinę w sb., nd. i święta 1,70 EUR, dla dzieci 4–15 lat i studentów odpowiednio 5/5,85 EUR, na 3 godziny 4,20 EUR, na 1 godzinę 1,70 EUR emeryci odpowiednio 5,90/6,80 EUR i 4,65/1,70 EUR; sauna pn.–pt. 8,40 EUR, w sb., nd. i święta 9,30 EUR). Innego rodzaju sławę przynosi miejscowości działająca tu od 80 lat huta szkła. Sławne tutejsze wyroby – kryształy i szkło ozdobne –
są wytwarzane tradycyjnymi metodami, głównie ręcznie. Wyróżniają je oryginalne projekty oraz... wysokie ceny. Ekskluzywne szkła pochodzące z huty w Rogaškiej Slatinie można kupić w starannie urządzonych salonach sprzedaży w wielu miastach w Słowenii. Sama huta znajduje się w pobliskiej miejscowości Tržišče. ]( \"http://bezdroza.pl\" )powrót do strony głównej

[

Slovenj Gradec To nieduże miasto – liczące około 8000 mieszkańców – jest położone w kotlinie u stóp Pohorja, z niedalekim najwyższym szczytem (Velika Kopa, 1543 m n.p.m.) na wschodzie i Plešiveca (Uršlja Gora, 1696 m n.p.m.) na zachodzie. Przyjemne stare miasto zwiedzimy dosłownie w godzinę. Slovenj Gradec jest poza tym dobrym punktem do wypadów w okoliczne góry. Szczególnie godna polecenia jest wyprawa na Plešivec, zwieńczony kościołem św. Urszuli – najwyżej położoną świątynią w Słowenii. Nawa kościoła należy do terytorium Koryntii, zaś główny ołtarz – do Styrii. Pierwsze wzmianki na temat miasta pochodzą z 1091 r., jednak tak naprawdę dzieje osadnictwa w tym miejscu są o wiele dłuższe. Już w czasach rzymskich była tu osada Colatio (w części miasta zwanej Stari trg) – związana ze szlakiem handlowym z rzymskiej Celei (Celje) na północ. W
średniowieczu duże znaczenie miał tutejszy zamek, jednak miasto szybko wyszło z jego cienia – w 1267 r. uzyskało prawa miejskie, później zaś kolejne przywileje, łącznie z prawem bicia własnej monety. Miasto otoczono murami – ich pozostałości zachowały się do dziś. Slovenj Gradec – a właściwie Windischgraz – był przez wieki ważnym ośrodkiem rzemiosł artystycznych. Druga połowa XV w. nie zapisała się najszczęśliwiej w historii miasta, wpływ na to miało zagrożenie tureckie i walki z królem węgierskim, Maciejem Korwinem. Właśnie ze Slovenj Gradeca wywodził się wielki austriacki ród Windisch-Grätzów, a także kompozytor Hugo Wolf. W dzisiejszej Słowenii miasto nie ma już znaczenia na miarę swej lepszej przeszłości, jest mało znaczącym ośrodkiem najmniejszej słoweńskiej prowincji – Koroška. ]( \"http://bezdroza.pl\" )powrót do strony głównej

[

Šempeter Pozostałości rzymskiego cmentarza z początku naszej ery zostały odnalezione przez archeologów w 1952 r. i były sukcesywnie wydobywane spod warstw ziemi, naniesionych w trakcie powodzi i wylewów Savinii – pierwszy, który pogrążył nekropolię, miał miejsce w 268 r. W czasie wykopalisk odkryto m.in. 4 piękne grobowce dostojników i arystokracji z niedalekiej Celei (Celje), która w tej okolicy miała swe letnie rezydencje. Groby mają bogatą dekorację rzeźbiarską. Poza tym wydobyto wiele innych przedmiotów, fragmentów kolumn, stell grobowych itp. Wiele najcenniejszych znalezisk można obecnie podziwiać w muzeum w Celje (zob. s. 226). Nekropolię można zwiedzać od 1 kwietnia do 15 kwietnia w godz. 10.00–15.00, a od 16 kwietnia do 30 września w godz. 10.00–18.00 we wszystkie dni z wyjątkiem pn., w październiku – w sb. i nd. w godz.
10.00–16.00, a w innych terminach – po uzgodnieniu; tel.: +03 7002056, e-mail: info@tdsempeter.si, http://www.td-sempeter.si. Wejście na teren wykopalisk: dorośli 4 EUR, dzieci i studenci 3 EUR. W odległości 5 km na północ od Šempeter można podziwiać jedną z najpiękniejszych jaskiń w Styrii, zwaną Pekel (Piekło). Przy wejściu do jaskini stoi kamienny diabeł i stąd wzięła się jej nazwa. Trasa turystyczna prowadzi do wysokiego na 4 m wodospadu – najwyższego podziemnego wodospadu w Słowenii. Niższa, suchsza część jaskini jest bogatsza w stalaktyty. Jaskinia czynna jest w marcu w sb. i nd. w godz. 9.00–17.00, a od kwietnia do września w godz. 9.00–18.00, w październik u natomiast w godz. 10.00–17.00. Przewodnik może oprowadzać, mówiąc także po angielsku lub niemiecku. Bilety: dorośli 6 EUR, dzieci i studenci 4 EUR. ]( \"http://bezdroza.pl\" )powrót do strony głównej

_ Źródło: Bezdroża _