Icemill. Urządzenie pozwalające pozyskiwać pitną wodę z oceanów

Ludzkość ma coraz mniej czasu, aby stworzyć rozwiązania pozwalające rozwiązać problem dotyczący wyczerpujących się zapasów słodkiej wody na Ziemi. Jeden z projektów, który może pomóc w tej kwestii, został stworzony przez Katarzynę Przybyłę z Politechniki Wrocławskiej. Doktorantka zdobyła dzięki niemu pierwsze miejsce w konkursie reThinking Competition, wyróżnienie w Evolo Skyscraper i wyróżnienie honorowe w Jacques Rougerie Competition (konkurs współorganizowany przez Francuską Akademię Naukową).

Zobacz też: Iran. Jedno z największych słonych jezior świata po prostu znika

Icemill – w jaki sposób ma działać urządzenie?

Projekt, o którym mowa, został nazwany "Icemill – pure water global sustainability". Koncepcyjne urządzenie, przywodzące na myśl diabelski młyn, pozwala pozyskać wodę pitną z oceanów. W jaki sposób? Doktorantka wykorzystała tutaj zjawisko odsalania przez zamrażanie. Sposób działania opiera się na zjawisku krystalizacji cząsteczek wody, co istotne, temperatura zamarzania czystej wody jest wyższa niż roztworu wody morskiej. Dlatego krystalizacji najpierw ulegają cząsteczki czystej wody, oddzielając się od roztworu w postaci lodu.

I choć istnieją już urządzenia pozwalające odsalać wodę z oceanów, w porównaniu do innych technologii, jak wyjaśnia Katarzyna Przybyła, zamrażanie jest mniej energochłonne i tańsze, a ze względu na ujemną temperaturę roboczą znacznie redukuje korozję.

Zobacz też: Berlin-Tegel został zamknięty. Jedno z najgorzej ocenianych lotnisk w Europie

Doktorantka proponuje budowę specjalnej konstrukcji o strukturze żyroskopu. Cylinder zewnętrzny służyłby do produkcji lodu i mógł się obracać niezależnie od części wewnętrznej. Wewnątrz cylindrów umieszczony lodowy młyn obracałby się zgodnie z trzyfazowym cyklem procesu odsalania: produkcji, czyszczenia i topienia lodu. Lód byłby wytwarzany w zbiornikach instalowanych na lodówkach. Zbiornik miałby formę zwężającego się cylindra, co ma wspomagać proces oczyszczania lodu. Solanka wypływałaby samodzielnie, a grawitacja ściągałaby ją ponownie do oceanu.

Następnie czerwone cylindry byłyby odczepiane i transportowane statkami na ląd. W ten sposób można zachować ciągłość dostaw wody pitnej dla ludzi.

Jak informuje magazyn "WhiteMAD", projekt doktorantki trafił na wystawę główną międzynarodowego festiwalu Abierto Mexicano de Diseno. Był elementem wystawy "Design and Utopia: From Manifesto to Action", prezentowanej w Muzeum Franza Mayera w Meksyku.

Źródło: WhiteMAD, Politechnika Wrocławska

Zobacz też: Fokarium w Helu. Pokazali, co wpadło do basenu