Kamieniec Ząbkowicki

Zamek w Kamieńcu Ząbkowickim, po II wojnie światowej uznany za niegodną opieki architektoniczną fanaberię, niszczony i grabiony, dzisiaj coraz powszechniej uznawany jest za szczytowe osiągnięcie europejskiego neogotyku.

Jego dobrze widoczna z daleka potężna bryła z okrągłymi wieżami robi piorunujące wrażenie. Pokryte glazurowanym klinkierem elewacje regularnego, prostokątnego założenia, potęgują ten efekt w pogodne dni, gdy zamczysko lśni w słońcu złotym blaskiem. Jego architektem był sam Friedrich Schinkel, który stworzył tutaj ostatnie dzieło (projekt z 1838 roku wykonał jego asystent F. Martius do 1883 roku) – „cytując” motywy z krzyżackich zamków, angielskich katedr i sycylijskiej normańsko-arabskiej architektury. Właścicielką zamku była Marianna von Oranien-Nassau rozwiedziona z Albrechtem, najmłodszym synem króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III. Hohenzollernowie skazali ją na banicję za mezalians ze stangretem.

Zamek w Kamieńcu Ząbkowickim ma 100 powoli restaurowanych komnat i prawie 100 000 m2 powierzchni. Wśród nich wyróżnia się Wielka Sala o sklepieniach palmowych nadwerężonych podczas kręcenia filmu Czterej pancerni i pies, oraz jadalnia dawniej dekorowana malowidłami przedstawiającymi Ucztę Baltazara i Gody w Kanie Galilejskiej.

Klasztor cystersów

Tereny zamkowe do upaństwowienia w 1810 roku należały do cystersów, którzy w 1294 roku zbudowali u stóp góry swój klasztor. Jego obecna barokowa szata jest wynikiem modernizacji, której poddane zostało także wnętrze gotyckiego kościoła z XIV wieku. Minąwszy znakomite ołtarze boczne, ambonę oraz rzeźby prezentujące ekspresyjny styl tzw. śląskiej maniery barokowej, warto zatrzymać się dłużej przy ołtarzu głównym z obrazem Michaela Willmanna Wniebowzięcie NMP z 1705 roku.

Seria: Miasta dla ciekawych
Tytuł: Wrocław
Autor: Beata Lejman