Emilia-Romania

[

Wspólnym mianownikiem są portyki. Mieszkańcy regionu nie pogodzili się nigdy z połączeniem Emilii i Romanii i do dziś rozróżniają się na emiliani i romagnoli. Różne są ich miasta, różnią się kuchnią. Nie są to może różnice uchwytne na pierwszy rzut oka, lecz wystarczy poznać nieco ten naród, by przekonać się, że takie różnice istnieją. Rawenna, dawniej patriarchat, jest najważniejszym punktem na szlaku architektury i sztuki wczesnochrześcijańskiej. Wybrzeże – to raj dla kochających wakacje na plaży w doborowym towarzystwie. Emilia Romania należy do najbogatszych i najbardziej uprzemysłowionych regionów Włoch, a ludzie tutaj kochają ciężką kuchnię opartą na mięsach, na daniu zwanym polenta, makaronie tagliatella i lekkich winach stołowych, jak czerwone Lambrusco, czy San Giovese oraz białych winach Alban, Pignoletto czy Malvasia. • ](
\"http://bezdroza.pl\" )Bolonia • Cesena • Faenza • Ferrara • Fidenza • Forli • Modena • Parma • Piacenza • Rawenna * *• Reggio Emilia * *• Rimini * *• San Marino • Wybrzeże południowe • Wybrzeże północne

[

*Włochy Północne. Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu * Prezentowane materiały pochodzą z przewodnika turystycznego po Włoszech opublikowanego nakładem wydawnictwa Bezdroża. ]( \"http://bezdroza.pl\" )

[

Bolonia Bolonia położona u stóp Apeninu Toskańskiego jest stolicą prowincji, a zarazem regionu Emilia-Romania. Słynie ona przede wszystkim z najstarszego w Europie, założonego w 1088 r. uniwersytetu oraz znakomitej, aczkolwiek bardzo tłustej, kuchni. Niegdyś charakterystyczną cechą Bolonii były liczne wieże, głównie mieszkalne (w średniowieczu było ich prawdopodobnie ponad sto), z których do naszych czasów zachowało się niestety tylko kilka, w tym najbardziej charakterystyczna, krzywa
Torre Garisenda, wspomniana już nawet przez Dantego w Boskiej Komedii. Historia Osada, zdobyta w VI wieku p.n.e. przez Etrusków, którzy nadali jej nazwę Felsina, przeszła następnie w ręce Galów, aż wreszcie w 189 r. p.n.e. została podbita przez Rzymian, którzy założyli najpierw kolonię, a następnie miasto Bononia. Zostało ono później kolejno zniszczone przez barbarzyńców, weszło w skład Egzarchatu Rawenny (posiadłości cesarstwa bizantyjskiego w Italii 565–671 pozostające pod władzą zależnego od Konstantynopola urzędnika zwanego egzarchą), dostało się pod panowanie Longobardów, by wreszcie, po podbiciu przez Karola Wielkiego, stać się częścią Państwa Kościelnego. Z początkiem XI wieku zostało wolnym miastem, co przyczyniło się niewątpliwie do znacznego rozwoju, a także utworzenia, prawdopodobnie w 1088 r., uniwersytetu, do którego zaczęła wkrótce ściągać młodzież z całej Europy. Bolonia przystąpiła do pierwszej i drugiej Ligi Lombardzkiej, walcząc przeciwko Fryderykowi Barbarossie i Fryderykowi II. XIII
wiek to dla miasta okres wewnętrznej rywalizacji o władzę pomiędzy najważniejszymi rodami, który doprowadził wreszcie do ustanowienia signorii (ustrój niektórych miast włoskich w okresie przekształcania się wolnych komun w monarchie, cechował się silną pozycją pana miasta – signore) przez rodzinę Pepoli (XIV w.), po której władzę przejmowały kolejno rody Viscontich i Bentivoglio (XV w.). W 1500 r. Bolonia włączona została ponownie do Państwa Kościelnego, a wreszcie w 1860 r stała się częścią Królestwa Włoch. Okolice * Marzabotto to maleńka miejscowość, gdzie w czasie drugiej wojny światowej miał miejsce pogrom Żydów. Niedaleko za miastem, w stronę Porretty, w Misi, znajduje się park archeologiczny z pozostałościami miasta etruskiego założonego w VI w. p.n.e. i zniszczonego przez Galów w dwa wieki później. Obok parku mieści się interesujące muzeum. Z kolei Dozza to mała miejscowość, dawna osada obronna, na trasie do Imoli. Nad miasteczkiem góruje zamek z XV/XVI w. (zwiedzanie poza godzinami obiadu:
12.30–15.30). W podziemiach zamku znajduje się wine bar. Jednak tym, co wyróżnia Dozzę, są malunki na ścianach domów mieszkalnych. Tradycja malunków jest długa, lecz większość z tych, które można oglądać pochodzą z ostatnich dziesięcioleci. W Dozzy znajduje się kilka małych barów i restauracyjek, gdzie można zjeść doskonałe sery z marmoladami, różne typy wędlin lokalnych oraz specjalność tego regionu – piadine i crescentine (rodzaj podpłomyków). *• ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Cesena Lata świetności położonej w sercu Romanii, nad rzeką Savio Ceseny przypadają na krótkie, ale szczęśliwe lata panowania rodu Malatestów (1378–1465). Okolice miasta słyną z uprawy winorośli, z których otrzymuje się najlepsze miejscowe wina Sangiovese. W centrum miasta, w budynku przy piazza Bufalini 2 mieści się słynna Biblioteca Malatestiana znakomicie zachowana, jedna z najstarszych bibliotek humanistycznych. Zbudowana dzięki hojności Malatesty Novella przez Mattea Nutiego (1452) w renesansowym stylu florenckim. Nieco dalej, przy Corso Mazzini, wznosi się katedra, odrestaurowana w pierwotnym stylu gotyckim. Z piazza del Popolo z charakterystyczną XVI-wieczną fontanną, dochodzi się do Rocca Malatestiana, fortecy wzniesionej w XVI w. na wzgórzu Garampo przez Galeotta Malatestę, przebudowanej następnie przez Mattea Nutiego. Dwa
kilomatry na południowy wschód od Ceseny położone jest benedyktyńskie opactwo Madonna del Monte, założone w XII w., przebowane w XV i XVI, w którym znajduje się m.in. Ofiarowanie w świątyni Francii. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Faenza Faenza położona jest w prowincji Rawenna w miejscu, gdzie via Emilia przecina rzekę Lamone u podnóży Apeninu. Powstała jako rzymska osada Faventia, a zasłynęła przede wszystkim wyrobami ceramicznymi, a konkretnie majolikami, które w XV i XVI w. eksportowane były do całej niemal Europy. Nazwa miasta stała się w wielu językach synonimem majoliki, od niego też pochodzi polskie słowo „fajans”. Centrum miasta stanowią dwa place, oddzielone od siebie przez Via Emilia: piazza del Popolo i piazza della Liberta. Przy pierwszym z nich, położonym na południe od Via Emilia wznoszą się dwie XIII-wieczne budowle: Palazzo del Podesta i Palazzo del Municipio. Nad piazza della Liberta natomiast dominuje bryła renesansowej katedry (7.00–12.00 i 16.00–18.30). Jej budowę rozpoczęto w 1474 r., według projektu Giuliana da Maiano, ukończono już w XVI w.
Wewnątrz znajdują się liczne rzeźby z XV i XVI w., w tym dwie arki, św. Terencjusza i Emiliana oraz arka św. Savina wykonana przez Benedetta da Maiano. Ponadto obraz Madonny z Dzieciątkiem i świętymi, jedno z najlepszych dzieł Innocenza da Imola. Pinacoteca (sob. i niedz.: 10.00–19.00) przy via Santa Maria dell’Angelo gromadzi zwłaszcza zbiory malarstwa lokalnego, ale znajdują się w niej także m.in. drewniana rzeźba Donatella przedstawiająca św. Hieronima czy terakotowa Madonna z Dzieciątkiem i św. Janami Alfonsa Lombardiego. Museo delle Ceramiche (muzeum ceramiki) (czynne październik – marzec: 9.00–13.30; kwiecień–wrzesień: 9.00–17.30; w dni świąteczne: 9.00–18.30; wstęp: 6 EUR, osoby powyżej 65 r. ż. i grupy powyżej 15 osób: 3 EUR) przy via Campidori 2 stanowi unikatowe centrum wystaw i badań dotyczących ceramiki z wszelkich epok i miejsc: od prekolumbijskiej, poprzez renesansowe fajanse, aż po dzieła Chagalla, Légera, Matisse’a czy Picassa. Interesująco prezentuje się też przebudowany zupełnie w XVII w.,
kościół Santa Maria Vecchia, zwany też Santa Maria ad Nives, a zwłaszcza jego ośmiokątna dzwonnica, pochodząca z VIII w. Po drugiej stronie rzeki Lamone, w tzw. Borgo Durbecco znajduje się XIII-wieczny kościół della Comenda, a w nim cenne XVI-wieczne freski Girolama da Treviso Młodszego. W zachodniej części miasta wznosi się jedyna ocalała do dziś brama miejska, otwierająca niegdyś drogę w kierunku Forl, Porta delle Chiavi. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Ferrara Narodziła się jako miasto bizantyjskie w VI w., chociaż jako osada istniała już w VII w. p.n.e. Po ustanowieniu przez papieża Księstwa Ferrary oddanego we władanie rodowi Canossa, którego ostatni spadkobierca zmarł w XII w. Ferrara stała się wolną komuną miejską aż do połowy XV w. W XIII w. do władzy doszła rodzina Este, która pod koniec XV w. stała się dynastią rządzącą miastem. Był to okres wielkiego rozwoju i znaczącej roli miasta tak w dziedzinie polityki jak i sztuki. Od końca XVI w. aż do momentu wyzwolenia przez Napoleona była częścią Państwa Kościelnego. Ferrara wyróżnia się wśród miast Emilii-Romanii nowożytnym (pochodzącym z epoki renesansu) planem urbanistycznym. Dzisiaj miasto jest jednym z ważniejszych włoskich ośrodków przemysłu i rolnictwa. Sercem miasta są dwa obiekty, świecki i sakralny: Castello Estense (Zamek
Estów) i katedra. Katedra (XII–XIV w.) przypominająca tę modeńską (niestety, po przebudowie w XVIII i XIX w. nie ma tu śladów pierwotnego wystroju wnętrza), ma romańsko-gotycką marmurową fasadę. Elementy gotyckie fasady można zaobserwować w jej górnej części, natomiast romańskie w części dolnej. Przylegająca dzwonnica pochodzi z XV w., powstała na podstawie projektu L. A. Battisti. Absyda na planie półkola to dzieło Rossettiego z XV w. W środku znajdują się dzieła m.in. Garofala (Matka Boska i święci) i Bastianina (Sąd Ostateczny). Z atrium przechodzi się do muzeum katedralnego, gdzie można obejrzeć prace Jacopa della Querci, Filippiego, czy Garolfala. Pobliska via delle Volte oraz strada di S. Romano zachowały urok XIV-wiecznych uliczek miejskich. W połowie corso Reno znajduje się kościół S. Paolo. Naprzeciw katedry znajduje się Palazzo Comunale, dawna siedziba Estów. Na dziedzińcu znajdują się piękne renesansowe schody, którymi można dotrzeć do Stanzino delle Duchesse (pokoiku księżnych). • ](
\"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Fidenza Rzymska kolonia Fidentia położona przy via Emilia, pomiędzy Piacenzą a Parmą, zniszczona została w III w., gdy ścięto w niej chrześcijańskiego żołnierza św. Donnina. Podźwignęła się dopiero w IX w., przyjmując na cześć męczennika nazwę Borgo San Donnino, którą zachowała aż do 1927 r., kiedy to powrócono do starożytnej nazwy. Warto przyjechać do Fidenzy, oddalonej od Parmy zaledwie 23 km, choćby po to, by obejrzeć tutejszą katedrę (7.30–12.00 i 15.00–18.45), uważaną za znakomity przykład architektury romańskiej w dolinie Padu. Trzynawowa bazylika wybudowana została na przełomie XI i XII w. Po obu stronach fasady wznoszą się kwadratowe wieże. Środkowy portal jest bogato rzeźbiony przez uczniów Antelamniego i zapewne według jego projektu. Niektóre figury są być może dziełem samego mistrza. Wewnątrz, w absydzie podziwiać można cykl
fresków z końca XIII w. Sąd Ostateczny. W krypcie znajduje się natomiast urna zawierająca prochy patrona miasta, św. Donnina, przypisywana Giovanniemu Pietrowi da Rho. Naprzeciwko katedry wznosi się XIV-wieczna Porta di San Donnino, pozostałość średniowiecznego kręgu murów miejskich. Bezpośrednio pod nią odkryto natomiast arkady rzymskiego mostu nad strumieniem Stirone. Warto na pewno przejść się po centrum Fidenzy, to urocze, małe miasteczko, a przy jego głównym placu, piazza Garibaldi, znajduje się niewielki Palazzo Comunale, pochodzący z końca XII w., ale wielokrotnie przebudowywany, ostatnio w XIX w. w stylu imitującym gotyk lombardzki. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Forli Rzymskie Forum Livii jest jednym z głównych miast Romanii. W przeszłości silnie rywalizowało z położoną nieopodal Faenzą. W centrum miasta znajduje się piazza Aureli Saffi, a przy nim wielokrotnie przebudowywany Palazzo del Municipio z XIX-wieczną fasadą, gotycki Palazzo del Podesta, XV-wieczna Palazzina degli Albertini oraz kościół San Mercuriale. Ten romański kościół wzniesiony na przełomie XII i XIII w. charakteryzuje się marmurowym portalem z XII-wieczną płaskorzeźbą, wyobrażającą sen i adorację Trzech Króli. Wewnątrz znajduje się m.in. nagrobek Barbary Manfredi, zmarłej w 1466 r., wykonany przez Francesca da Fiesole. Na prawo od kościoła wznosi się wysoka (75 m) dzwonnica, pochodząca z XII w. Przy piazza Ordelaffi znajduje się natomiast XVII-wieczny Palazzo Paulucci Piazza – obecnie siedziba prefektury, a także neoklasyczna
katedra (6.15–12.00 i 15.30–19.00; w zimie od 7.15), a w niej m.in. XVII-wieczna kaplica Madonna del Fuoco z freskiem Carlo Cignaniego, przedstawiającym wniebowzięcie, w kopule; w głębi lewej nawy bocznej oglądać można sporych rozmiarów romański krucyfiks. Przy Corso della Repubblica 72 mieści się Pinacoteca (wt.–sob: 9.00–13.30, wt. i czw. także 15.00–17.30; niedz: 9.00–13.00) oraz Musei Comunali. Pierwsza, oprócz sporych zbiorów malarstwa lokalnego, gromadzi także m. in. dzieła Fra Angelica (Narodzenie, Modlitwa w Ogrojcu), Guercina (Zwiastowanie i Św. Jan Chrzciciel), Pollaiola (popiersie Pina III Ordelaffiego). Na wyższym piętrze mieści się kolekcja dzieł współczesnych (Carra, Campigli, De Pisis, Sironi); trzecie piętro poświęcone jest malarzom flamandzkim (van Goyen, van Ostade) i włoskim. W tym samym budynku mieści się też muzeum etnograficzne. Przy końcu Corso Diaz znajduje się Rocca di Ravaldino, forteca wybudowana na przełomie XIII i XIV w. To tu właśnie miało miejsce sławne oblężenie Katarzyny
Sforzy przez wojska Cesara Borgii. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Modena Położona między rzekami Panaro i Secchia, jest jednym z najbardziej typowych dla Emilii-Romanii miast. Przez Modenę przebiega ważny od czasów rzymskich szlak komunikacyjny: via Emilia. Modena należy do najbogatszych miast włoskich, posiada też niezwykle ważne zabytki architektoniczne. W starożytności była siedzibą Etrusków i Galów. Po okresie antycznej świetności i średniowiecznego upadku, od XII w. ogłasza się komuną miejską i szybko odzyskała blask. Na przełomie XIII i XIV w. Modena znalazła się w rękach rodziny Estów. Po zakończeniu II wojny światowej nastąpiło zburzenie murów miejskich – dziś zamiast murami centrum jest otoczone pierścieniem drzew. W XX w. wysuszono również kanały, które – jak twierdzą starsi mieszkańcy miasta – upodabniały Modenę do Wenecji. Śladami dawnych kanałów są nazwy niektórych ulic w centrum miasta np
Canal Grande, Canal Chiaro, Canalino. Warto dodać, że Modena przez wiele wieków rywalizowała z pobliską Bolonią. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Parma Położone przy via Emilia, na równinie u ujścia strumienia Baganza do rzeki Parmy, miasto o tej samej nazwie może się pochwalić niezwykle cennymi zabytkami. Założona przez Etrusków Parma w ciągu stuleci przechodziła z rąk do rąk, aby wreszcie w 1545 r. stać się państwem autonomicznym, rządzonym przez rodzinę Farnese aż do 1731 r. Następnie władzę przejęli najpierw Burboni, a później Habsbugrowie, aż wreszcie w 1860 r. Parma została włączona do Królestwa Włoch. Najcenniejsze skarby Parmy znajdują się przy średniowiecznym piazza del Duomo. Romańsko-gotyckie baptysterium powstało w latach 1196–1260 zbudowane zostało na planie ośmiokąta. Płaskorzeźby zdobiące trzy portale oraz rzeźby umieszczone w niszach są dziełem Antelamiego i jego warsztatu, stanowią jeden z najświetniejszych przykładów włoskiego rzeźbiarstwa romańskiego. We wnętrzu
najciekawiej prezentuje się seria dwunastu marmurowych rzeźbionych tablic, również autorstwa Benedetta Antelamiego, przedstawiających Dwanaście miesięcy. Interesujące są też umieszczone w lunetach i kopule freski, przypominające swym charakterem malarstwo bizantyjskie. Okolice Cztery kilometry na północny-wschód od Parmy leży Certosa di Parma, gdzie znajduje się ufundowany w 1225 r. klasztor kartuzów. Obecnie mieści się tam szkoła, więc zwiedzanie odbywa się za zgodą dyrekcji w przypadku grup zorganizowanych, turyści indywidualni muszą okazać przed wejściem dowód tożsamości. Interesujący jest też kościół z XVII w. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Piacenza Jest najbardziej na północ wysuniętym miastem Emilii-Romanii od Lombardii dzieli ją tylko przepływający przez dzielnice peryferyjne Pad (wpływy lombardzkie są bardzo widoczne). Podobnie jak większość miast Włoch Północnych powstała w miejscu istniejącej tu już w starożytności osady rzymskiej, w średniowieczu była wolną komuną miejską, a jej losy związane były silnie z losami Parmy. Centrum historyczne ograniczone jest linią ulic: piazza Duomo i via S. Eufemia (z XI-wiecznym kościołem). W drodze z dworca kolejowego, przed via Roma (by dojść do piazza Duomo przy Palazzo dei Tribunali trzeba skręcić w lewo) znajduje się stary kościół S. Savino z XI w., z barokową facjatą i oryginalnym wnętrzem bazyliki romańskiej. Podłoga krypty zachowała mozaiki z elementami zodiakalnymi z XII w. Katedra (duomo) została wzniesiona w XIII w. i jest
mieszanką stylów romańskiego i gotyckiego, obok znajduje się pochodząca z XIV w. dzwonnica. Asymetryczne wnętrze katedry podzielone jest na trzy nawy (środkowa posiada gotyckie sklepienie). W kopule można podziwiać freski Guercina. Idąc w lewo, na końcu via Chiapponi, znajdziemy inny romańsko-gotycki kościół, S. Antonio, natomiast idąc prosto, via XX Settembre, dochodzi się do najważniejszego zabytku miejskiego – pałacu, zwanego Gotico, który jest przykładem architektury lombardzko-gotyckiej i wznosi się nad dwunawowym portykiem. Obecnie znajduje się tu siedziba urzędu miasta. Przy piazza Cittadella, na końcu corso Cavour, znajduje się renesansowy Palazzo Farnese, który mieści muzeum (w zbiorach: znaleziska archeologiczne, malowidła, rzeźby, złotnictwo; Za wspomnianym wcześniej kościołem S. Antonio znajduje się Galleria Ricci-Oddi zawierająca dzieła włoskich artystów XIX i XX w., w tym grupy toskańskiej grupy malarzy zwanej macchiaioli. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Rawenna Stolica prowincji położona jest na rozległej równinie w pobliżu wybrzeża adriatyckiego. Stanowi ona niewątpliwie jedną z największych atrakcji turystycznych Emilii-Romanii. Bogata w zabytki, zwłaszcza bizantyjskie, Rawenna wydaje się jednak być niedoceniana przez turystów, których, w porównaniu zwłaszcza z Florencją czy Wenecją, dociera do niegdysiejszej siedziby egzarchy bardzo mało. Być może jest to kwestia nieodpowiedniej promocji, gdyż bez wątpienia Rawenna ma się czym pochwalić. Historia Osada o antycznych, etruskich korzeniach, dostała się pod panowanie Rzymu już w III w. p.n.e. Zbudowany nieopodal przez Oktawiana Augusta port nazwany Classis stał się wkrótce najważniejszym punktem strategicznym wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Okres prawdziwego rozkwitu Rawenny zaczął się jednak w V wieku, kiedy to za sprawą
cesarza Honoriusza stała się, ze względu na swoje znakomite położenie obronne, stolicą Cesarstwa Zachodniorzymskiego. Podbite następnie przez plemiona germańskie miasto nie straciło jednak swojego splendoru, wprost przeciwnie, to właśnie swym nowym władcom zawdzięcza część zabytków. Lata świetności przypadają jednak na okres Egzarchatu Raweńskiego, z tych właśnie czasów pochodzą zachwycające mozaiki w raweńskich kościołach i baptysteriach. W 751 r. Rawenna dostała się w ręce Longobardów, a następnie Franków. Zmierzch świetności miasta związany był jednak przede wszystkim z procesem oddalania się od wybrzeża w wyniku nanoszenia ziemi przez Pad. W ten sposób w niedługim czasie tak ważny niegdyś port w Classe, zniknął zupełnie. Późniejszy okres charakteryzuje się, podobnie jak w całych Włoszech, walkami między gwelfami a gibellinami. Rawenna stawała się kolejno signorią pod władzą rodu Polenta, częścią Republiki Weneckiej, Państwa Kościelnego, do którego powróciła po krótkim panowaniu francuskim w wyniku
ustaleń kongresu wiedeńskiego. W końcu została przyłączona do Królestwa Włoch. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Reggio Emilia Reggio Emilia to położone pomiędzy Parmą a Modeną miasto, którego oś stanowi via Emilia, jest stolicą prowincji, ale dla większości Włochów jest to przede wszystkim miejsce powstania ich trójkolorowej flagi. To właśnie tutaj, w Palazzo Comunale, Kongres Miast Emilii ogłosił w 1797 r. zielony, biały i czerwony kolorami powstałej właśnie Republiki Cispadańskiej. Później te trzy kolory miały stać się symbolem niepodległych Włoch. Także dla Polaków jest to miejsce istotne: to tutaj przecież stacjonując z legionami Henryka Dąbrowskiego Józef Wybicki napisał wiersz, który miał się później stać tekstem polskiego hymnu narodowego. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Rimini Dziś Rimini jest ważnym ośrodkiem przemysłowym, rybołówstwa, centrum wypoczynkowym i, wreszcie, miastem posiadającym ważne zabytki sztuki. Można by rzec, że miasto ma dwa oblicza. Centrum historyczne noszące ślady panowania rzymskiego oraz mające renesansowe zabytki z okresu świetności miasta pod władzą rodziny Malatestów kontrastuje z nowoczesną infrastrukturą turystyczną wybrzeża. Historia miasta to wieki panowania Galów, którzy podbili tę pierwotnie umbryjską osadę, a potem – czasy władania Rzymian. Po okresie najazdów plemion barbarzyńskich miasto stało się własnością Kościoła, jednak z końcem XIII w. władzę nad Rimini przejęła rodzina Malatestów. Najważniejszym z przedstawicieli rodu był Zygmunt (Sigismondo), ucieleśnienie wzoru człowieka renesansu. Od XVI w. do zjednoczenia Włoch miasto znalazło się pod panowaniem Państwa
Kościelnego. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

San Marino Dzisiejsza Republika San Marino, zgodnie z legendą, została założona przez świętego Marino, w czasach Dioklecjana na górze Titano (Monte Titano). Dokumenty dotyczące rozwoju tego miejsca oraz formy rządów nad państwem-miastem sięgają średniowiecza (był to rodzaj oligarchii z zarządem w postaci zgromadzenia głów szlachty miejskiej, gdzie przywódca zmienia się co 6 miesięcy; obecnie rządy nad miastem sprawują dwaj Kapitani-Regenci, wybierani na drodze głosowania co 6 miesięcy; organem legislacyjnym jest Parlament, natomiast wykonawczym Kongres). Pomimo wielokrotnych prób podboju miasta, jego mieszkańcom udało się utrzymać niepodległość. W czasie drugiej wojny światowej republika została całkowicie zniszczona, a po wojnie, odbudowana z wielką dokładnością. Dzisiaj San Marino jest niezależnym państwem na terenie Półwyspu
Apenińskiego z własnym rządem i siłami porządkowymi. Państwo-miasto nie należy do wspólnoty europejskiej, ale obowiązującym środkiem płatniczym jest euro. Centrum San Marino prawie nie posiada rdzennych mieszkańców, wszyscy mieszkają niżej, w małych miejscowościach na stoku Monte Titano. Miasto jest prawdziwym rajem dla turystów i rajem fiskalnym – strefą bezcłową. Centrum, znajdujące się na samym szczycie góry – jest niewielkie i nie posiada ważnych zabytków ani dzieł sztuki. Przepiękny jest natomiast, gdy nie ma mgły, widok z miasta na okolice. Do centrum miasta (zamkniętego dla ruchu kołowego) wchodzi się przez Porta San Francesco. Warto wybrać się na spacer (pod górę) do trzech wież (znajdujących się na fladze republiki): plan pierwszej wieży pochodzi z XI w, obok znajduje się kaplica św. Barbary. Druga, zbudowana w najwyższym punkcie, powstała pierwotnie w XIII w., w środku znajduje się Muzeum Broni Dawnej, od XIII do XIX w. Trzecia wieża jest wieżą ostrzegawczą, można ją oglądać tylko z zewnątrz. Warto
wybrać się też do odbudowanego po wojnie zgodnie z oryginalnym wzorem Muzeum-Pinakoteki św. Franciszka (San Francesco), przy piazza Garibaldi. Mieści ono Museo dell’Arte Sacra (Muzeum Sztuki Sakralnej) i zbiory malarstwa od XIV do XIX w. Miasto ma takża kilka muzeów prywatnych: m.in. Museo delle Cere (Muzeum Figur Woskowych), przy via Lipicido Marini 17, Museo della Tortura (Muzeum Tortur), przy Porta San Francesco (Bramie św. Franciszka) i Museo delle Curiosita (Muzeum Osobliwości), przy Salita alla Rocca 26. W San Marino jest niewiele kościołów. Największa jest znajdująca się przy piazza Domus Plebis bazylika San Marino (św. Marino), pochodząca z XIX w. Tutaj znajduje się również chiesetta di San Pietro (kościół św. Piotra). Pierwotnie z XVI w. pochodzi kościół Kapucynów przy via dei Cappuccini. Za najstarszą świątynię uznawany jest datowany na XIV w. kościół Franciszkanów przy via Basilicus. Inne obiekty które warto tu zobaczyć to dzisiejsza siedziba uniwersytetu (warto wejść na dziedziniec) mieszcząca
się w dawnym zakonie św. Klary. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Wybrzeże południowe Wybrzeże Emilii-Romanii, od delty Padu aż po Gabbice jest najchętniej odwiedzanym miejscem wypoczynku letniego Włochów i nie tylko. Na całej długości regionu ciągną się niemal nieprzerwanie duże plaże z nowoczesną infrastrukturą. Najczęściej odwiedzane miejscowości nadmorskie regionu to: Riccione, Cattolica, Misano Adriatico, Bellaria-Igea Marina, San Mauro a Mare, Gatteo a Mare, Cesenatico, Cervia, Lido di Savio, Marina di Ravenna. Bellaria-Igea Marina to niewielka miejscowość turystyczna z dwiema plażami (Bellaria i Igea) przedzielonymi rzeką Uso z małym portem. Jest dobrze wyposażonym ośrodkiem połowów. Cattolica jest ważnym portowym centrum rybołówstwa oraz jedną z najbardziej uczęszczanych miejscowości turystycznych. Miasto rozciąga się na długości kilku kilometrów wzdłuż plaży. Przy ulicy Carla Marxa znajdują się
resztki starożytnych konstrukcji rzymskich. Cervia to znany ośrodek turystyczny w części wybrzeża należącej do Romanii. Sławę zawdzięcza również rozległym kopalniom soli, obok których znajduje się miejscowość termalna (kuracje morskimi wodami i błotem). Za miastem znajduje się sanktuarium Madonna del Pino, którego budynek pochodzi z końca XV w. Na północ od Cervii znajduje się zanurzone w zieleni sosen Milano Matittima – słynne centrum wypoczynku letniego powstałe na początku XX w. Cesenatico podzielone jest na dwa obszary: starszy, który skupia się wokół kanału i portu oraz nowszy, który rozwinął się głównie wzdłuż brzegu morskiego. Miasto powstało pod koniec XIV w. i miało służyć celom obronnym. Z biegiem lat przekształciło się w centrum połowów. Projekt portu wykonał ponoć w XVI w. sam Leonardo da Vinci. Dzisiaj malowniczo cumują tam kolorowe łodzie. Kościół parafialny powstał w XIV w., lecz dzisiejszy kształt zawdzięcza przebudowie z XVIII w. Innego rodzaju atrakcją jest akwarium, w którym hodowane są
delfiny. Riccione to luksusowa centrum letnich wakacji znane w całym świecie jako „zielona perła Adriatyku” dzięki dużej ilości zieleni w mieście. Riccione posiada wspaniałą, długą plażę. Misano Adriatico to spokojna miejscowość letniskowa między Riccione i Cattolicą. Gdy turystę znudzi morze i plaże można się wybrać do położonej na wzgórzu miejscowości Montefiore Conca. Rozciąga się stąd wspaniały widok na wybrzeże. Można tam podziwiać fortecę wzniesiona przez Malatestów na początku XIV w. – z tego okresu pochodzi też studnia na dziedzińcu. Kościół S. Paolo ma w głównym ołtarzu dzieło Bartolomea Gentile z 1400 r. (Maryja z dzieciątkiem) oraz XIV-wieczny krucyfiks miejscowego artysty w pierwszym ołtarzu po prawej stronie. Pobliskie Saludecio to mała średniowieczna osada z zachowanymi resztkami XIV-wiecznych murów. Do zwiedzenia warto polecić XVI-wieczny Palazzo Albini (dziś własność prywatna) z ciekawym dziedzińcem. Neoklasyczny kościół parafialny pochodzi z XVIII w. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Wybrzeże północne Strada Romea biegnie od Ravenny po Chioggię. Wzdłuż tej drogi rozciąga się dolina Comacchio położona w dawnym korycie Padu (już w średniowieczu zmeliorowano te ziemie) i obecnym basenie Renu. Tutaj właśnie znajdują się słynne lida zwane Lidi Ferraresi (lub Lidi di Comacchio). Jest to wspólna nazwa siedmiu miejscowości wypoczynkowych: Lido di Spina, Lido degli Estensi, Porto Garibaldi, Lido degli Scacchi, Lido di Pomposa, Lido delle Nazioni, Lido di Volano. W Lido di Pomposa znajduje się powstałe w VII w. opactwo Benedyktynów Pomposa. Nazwa miejscowości wzięła się od „pompatycznego” charakteru opactwa, które postanowili zbudować zakonnicy. Obecność tego wspaniałego klasztoru dodawała znaczenia okolicom, czyniąc je centrum nie tylko religijnym, ale i politycznym regionu. Od wieków opuszczone, opactwo żyje dzisiaj dzięki
turystom i wycieczkom szkolnym, nie jest jednak miejscem zatłoczonym. W kapitularzu znajdują się ciekawe freski. Do zwiedzenia jest tu również bazylika oraz muzeum (urządzone w ex-dormitorium klasztornym). Pobliskie miasto Comacchio powstało na trzynastu wysepkach. W średniowieczu flota Comacchio rywalizowała z wenecką. Po zniszczeniach w jednej z wojen z Najjaśniejszą (tak nazywana była Republika Wenecji) w XVII w. miasto zostało gruntownie odbudowane. W XVIII w. Comacchio uzyskało połączenie z lądem oraz pomiędzy poszczególnymi wysepkami. Najciekawszym punktem miasta jest Treponti, oryginalne rozwiązanie XVII-wieczne, łączące cztery kanały i ulice miejskie. Loggiato dei Cappuccini to XVII-wieczne rozwiązanie architektoniczne łączące klasztor z sanktuarium S. Maria in Aula Regia. Dzisiaj znajduje się tu Muzeum nowożytnej sztuki maryjnej. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

_ Źródło: Bezdroża _