Bukowina – malowane monastyry i polskie wioski

Chyba najbardziej charakterystycznym elementem kojarzonym z Bukowiną i jednocześnie jej największą atrakcją turystyczną są malowane monastyry. Zapytacie, co w tym dziwnego, przecież większość kościołów, cerkwi i innych budowli sakralnych jest wewnątrz zdobiona malowidłami. Niepowtarzalność bukowińskich monastyrów polega jednak na tym, że posiadają również liczne zdobienia zewnętrzne. Całe ściany budowli pokryte są licznymi freskami obrazującymi wydarzenia historyczne, biblijne oraz z życia świętych. Niestety, wiele z nich jest w bardzo złym stanie ze względu na nieustanny, negatywny wpływ warunków atmosferycznych – słońca, deszczu, a w zimie również mrozu i śniegu. Na freskach widać wiele rytych inskrypcji z początku XX wieku. Dziś wandale używają markerów i sprejów, wtedy używali rylców, a niektórzy byli biegli w kaligrafii.

Moldovita to monastyr obronny, który został zbudowany w XVI wieku – wokoło budowli biegną mury obronne. Był to sprytny sposób hospodarów mołdawskich, którzy mając zakaz budowania zamków i fortyfikacji, nałożony przez Imperium Osmańskie, obchodzili go, budując ogrodzone świątynie.

Kolejny monastyr obronny datowany na koniec XVI wieku to Sucevita. Mur biegnący dookoła tej budowli posiada nawet cztery obronne wieże. Niestety, w środku nie można robić zdjęć.

Tym razem cerkiew niespełniająca funkcji obronnych. Dominującymi barwami, jakie możemy zaobserwować na freskach zewnętrznych, są czerwony i niebieski. Humorului - niezwykłe miejsce.

Monastyr obronny, na którego zachodniej fasadzie znajdziemy imponującą i dobrze zachowaną scenę sądu ostatecznego to Voronet.

W Bukownie jest jeszcze jedna atrakcja, która może przyciągać turystów z Polski. Są to tak zwane polskie wioski, m.in.: Kaczyka, Plesza, Nowy Sołoniec, Pojana Mikuli. My nieco się nimi zawiedliśmy. To prawda, ludzie mówią w nich po polsku i większość z nich ma polskie korzenie. Jednak po pierwsze, wydały nam się odrobinę wyludnione, a po drugie, nikt nie zwrócił na nas szczególnej uwagi, nie zainteresował się, nie udało nam się nawiązać kontaktu. Jedynie w Nowym Sołońcu ucięliśmy sobie krótką pogawędkę z babuszką wędrującą po cmentarzu. O tym, jak to młodzież perspektyw nie widzi i jeździ na zachód za chlebem i po lepsze życie. Nie żebyśmy oczekiwali jakiejś szczególnej atencji ze strony lokalnych mieszkańców. Ale jakoś wyobrażam sobie, że gdybym mieszkał w Rumunii i miał się za Polaka i przyszedłby do mnie drugi Polak, to nawiązałbym rozmowę. Tak jak to się robi spotykając rodaków w najmniej spodziewanych miejscach. Ale to tylko moje wyobrażenie. Być może nasi rumuńscy-rodacy mają już dość najazdów polskich Polaków oglądających ich niczym mieszkańców skansenu. Żalu do nich nie mamy, ale nie możemy też powiedzieć, że nie liczyliśmy na trochę więcej interakcji.

Jeśli pogoda dopisuje, to krajobrazy, jakie oferuje Bukowina są iście idylliczne. Łagodnie pofalowane pagórki, soczyście zielona trawa, drewniane płoty, pasące się owce. Niektóre miejsca przypominają domyślną tapetę z Windowsa XP.