Kvarner i okolice

[

O działalności średniowiecznych piratów świadczy twierdza Nehaj na wzgórzu w mieście Senj, należąca niegdyś do uskoków, których stałym zajęciem było łupienie statków na Adriatyku. Pozostałości weneckiego panowania można napotkać m.in. na wyspach Rab, Cres i Lošinj. Austriacy wywarli ogromny wpływ na architekturę Rijeki i – przede wszystkim – Opatiji, budując tam wspaniałe secesyjne uzdrowisko. Wielką atrakcję Kvarneru stanowi łagodny klimat i zróżnicowane ukształtowanie terenu. Zatokę Kvarnerską otaczają niemal z wszystkich stron góry. Od zachodu jest to Učka, oddzielająca region od Istrii, od północy i wschodu – Gorski Kotar (z Parkiem Narodowym Risnjak) i Velika Kapela, a od południowego wschodu – masyw Velebit. Górzyste są również tutejsze wyspy. Mają one zazwyczaj podłużny kształt i ciągną się równolegle do wybrzeża, czyli w kierunku
północny zachód – południowy wschód. Charakterystyczny jest ich klimat i ukształtowanie terenu – zachodnie wybrzeża są zwykle ciepłe i porośnięte śródziemnomorską roślinnością, natomiast odległe o kilka kilometrów wybrzeża wschodnie to pola nagich skał. Układ taki powodują wiejące zimą od wschodu wiatry bora, które niekorzystnie wpływają na rozwój wegetacji. Turystyka rozwija się tu od ponad 100 lat. Sprzyja jej wyjątkowo łagodny klimat z dużą ilością słońca, piękne krajobrazy, miasta z bogatym dziedzictwem kulturowym, ale również przytulne letniska oraz niezliczone spokojne zatoczki ze wspaniałymi plażami. Kvarner to również świetne miejsce do wypadów w głąb kraju. Szczególnie godna polecenia jest pobliska kraina geograficzna – Lika, której największym skarbem jest Park Narodowy Jezior Plitwickich. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Crikvienica • Novi Vinodolski • Opatija • Rijeka • Wyspa Cres • Beli • Cres - miasto • Osor • Wyspa Ilovik • Wyspa Krk • Baška • Miasto
Krk • Omišalj • Punat • Wyspa Lošinj • Mali Lošinj • Veli Lošinj • Wyspa Rab • Miasto Rab • Wyspa Susak • Wyspa Unije • Senj

[

Chorwacja. W kraju lawendy i wina Prezentowane materiały pochodzą z przewodnika turystycznego po Chorwacji opublikowanego nakładem wydawnictwa Bezdroża. ]( \"http://bezdroza.pl\" )

[

Crikvienica W Crikvenicy nie ma co prawda wielu zabytków, ale znajdują się tu wygodne plaże przy stosunkowo niegłębokim morzu. Walory wypoczynkowe miasta co roku docenia wielu turystów (również z Polski), toteż latem można spotkać tu prawdziwe tłumy. Crikvenica leży ok. 40 km na południowy wschód od Rijeki, przy Adriatyckiej Magistrali, nad Vinodolskim kanałem, naprzeciwko przylądka Šilo na wyspie Krk. W średniowieczu była tu wioska rybacka, w 1412 r. ban Nikola Frankopan ufundował tu
kościół. Powstał też klasztor Paulinów, przeobrażony potem w twierdzę Frankopanów, a obecnie – po przebudowie – pełniący funkcję hotelu. W 2. poł. XIX w. oddano do użytku tutejszy port. Początki turystyki w mieście można powiązać z budową w 1895 r. hotelu Therapia i ogłoszeniu Crikvenicy uzdrowiskiem. Wszystkie atrakcje Crikvenicy znajdują się w centrum miasta. Hotel Kaštel (ul. Frankopanska) to dawna twierdza. Nieopodal, na północny wschód, przy ul. Vinodolskiej 8, można zwiedzić akwarium z okazami fauny morskiej (nie tylko adriatyckiej), w sezonie otwarte codziennie. W pobliżu wznoszą się dwa kościoły: św. Antoniego (na północny zachód od akwarium) oraz Wniebowzięcia NMP (po przeciwnej stronie). Niedaleko znajduje się kamienny most, przerzucony nad rzeką Dubračina w 1824 r. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Novi Vinodolski Nieco mniejsze od Crikvenicy, ale bardziej malownicze miasteczko, które najlepiej podziwiać z portu. Starsza część miasta rozlokowała się na zboczach wzgórza z kościołem św. Filipa i Jakuba (sv. Filipa i Jakova), a nowsze dzielnice rozmieszczone są wzdłuż wybrzeża. Novi Vinodolski leży ok. 50 km na południowy wschód od Rijeki, nad Vinodolskim kanalem, naprzeciw miasta Vrbnik na wyspie Krk. Do Adriatyku uchodzi tu rzeka Rječina. Najwcześniej powstała tu prawdopodobnie osada Lopar, po której zachowały się groby datowane na I lub II w. W XIII w. stanęła tu silna twierdza Frankopanów, w której w 1288 r. spisano głagolicą i opublikowano słynny Vinodolski zakon (Prawa Winodolskie) – pierwszy kodeks prawny w krajach słowiańskich (przechowywany obecnie w Zagrzebiu). W następnych stuleciach historia miasta spleciona była z
burzliwymi dziejami okolicy. Dziś głównym źródłem dochodów mieszkańców jest oczywiście turystyka. Najważniejszym wydarzeniem jest karnawał dziecięcy (13 lipca) i połączony z nim festyn. Kościół św. Filipa i Jakuba (sv. Filipa i Jakova) widoczny jest z daleka dzięki białej, wzniesionej na planie kwadratu, wieży wysokości 36 m. Renesansowe podwaliny kościoła pochodzą z 1520 r., wyposażenie jest głównie barokowe, choć w bocznym ołtarzu znajduje się drewniana gotycka figura Matki Boskiej z XV w., a w prezbiterium – nagrobek biskupa Kristofora z 1499 r. Nieopodal, przy rynku (Frankopanski trg), stoi 18-metrowa wieża Kvadrac z blankami – pozostałość po dawnym systemie obronnym. Jest tu również oddział muzeum (Frankopanski trg 1, na piętrze, w sezonie czynne przed południem i późnym popołudniem, w niedziele tylko przed południem), z kopią Praw Winodolskich i ekspozycją historyczno-etnograficzną. Inny fragment fortyfikacji, okrągła wieża, został pod koniec XIX w. siedzibą władz miejskich. Pozostałe ciekawostki to
dom poety Ivana Mažuranicia (1814–90) oraz ruiny XV-wiecznego klasztoru Paulinów na wzgórzu Ospa. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Opatija Opatija to jedno z najbardziej nietypowych miast adriatyckiego wybrzeża. Była jednym z najmodniejszych kurortów za czasów monarchii austro-węgierskiej. Egzotyczna roślinność i oryginalna zabudowa łączą się w zaskakujący, bardzo malowniczy sposób, a nad morzem ciągnie się deptak otoczony piękna roślinnością. Miasto (niecałe 10 tys. mieszkańców) usytuowane jest na pograniczu Kvarneru i Istrii, 13 km na zachód od Rijeki, u podnóży góry Učka. Na północ stąd prowadzi droga do granicy ze Słowenią, a na południe – wzdłuż wschodniego wybrzeża Istrii – do Puli. Miasto rozwijało się XV w. wokół centralnego punktu – kościoła św. Jakuba, wzniesionego jako część opactwa (stąd nazwa miasta Opatija) Benedyktynów. Znaleziska archeologiczne świadczą jednak, że w czasach antycznych istniała tu już osada. Do 1844 r. Opatija była zwykłą wioską z 35
domami i kościołem. Sytuacja uległa zmianie, kiedy postanowił się tu osiedlić bogaty mieszkaniec Rijeki Iginio Scarpa. W prezencie dedykowanym żonie zbudował przy brzegu morza willę Angiolina, którą obsadził egzotycznymi roślinami z całego świata. Miejsce stało się tak sławne, że zaczęły odwiedzać je ważne osobistości (była tu m.in. austriacka królowa Maria Anna, żona Ferdynanda). Dodatkowym bodźcem rozwoju, który ułatwił spopularyzowanie miasta, okazało się doprowadzenie tu w 1873 r. linii kolejowej wiodącej z Pivki (dziś w Słowenii) do Rijeki. Opatija stała się modna – przybywali tu licznie zarówno turyści, jak i chętni, aby się tu osiedlić. Pod koniec XIX w. trwały tu swego rodzaju zawody: kto zbuduje piękniejszy i bardziej okazały dom. Były to złote czasy dla miejscowych (i przyjezdnych) architektów. Dodatkowo do rozwoju miasta przyczyniła się stworzona przez lekarzy teza o leczniczych właściwościach tutejszego powietrza. Dobre czasy skończyły się wraz z nadejściem I wojny światowej, która spowodowała
kres monarchii habsburskiej. Obecnie Opatija znów co roku przyjmuje rzesze przyjezdnych. W mieście działa ośrodek fizykoterapii i rehabilitacji leczący choroby reumatyczne – Nada Tepsic, tel.: +385 51 272672, 91 2008527, e-mail: nada.tepsic@ri.htnet.hr, ]( \"http://bezdroza.pl\" )www.hotel-opatija.hr.

• Powrót do strony głównej

[

Rijeka Trzecie co do wielkości miasto w kraju (ok. 170 tys. mieszkańców) i zarazem jego największy port (w większym stopniu jest to ośrodek przemysłowo-handlowo-komunikacyjnym niż turystyczny). Niemniej jednak turyści przybywają tu bardzo licznie. Rijeka nie oszałamia dostojnymi zabytkami ani malowniczą zabudową, ale mimo to centrum miasta sprawia przyjemne wrażenie. Najlepiej zaparkować samochód na dużym, płatnym parkingu przy kanale Mrtvi kanal. Rijeka jest położona na północnym wybrzeżu Riječkiego zaljevu, na wschód od Istrii, u podnóża masywu górskiego Risnjak, nad rzeką Riječina. Dzieje osadnictwa rozpoczyna rzymskie osiedle Tarsaticae, zbudowanego na miejscu starej liburnijskiej twierdzy. W trakcie badań archeologicznych odkryto, iż starożytne mury przebiegały m.in. w miejscu dzisiejszego deptaku Korzo. Miejscowość jest wzmiankowana
w dziele Historia naturalna Pliniusza Starszego (23–97 r. n.e.) oraz w utworze Almagest Ptolemeusza (II w.), pełniącym kiedyś funkcję encyklopedii i atlasu świata. W VII w. przybyli tu Słowianie, którzy, zachęceni dogodnym położeniem i bliskością rzeki – źródła wody pitnej, w obrębie dawnych murów założyli własną osadę. Dogodna lokalizacja sprzyjała rozwojowi miasta. W XIII w. Rijeka doczekała się nowych murów obronnych. Potem kilka razy przechodziła z rąk do rąk, aż pod koniec XV w. stała się częścią imperium Habsburgów. W 1709 r. Karol VI nadał Rijece status wolnego portu. Jego córka, Maria Teresa, posunęła się jeszcze dalej – stworzyła odrębną prowincję ze stolicą w mieście. Mniej więcej w tym czasie zaczął rozwijać się przemysł stoczniowy – jeden z głównych czynników późniejszego rozwoju Rijeki. Pierwszą stocznię zbudowano w 1729 r. w Kraljevicy. W 1867 r., kiedy powstały Austro-Węgry, Rijeka znalazła się pod zwierzchnictwem węgierskim. Po I wojnie światowej miasto i okolica stały się przedmiotem sporu
między Włochami a Jugosławią. Po licznych zatargach w maju 1945 r. Rijeka (oraz półwysep Istria) znalazła się w granicach Jugosławii. Nie zmienia to faktu, iż obecnie mieszka tu wielu obywateli narodowości włoskiej. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Wyspa Cres Wyspa archipelagu kvarnerskiego pozostająca pod wpływem klimatu śródziemnomorskiego z gorącym, suchym latem i łagodnymi zimami. Większa jej część jest wyżynna, ze wzniesieniami dochodzącymi do 650 m n.p.m. (szczyt Gorice), o skalistym wybrzeżu, wzdłuż którego występują liczne źródełka. Na szczególnie niedostępnym wybrzeżu wschodnim, z jedynymi zatokami Koromačna czy Strome, przebywa sęp białogłowy (w 1986 r. utworzono tu park ornitologiczny). Na zachodzie znajdują się zatoki: Creska luka, Valun, Martinšćica i luka Ustrine, a przed nimi wysepki: Zaglav, Galiola, Zeča i Visoki. Północna część wyspy znacznie różni się od południowej – występują różnice w temperaturach i natężeniu opadów. Na północy zachowane są kompleksy leśne z ogromnymi chmielograbami (Ostrya carpinifolia), dębami czy grabami pospolite, środkową część wyspy
zajmują pastwiska, gaje oliwne, winnice, na południowej zaś widoczne są nagie skały ze skromną roślinnością i rzadko występującym lasem. Na Cresie żyje głównie drobna zwierzyna i ptaki, dużym zaskoczeniem może być brak jadowitych żmij. Dlatego też, zgodnie z wierzeniem, tutejsi marynarze noszą w kieszeni lub portfelu kamyczki z wyspy, które przynoszą szczęście i chronią nie tylko przed żmijami, ale i innymi niebezpieczeństwami. Na wyspie nie ma wód płynących, ale za to w środku jest duże jezioro Vransko jezero, zaopatrujące w wodę Cres i Mali Lošinj. Mieszkańcy (obecnie 3238 osób) uprawiają oliwki, winnice, warzywa, zajmują się rybołówstwem (fabryki konserw rybnych w Cresie i Martinšćica). Są też znani z przyrządzania wyśmienitej jagnięciny i serów owczych własnej produkcji. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Beli Bajkowe wręcz miasto usytuowane na zalesionym i trudno dostępnym wzgórzu wysokości 130 m – jest jedną z najstarszych osad na Cresie. Znajduje się we wschodniej części wyspy w odległości 21 km od miasta Cres i 18 km od Porozine. Było zamieszkane 4 tys. lat p.n.e., a dzięki dogodnemu usytuowaniu strategicznemu już w czasach antycznych było jednym z najbardziej zaludnionych miast (ówczesna nazwa – Caput Insulae – dosłownie oznacza głowę wyspy). We wczesnym średniowieczu stało się chorwackim obozem (castrum) i niezależną komuną (ok. 1000 r. n.e.). Chorwacka nazwa Beli pochodzi z czasów króla Beli IV, który się tu schronił przed Tatarami. Na jednym ze wzgórz otaczających miasto, skąd rozciąga się przepiękny widok, do dziś zachował się plac podobny do amfiteatru i otoczony kamiennymi siedzeniami, było to miejsce spotkań. Znajduje się tam
również cysterna publiczna na wodę, loggia miejska i obiekty sakralne. Dzisiejsze miasto-muzeum zachowało średniowieczny wygląd. Najładniejszy jest mały, romański kościółek św. Marii (sv. Marije) ze zbiorem cennych krzyży procesyjnych z XIII–XIV w. zgromadzonych w zakrystii. Zachowała się również romańska katedra Narodzin Błogosławionej Marii Dziewicy (Rođenja Blažene Djevice Marije) z dzwonnicą, a na cmentarzu gotycki kościół św. Antoniego (sv. Antuna) z pocz. XV w. Warto pospacerować uliczkami wśród domów z uroczymi balkonikami, niezwykłymi, dekoracyjnymi fasadami i pozostałościami napisów głagolicą (widoczne również na cmentarzu, na nagrobkach). Zwiedzając wyspę, koniecznie należy zobaczyć rzymski most w Beli (długości 8 m), który jest jedynym zachowanym w całości mostem z tego okresu na wschodnim wybrzeżu Morza Adriatyckiego. Wyrzeźbiony na nim rok 1878 to data jednej z kilku renowacji. W mieście działa od 1993 r. klub ekologiczny Eko Centrum „Caput Insulae” CCIB, zlokalizowany w byłej szkole podstawowej
(ul. Beli 4, tel.: +385 51 840525, e-mail: caput.insulae@ri.htnet.hr, orlov-let@ri.t-com.hr, ]( \"http://bezdroza.pl\" )www.caput-insulae.com)
, a zajmujący się ochroną przyrody i zabytków, szczególnym zadaniem klubu jest ochrona sępa białogłowego (stacja ornitologiczna). W budynku ECCIB-a jest stała wystawa biologiczna. W Beli rozpoczyna się trasa ekologiczno-edukacyjna długości 12 km (3–4 godz. piechotą), na której czytelnie oznaczono najważniejsze pomniki przyrody i kultury. W mieście utworzono również artystyczne centrum multimedialne.

• Powrót do strony głównej

[

Cres - miasto Dzisiejsze miasto leży w żyznej zatoce zachodniej, otoczonej wzgórzami, których pokryte winnicami stoki łagodnie schodzą w kierunku morza. Oddalone jest 26 km od przystani promowej. Patrząc na miasto z góry, odnosimy wrażenie, jakby wszystkie czerwone dachy dążyły do połączenia się na głównym placu. Lokalizacja antycznej Crepsy do dzisiaj nie jest znana. Przypuszcza się, że znajdowała się ona w miejscu Lovreška niedaleko morza, u stóp góry św. Bartłomieja, gdzie znaleziono fragmenty villa rusticae i nekropolię. Wiadomo jednak, że rzymska respublica Crepsa miała statut miejski już za cesarzy Augusta lub Tyberiusza. Po upadku Cesarstwa Rzymskiego w 476 r. żyli tu krótko Goci, następnie miasto przeszło w ręce Bizancjum, a w X w. Chorwatów. W średniowieczu gród był otoczony murami, a jego centrum znajdowało się we wschodniej
części dzisiejszego miasta. W czasach późniejszych władzę nad Crepsą przejęła Wenecja, która w XVI w. wzniosła nowe mury z systemem baszt w narożnikach, całe miasto uzyskało więc kształt czworoboku. W 1332 r. otrzymało kolejny statut, a od 1459 r. mieści się tutaj władza zarządzająca wyspami Cres i Lošinj, której wcześniejsza siedziba znajdowała się w Osorze. Wtedy też, mimo że językiem urzędowym była łacina i włoski, zapisywano tu głagolicą ważne dokumenty: metryki narodzin, księgi kościelne, pisma notariusza czy spisy ludności, nie wspominając o prywatnej korespondencji. W mieście organizuje się wiele imprez. Odbywają się tu znane regaty Cres CUP i wiele festynów, m.in. oczekiwanie na stare statki (2 i 3 lipiec), interesujące jest też zakończenie sezonu (31 sierpnia). • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Osor Miasto położone w południowo-zachodniej części wyspy, przy sztucznie utworzonym nasypie łączącym Cres z Lošinjem. Oddalone jest 32 km od miasta Cres i 21 km od miasta Lošinj. Oddziela Osorską zatokę na północy od Lošinjskiego kanału, na którym wybudowano zwodzony most. W głębokich zatokach wokół miasta utworzono porty – na północy dobrze chroniony przed wiatrami port Bijar, a na południu drugi port, płytki i służący tylko do cumowania małych łódek. W kanale są silne prądy morskie utrudniające żeglugę. Osor liczyłniegdyś do 20 tys. mieszkańców, obecnie mieszka tu tylko ok. 80 osób. W okolicy miasta są kamieniołomy, w których wydobywa się cenny kamień budowlany. Obszar ten był zamieszkany od czasów prehistorycznych, w późniejszym okresie przez Liburnów, którzy zbudowali ogromne fortyfikacje (pozostały do dziś na cmentarzu i okolicy).
Według najnowszych badań to właśnie Liburnowie wykopali kanał między Cresem a Lošinjem. W czasach Cesarstwa Rzymskiego Osor (wtedy Apsorus) był zaraz po Puli najważniejszym miastem w tej części Adriatyku. Przypuszczalnie był ośrodkiem municypalnym (otoczony murami z forum, termami i wodociągiem) i ważnym centrum handlowym na szlaku bursztynowym, który przez kanał Osorski wiódł z północnego Adriatyku do Dalmacji. Miasto przetrwało najazdy słowiańsko-awarskie bez większych strat, a po upadku Cesarstwa Rzymskiego stało się prowincją Bizancjum. W 530 r. powstała tu siedziba biskupów. Niestety w 841 r. miasto zostało spalone przez Saracenów. W X w. uznało władzę chorwackich władców, od 1000 r. było pod panowaniem Wenecjan, ale w 1105 r. znów weszło w skład Królestwa Chorwacko-Węgierskiego i król Koloman Uczony potwierdził wówczas jego przywileje. Od 1409 r. ponownie należało do Wenecji. W XV i XVI w. otwarcie nowych szlaków morskich, epidemia dżumy i malarii oraz upowszechnienie coraz większych jednostek
pływających, na przyjęcie których port w Osorze jest za mały, spowodowało stopniowy upadek miasta. W dodatku centrum administracyjne wyspy przeniosło się do Cresu. Pod władzą wenecką (do 1797 r.) Osor stopniowo staje się miejscowością peryferyjną, a do jego powolnego upadku przyczyniło się również panowanie Francji (1805–14), dwie okupacje austriackie (1797–1805 i 1814–1918) oraz okupacja włoska (1920–43). Odnowa nastąpiło dopiero pod koniec lat 60. XX w. Dzisiaj miasto kwitnie, organizuje się w nim dużo akcji kulturalnych – wystawy malarskie i koncerty muzyki (znane osorskie wieczory muzyczne w lecie). Przy mieście leżą dwie ładne plaże – Bijar (na północ od miasta) i Sonte. Z Osoru pochodził św. Ivan, biskup Trogiru (1062–1111) i arcybiskup Splitu Lovro (XI w.), doradca chorwackich królów Krešimira IV i Zvonimira, a także św. Gaudenty Osorski, patron miasta. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Wyspa Ilovik Najbardziej na południe wysunięta, pokryta pagórkami i zamieszkana wyspa archipelagu Lošinjskiego z wioską rybacką o tej samej nazwie (obecnie mieszka tu 145 osób). Dzisiejsza osada powstała 200 lat temu, kiedy przybyli tu rolnicy z Velog Lošinja. Wejścia do miasteczka strzeże czterokątna baszta z 1597 r. Położenie wioski jest wyjątkowo ładne – w niewielkiej zatoce chronionej przez WYSEPKĘ SV. PETAR, na której znajduje się cmentarz miejski, benedyktyńskie opactwo św. Piotra (sv. Petra) z XI w. oraz wenecka baszta. Na wysepce tej odkryto wiele amfor i starożytnych monet. Z powodu bujnej roślinności Ilovik zwany jest Wyspą Kwiatów. Niedaleko miasteczka oraz na pobliskiej wysepce Sv. Petra znajdują się piaszczyste plaże. W kanale między obiema wyspami również odkryto starożytne znaleziska, m.in. amfory. Wyspa wygląda jak wielki
ogród, bo prawie przed każdym domem kwitną oleandry, róże, eukaliptusy i inne kwiaty. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Wyspa Krk Największa wyspa na Adriatyku (powierzchnia 409 km2, długość 38 km, szerokość 20 km), należąca do wysp archipelagu Kwarnerskiego. Jest bardzo różnorodne ukształtowana. Rozpoczynając zwiedzanie od strony Krčkiego mostu, przejeżdżamy przez nizinną i lesistą część wyspy. W jej całkowitej powierzchni 30,9% stanowią śródziemnomorskie lasy z przeważającym dębem. Zaraz po przekroczeniu mostu powita nas intensywny zapach licznie tu występujących ziół (lawenda, krwawnik pospolity, dziurawiec, szałwia). W miarę zbliżania się do miasta Krk krajobraz staje się coraz bardziej kamienisty i pozbawiony roślinności, a wybrzeże bardziej strome i niedostępne. Po minięciu miasta Punat i góry znów znajdujemy się na wapiennej równinie kończącej się w zatoce Baška draga. Najwyższy szczyt Krku to Obzova (569 m n.p.m.) w południowej części wyspy.
Łagodny wpływ morza jest wyraźniejszy na zachodnim i południowo-zachodnim wybrzeżu. Dwa małe jeziora (Omišaljsko lub Jezero na północy i Ponikve w środku wyspy) zaopatrują w wodę okoliczne miasta (większość z nich leży na wybrzeżu). Wyspę zamieszkuje 16 402 osób zajmujących się rolnictwem (uprawą winnic i sadów), rybołówstwem, polowaniem na dziczyznę, hodowlą bydła, a w drugiej kolejności przemysłem petrochemicznym, tekstylnym, budową statków i obsługą turystów. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Baška Ponieważ szare szczyty gór oddzielone są od błękitnego morza tylko żwirową plażą (w morzu gdzieniegdzie piasek) szerokości 2 km i zielonymi polami, miejsce to jest wręcz bajecznie piękne. Znajdująca się na samym końcu wyspy Baška – w dolinie Baška draga, którą płynie strumyk Suha rika (lub Vela rika) – połączona jest z miastem Krk lokalną drogą M2 (19 km). Zlokalizowane w pobliżu miasta mury miejskie i znaleziska archeologiczne świadczą o tym, że w czasach prehistorycznych były to tereny zamieszkane (Ilirowie). Za panowania Rzymu miasto leżało nad samym morzem (tam odkryto pozostałości villae rusticae). Dopiero w średniowieczu rozwinęło się na północ od obecnego miasta, na wzgórzu koło dzisiejszego cmentarza, na którym stał romański kościół św. Jana (sv. Ivana). Ta pochodząca z ok. 1100 r. świątynia pierwotnie służyła jako kościół
parafialny. Po zniszczeniu przez Wenecjan w 1380 r. całej osady kościółek został odnowiony. Obecnie odbywają się tam msze tylko w dzień patrona (14 lipca), a prowadzi do niego wąska i kręta droga. Ruiny zniszczonego miasta opuszczono (widoczne do dziś) i przeniesiono osadę w okolicę portu, wzdłuż którego do dziś zachowały się fasady starych domów. Aż do 1910 r. Baška była największym miastem na wyspie. Początki turystyki datowane są tu na 1904 r., kiedy założono Towarzystwo Upiększania Miasta (Društvo za proljepšavanje grada). Wkrótce potem (1906) otwarto pierwszy hotel: Tomislav. Przy wejściu do miasta widać trójnawowy kościół parafialny św. Trójcy (sv. Trojstva) zbudowany w 1722 r., w którym zachowane są wczesnoromańskie kapitele kolumn, obrazy ołtarzowe Matka Boska ze świętymi (Majka Božja sa svecima) z końca XV w., autorstwa Marco Marziale i Ostatnia wieczerza (Posljednja večera), dzieło malarza Palma il Giovane, a także kolekcja drewnianych i kamiennych rzeźb z XV i XVI w. W mieście znajduje się także
muzeum etnograficzne, tel.: +385 51 856817. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Miasto Krk To jedna z najstarszych osad na wyspie położona na jej południowo-zachodnim wybrzeżu, usytuowana w zatoce Krčki zaliv wśród winnic, gajów oliwnych i wawrzynów. Mieszka tu ok. 3022 osób. Otoczone zielenią stare miasto tworzą gęsto ułożone, białe domy. Krk, wcześniej położone na tym samym miejscu nad morzem antyczne Curicum, w czasach rzymskich było miastem z prawami miejskimi. Niewiele wiadomo o ówczesnej zabudowie, ale mury miejskie, wybudowane w 50 r. p.n.e., a wzmocnione w latach 60. II w., uważane były za najlepsze na wschodnim wybrzeżu Adriatyku. Mimo tego miasto nie obroniło się przed Awarami i Słowianami, ale w przeciwieństwie do innych zupełnie zniszczonych przez te plemiona miast (Salony, Trogiru), w tym szybko odrodziło się życie. To u wybrzeży miasta w 49 r. rozegrała się sławna bitwa morska między flotami Cezara i
Pompejusza opisana przez Marcusa Annaeusa Lucanusa w dziele Pharsalia (39–35 r.). W lecie w tej miejscowości gromadzą się nie tylko turyści, licznie przybywają tutaj także artyści i zespoły muzyczne. Miasto Krk jest pełne życia, śmiechu i zabawy. Okoliczne plaże są przeważnie kamieniste, z wyjątkiem zachodniej, płytkiej, gdzie jest miejskie kąpielisko i wschodniej, głębszej, gdzie znajduje się port. Brzegi zatoki, nad którą leży stare miasto, zajmują dzielnice nowoczesnych willi i domów. W zatoce Dražica jest żwirowa plaża z sosnowym lasem. Urozmaiceniem pobytu może być rejs na wysepkę Plavnik, gdzie można obejrzeć korale i popływać w krystalicznie czystym morzu. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Omišalj Omišalj to pierwsze miasto na wyspie, do jakiego docieramy po przekroczeniu Krčkiego mostu. Zabytkowa część miasta rozłożona jest na wzniesieniu nad zatoką Omišaljski zaljev, stanowiącą idealne miejsce na treningi dla sportowców oraz przeprowadzanie zawodów wioślarskich i regat żeglarskich. Ze starego miasta roztacza się widok na Rijekę i wyspę Cres. Osada była wspominana już w XII w. jako Castri Musculi (łac. musclu oznacza miejsce, gdzie występują muszle), po przybyciu Chorwatów (wtedy nazwano je Omišalj) rozrosła się i staje się centrum rozwoju głagolicy. W dobie książąt Ivana i Nikole Frankopanów gród wzmocniono murami, przy głównym wejściu wybudowano kasztel (w 1420 r., zburzony w XV w.) i basztę obronną (1476) – jedyną wówczas basztę na wyspie, na której Omišalj był jednym z czterech Frankopańskich miast. Na ruinach kasztelu
wybudowano teraz szkołę, a basztę przekształcono w dom mieszkalny (w 1910 r.). Najcenniejszym zabytkiem jest wspominany już w 1213 r. trzynawowy kościół parafialny Wniebowzięcia NMP (Uznesenja Marijina, Stomarina) wybudowany w formie romańskiej bazyliki. W XV w. dobudowano fasadę z napisami głagolicą, dodano rozetę i herb Frankopanów, a w XVI w. kopułę i dzwonnicę. Wewnątrz zachowały się cenne dzieła sztuki zdobione chorwacką plecionką (pletenicą) z IX w. Renesansowy ołtarz Serca Jezusowego (Srca Isusova) to tryptyk Jacobella del Fiorea z XV w. Tutaj znaleziono najstarszy zachowany pisany głagolicą modlitewnik z XIV w., który obecnie przechowywany jest w bibliotece watykańskiej. Na placu głównym, przed loggią miejską z XVI w., znajduje się gotycka kaplica św. Heleny (sv. Jelene) przebudowana w 1458 r. W mieście był również dwór książęcy z przełomu XIV i XV w., który dziś jest w ruinie. Na końcu portu zobaczyć można twierdzę Gradec z XVI w. W pobliżu miasta w zatoce Sepen pierwotnie była rzymska osada
Fulvinium lub Fertinates. Dziś widoczne tam ruiny starochrześcijańskiej bazyliki z V w. przypuszczalnie są częścią głagolickiego opactwa Benedyktynów pw. św. Mikołaja (sv. Nikole) opuszczonego w XV w. W części miasta zwanej Dupac jest romańska kaplica św. Antoniego Padewskiego (sv. Antuna Padovanskoga) z XVII w., w której obecnie funkcjonuje galeria, tel.: +385 51 852107. Na pobliskim Vozu zachowała się kaplica św. Józefa (sv. Josipa) z 1784 r. Na rozwój turystyczny miasta niekorzystnie wpływa przemysł chemiczny oraz terminal naftowy, w którym cumują tankowce. Obok miasta jest port lotniczy Rijeka, w jednym z jego budynków na ścianie widnieje kamienna mozaika, dzieło Otona Glihe z 1970 r. Wydarzenia 13, 15, 17, 19, 20 lipca na głównym placu (Placa) odbywa się festiwal z plenerowymi spektaklami miejskiego teatru. 16 sierpnia organizowane jest święto pierwszych plonów, podczas którego na głównym placu miejskim (Placa) wznoszona jest Bandira (wygląda jak długi zwój chust), na szczycie umieszczona jest
korona, a na linach odchodzących od niej wiesza się chusty, kiście winogron, gruszki i figi symbolizujące plony. Pod nią młodzieńcy i panny wykonują tańce ludowe. Zabawie towarzyszy festyn i występy folklorystyczne. W mieście odbywają się imprezy kulturalne i liczne regaty, z których najważniejsze to Bodulska regata. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Punat W małym kiedyś miasteczku mieszka obecnie 1696 osób, zajmujących się, jak ich przodkowie, rolnictwem, uprawą winnic i gajów oliwnych, rybołówstwem oraz budową statków. To również popularna miejscowość turystyczna, szczególnie wśród żeglarzy. Nazwę miasto otrzymało od mostu (łac. Pons), który niegdyś łączył obie części zatoki rozciągającej się tuż przed miastem. Historia turystyki rozpoczyna się tu w 1908 r., kiedy utworzono Towarzystwo Kąpielowe (Kupališno društvo), pierwszy hotel wybudował jednak dopiero w 1924 r. Nikola Žic. Choć w mieście mało jest zabytków, labirynt małych uliczek z kamiennymi domami z XVIII w., o charakterystycznych tarasach i kamiennych schodach, ma swój urok. Odnajdziemy młyn do produkcji oleju z oliwek (Stari toš) z XVIII w. oraz kościół parafialny św. Trójcy (sv. Trojstve) z 1777 r., przebudowany w 1934 r.
Zaglądając do jego wnętrza, warto zwrócić uwagę na gotycką rzeźbę św. Anny Samotrzeciej z XV w. W głównym ołtarzu datowanym na ok. 1750 r. widnieje cenny obraz Przepowiednia św. Jana (Prapovijed sv. Ivana) – dzieło Domenico Francesco Maggiotta. Uliczkami starego miasta dochodzimy nad morze, gdzie jest port miejski i promenada wiodąca wśród tamaryszków na cypel z latarnią (można tu też dojechać z miasta kolejką elektryczną za 10 HRK), za którym jest długa, żwirowa plaża, kawiarenki i nowsza część miasta. Po drodze mijamy hotel z zapleczem sportowym, kemping i betonowe plaże z płytkim dnem. Wydarzenia W sezonie w Puncie odbywają się interesujące imprezy – m.in. w sierpniu Noc Puntarska (Puntarska noć) i Dzień Rybacki (Ribarski dan), festyny wciągające do zabawy wszystkich obecnych. Od końca września miejscowe hotele i biuro informacji turystycznej organizują pobyt połączony z obchodami Dni oliwki. Atrakcje obejmuje spacer po gajach oliwnych, zbieranie oliwek, zapoznanie się z procesem technologicznym ich
przetwarzania. Wieczorami odbywa się wspólna impreza, której towarzyszą występy zespołów folklorystycznych. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Wyspa Lošinj Wyspa o powierzchni 74,68 km2, która wchodzi w skład archipelagu cresko-lošinjskiego. Większa jej część ma podłoże wapienne i dolomitowe, choć w zachodniej części (na półwyspie Kurila) są też pokłady piasku. Północno-zachodnie wybrzeże wyspy jest strome i skaliste, w przeciwieństwie do południowo-wschodniego z licznymi zatokami, przed którymi znajdują się wysepki Vele Orjule, Male Orjule, Trasorka, Kozjak itd. Na wyspie panuje łagodny klimat, a roślinność jest zielona przez cały rok (z wyjątkiem szczytów gór). Wyspa zamieszkana była już w prehistorii, w antyku znana była pod nazwą Apsirtides, która obejmowała także Cres. Zamieszkiwali ją również Rzymianie, o czym świadczą odkryte fragmenty rzymskich osad villae rusticae (w Sveti Jakov, Studenčić obok Ćunskiego). Była wtedy ważnym punktem w żegludze morskiej. W średniowieczu
została opuszczona i służyła jako pastwisko dla bydła biskupów i świeckich feudałów z Osotu. Odkryto tu kilka romańskich kościółków (sv. Lovreča niedaleko Osoru). O pierwszych przybyłych tu z lądu mieszkańcach wspominano w 1280 r., a nazwa Lošinj w dokumentach historycznych pierwszy raz pojawia się w 1384 r. Wraz z powolnym upadaniem Osoru zwiększyło się znaczenie miast Mali i Veli Lošinj. W XVIII i XIX w. intensywnie rozwija się handel, stocznie i żegluga, a wyspa stała się ośrodkiem turystyki i uzdrowiskiem. Na Lošinju wybudowano port lotniczy. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Mali Lošinj Położone w zatoce Augusta miasto zamieszkuje obecnie 6566 osób, co czyni je największym spośród wszystkich miast na wyspach Chorwackich. Jego początki sięgają XIII w., kiedy na Lošinj przybyło 12 chorwackich rodzin i osiadło we wschodniej zatoczce św. Marcina (sv. Martina). W obronie przed piratami wzniesiono basztę. Gwałtowny rozwój nastąpił dopiero w XIX w. dzięki marynarce i rybołówstwie. Wiele tutejszych rozłożonych amfiteatralnie na zboczach zatoki domów z pięknymi ogrodami to wille austriackiej arystokracji, z elementami głównie późnego baroku i klasycyzmu. Powstanie parostatków było zazwyczaj końcem podobnych miasteczek, ale odkrycie leczniczych właściwości klimatu wysepki i przybywający w związku z tym turyści otwarły nowe możliwości Malog Lošinja. Dziś miasto jest jednym z głównych ośrodków turystycznych Adriatyku z
dobrym zapleczem hotelowym, sportowo-rekreacyjnym i gastronomicznym. W mieście znajduje się Morska Szkoła im. Ambroza Haračića, której budynek kształtem przypomina okręt ze sterem. Ambroz Haračić (1885–1916) był profesorem tej szkoły i naukowcem zajmującym się klimatem i florą wyspy. W mieście stoi również pomnik na cześć Josipa Kašmana (1847–1925) światowej klasy śpiewaka operowego urodzonego na tej wyspie. W morzu niedaleko Lošinja znaleziono posąg Apoxyomenosa – antyczną, brązową rzeźbę sprzed ok. 2000 lat przedstawiającą atletę naturalnej wielkości. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Veli Lošinj W wąskiej głębokiej zatoce, u stóp wzgórza św. Jana (sv. Ivan) znajduje się miasteczko Veli Lošinj. Wysokie barokowe domy i luksusowe wille z ogrodami w pierwszej linii wokół portu oraz wąskie uliczki wewnątrz nadają mu nastrojowy wygląd. Wspominane pierwszy raz w 1398 r. tylko z nazwy, większe od Malego Lošinja, które kiedyś rzeczywiście dużo mniejsze z biegiem lat szybciej się rozwijało. W tutejszym parku (przed obecną przychodnią lekarską i szpitalem dla osób z chorobami układu oddechowego – tel.: +385 51 231547) rośnie ok. 200 różnych gatunków roślin. Park ten niegdyś był częścią posiadłości Habsburskiego nadwojewody Karla Stephana (1866), dzięki któremu w 1892 r. miasto zostało ogłoszone sanatorium klimatycznym. W mieście zobaczymy kościół Matki Boskiej Anielskiej (Gospe od Anđela) zbudowany w 1566 r., który miejscowi
kapitanowie zmienili w prawdziwą galerię sztuki. Niezwykle ważny jest kościółek św. Mikołaja (sv. Nikole) z XV w., ponieważ przypuszczalnie od niego zaczęła się budowa miasteczka. Zachowały się tu obrazy marynarzy w strojach narodowych. Na wzgórzu z przepięknym widokiem na Veli Lošinj i Mali Lošinj przetrwał kościółek św. Jana (sv. Ivana). Tu zaczyna się szlak do najbardziej na południe oddalonego zakątka wyspy. W pobliżu miasta jest zatoka Rovenska, która przyciąga przepiękną turystwplażą, restauracjami i atmosferą typowej wioski rybackiej, a falochron w tutejszym porcie, chroniący przed wiatrem bura, wybudowano w 1856 r. Stąd możemy ruszyć nadmorską ścieżką do Malog Lošinja, po drodze mijając zatokę, w której odbywają się imprezy miejskie. Samochody należy zostawić na parkingu nad miastem, a resztę drogi pokonać pieszo. W zatoce tej umiejscowiony jest kościół parafialny św. Antoniego Pustelnika (sv. Antuna Pustinjaka) z 1480 r., z barokowymi elementami dodanymi w 1774 r.; wewnątrz znajdują się liczne
dzieła sztuki, relikwie św. Grzegorza (sv. Grgura) oraz organy, dzieło budowniczego Callida. Naprzeciwko wznosi się baszta datowana na 1445 r., zbudowana jako obrona przed piratami. Jej sylwetka znalazła się na herbie miasta Veli Lošinj. Dzisiaj w baszcie jest muzeum i galeria, tel.: +385 51 236594. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Wyspa Rab Zbudowana z wapienia wyspa słońca, czystego morza, przepięknych piaszczystych plaż, zatok i zapachu aromatycznych, leczniczych ziół. Leży w północnej części chorwackiego Adriatyku, między wyspą Krk na północy, wyspą Pag na południu i wyspą Cres na zachodzie. Na powierzchni 93,6 km2 (długość ok. 21,5 km, szerokość od 3 do 11 km) mieszka obecnie 9205 osób. Północno wschodni jej skraj zbliża się do lądu stałego (oddziela ją cieśnina szerokości 1,8 km). Od tej strony wznosi się pasmo górskie Kamenjak (najwyższa góra to Straža 408 m n.p.m.), powodujące, że krajobraz tej części wyspy sprawia wrażenie księżycowego. Góry te, ciągnące się wzdłuż wybrzeża i zakończone górą Kalifront (97 m n.p.m.) sprawiają wrażenie olbrzymiego, kamiennego muru chroniącego pozostałą część wyspy od bezpośredniego wpływu ostrego powietrza kontynentalnego.
Być może dlatego miejsce to zaliczane jest do najbardziej nasłonecznionych zakątków w Europie. Całe pasmo górskie stromo schodzi do morza, tworząc wygodne, mimo głębokiej wody, miejsca do ścianki do nurkowania. Pozostała część wyspy to przeważnie równina porośnięta niskimi lasami (zajmują 40% powierzchni wyspy) i makią (z wyjątkiem nagich gór), gdzie żyją zające, kuny i bażanty. Powierzchnia uprawna obejmuje ok. 17% (zboża, gaje oliwne, winnice, sady – figi, migdały, granaty). Hoduje się tu owce, trochę bydła rogatego i osły. Rybołówstwo nie odgrywa większej roli. Jest to jedna z niewielu wysp Adriatyckich obfitujących w wodę źródlaną i potoki. Ze względu na bogactwo naturalne, klimat i położenie mieszkańcy pojawili się na niej już w epoce kamienia. Pierwszymi mieszkańcami byli iliryjscy Liburnowie, później przypuszczalnie Grecy, o czym świadczą archeologiczne znaleziska z cypla Kaštelina i Zidine. Następnie przez dłuższy czas wyspa była pod panowaniem rzymskim. Słowianie osiedlili się tu w czasie krótkiego
panowania Bizancjum i wkrótce stali się najliczniejszą grupą etniczną, która wchłonęła pozostałe. W roku 1075 r. Rab dzięki wstawiennictwu św. Krzysztofa (według legendy) cudem, jako jedyne miasto w tej części Adriatyku, uratował się od oblężenia Normanów. Od tej pory święty ten jest patronem wszystkich mieszkańców Rabu. Najbardziej dynamiczny rozwój wyspy przypada na XIV w., ale już w pierwszych latach XV w., tuż po kupieniu jej przez Wenecję (rządzącą tu w latach 1409–1797), spadło na Rab szereg nieszczęść. Były to epidemie dżumy w 1449 i 1456 r. (przybyli z lądu uciekinierzy nie byli w stanie wyrównać strat umarłych), a odkrycie Ameryki spowodowało, że szlaki handlowe przesunęły się na zachód. Osłabiło to wyspę, która stała się prowincją i popadła w stagnację trwającą aż do XX w. Pod koniec XVIII w. Napoleon w końcu przerwał prawie 400 lat władzy Wenecji w basenie Morza Śródziemnego i w 1805 r. przejął Rab. Kongres wiedeński (1815) oddał Rab pod panowanie monarchii austro-węgierskiej, dlatego chorwacki
jako język służbowy pojawia się dopiero w 1897 r. Pod koniec XIX w. za namową lekarza z Wiednia – profesora Schroettera i profesora Frischaufa z Grazu, którzy docenili łagodny klimat i dobroczynny wpływ powietrza na choroby układu oddechowego i serca, założono w Rabie w 1889 r. Towarzystwo Upiększania Miasta i Okolicy, zbudowano uzdrowiska i kąpieliska morskie, co spowodowało rozwój zapomnianej wyspy. Pod koniec I wojny światowej wyspę zajęły oddziały włoskie, ale traktat w Rapallo przyznał ją Jugosławii. W 1941 r. znów powróciły tu wojska włoskie (utworzono obóz koncentracyjny). W 1943 r. znalazły się tu wojska niemieckie i stacjonowały aż do wyzwolenia w kwietniu 1945 r. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Miasto Rab Przepiękne średniowieczne miasto położone na wydłużonym półwyspie między portem miejskim (Rapska Luka) a zatoką św. Eufemii (sv. Fumije). Dojeżdżając do miasta główną drogą, widzimy charakterystyczną panoramę starego miasta z czterema dzwonnicami kościelnymi. Kamienne budynki wyglądają jakby stapiały się z zielonym lasem leżącym u nasady półwyspu, a po lewej widać port. Antyczna nazwa Arba (jaką nosiło miasto Rab) pochodzi przypuszczalnie z iliryjskiego słowa „arb”, które oznaczało „zielony”, „zalesiony”, „ciemny”. Miasto Rab od 177 r. p. n .e. było rzymskim portem wojennym, a za panowania cesarza Oktawiana Augusta otrzymało mury i baszty obronne. W okresie późnego Cesarstwa Rzymskiego (V w.) Arba stała się siedzibą biskupa. Drugi, zewnętrzny port przed wiatrami chroni wysepka Tunera i nasyp łączący ją z lądem. Jest to jedyne
miasto na wyspie, w którym na weselach można zobaczyć tradycyjne stroje i taniec przy dźwiękach kobzy. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Wyspa Susak Ta najdalej położona wyspa zachowała stare tradycje, język, strój i obyczaje. Na jej wapiennym podłożu znajdują się piaszczyste wydmy dochodzące nawet do kilkuset metrów wysokości, więc rzadki tu kamień staje się bezcenny. Dojeżdżając do miasta, w którym obecnie żyje ok. 188 osób, z daleka widzimy bielejący w słońcu cmentarz. To jedyne miasto na wyspie, a podzielone jest na dwie osady: starsze Gornje Selo, które powstało w XI w. jako opactwo Benedyktynów i nowsze Donje Selo zlokalizowane przy nadbrzeżu. Obok opactwa w kościele św. Mikołaja (sv. Nikole) zachował się duży, romański krucyfiks zwany „Duży Bóg” (Veliki Bog) z XII w., który według legendy przypłynął tu z falami morskimi i od czasu, gdy zakonnicy powiesili go w kościele, nie można go stamtąd wynieść. Na wyspie zachował się bardzo interesujący strój ludowy –
dziewczęta noszą poukładane w gęste fałdy, krótkie spódniczki w żywych kolorach, a mężatki podobne w ciemnych kolorach. Wyjątkowo piękne i bogate są tańce ludowe i zwyczaje ślubne. Powszechnie znane są również tutejsze wina. Plaże wyspy są rajem dla osób, które nie potrafią pływać. W mieście jest biuro informacji turystycznej, tel.: +385 51 231547, poczta, tel.: +385 51 239118, i kapitanat portu, tel.: +385 51 239001. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Wyspa Unije Pokryta piaskiem wapienna wyspa w zachodniej części jest pagórkowata i pokryta niskimi krzewami. Zamieszkana była już w czasach antycznych (pozostałości villae rusticae w miejscu dzisiejszej osady). Miasteczko Unije położone jest wokół zachodniej zatoki, zamieszkują je 273 osoby. Domy ułożone są regularnie na łagodnym stoku, otoczone pięknymi winnicami i gajami oliwnymi. Obok cmentarza zachował się kościół św. Andrzeja (sv. Andrije). W okolicy jest wiele ścieżek pasterskich prowadzących do malowniczych zakątków wokół miasta. W mieście funkcjonuje biuro informacji turystycznej, tel.: +385 51 235757, i poczta, tel.: +385 51 235733. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Senj Choć nieco zaniedbany, Senj wart jest zwiedzenia ze względu na ciekawą historię i kilka zabytków, ze słynną twierdzą Nehaj na czele. Miasto znajduje się przy Magistrali Adriatyckiej, naprzeciw wyspy Krk (od której oddziela je Velebitski kanal), u podnóża przełęczy Vratnik (698 m n.p.m.). Na północ stąd rozciąga się pasmo górskie Velika Kapela, a na południe – góry Velebit z Parkiem Narodowym Północny velebit. Osadnictwo zapoczątkowała liburnijska osada Senitas, założona w IV w. p.n.e. Gdy zajęli ją Rzymianie, nazwę Senitas zmieniono na Senia i utworzono tu port towarowy. Za czasów słowiańskich była to siedziba biskupstwa. Frankopanie, którzy przejęli władzę nad miastem w 1271 r., rozwinęli przemysł stoczniowy, obsługujący m.in. flotę wenecką. W 1469 r. Senj uzyskał status miasta królewskiego, co wiązało się z licznymi przywilejami.
Pod koniec XV w., po bitwie na Krbavskim Polu, schroniło się tu przed Turkami wielu uciekinierów z Serbii, Bośni i Hercegowiny (uskoków). Wkrótce potem, w latach 20. XVI w., władzę nad okolicą przejęli Austriacy. Dzięki ich wsparciu uskocy mogli organizować militarno-rabunkowe wypady przeciwko Turkom i Wenecjanom. Jedna z takich ekspedycji, w 1615 r., doprowadziła nawet do konfliktu między Austrią a Wenecją, zakończonego pokojem zawartym 2 lata później w Madrycie. Incydent ten spowodował wysiedlenie uskoków z okolic Senja. Wart uwagi jest cywilizacyjny dorobek miasta – od X w. na obszarze Senja używano głagolicy, a językiem liturgicznym był wyłącznie chorwacki. Zachowała się do dziś płyta Senjska Ploča z przełomu XI i XII w. z napisem głagolicą. Obecnie można ją oglądać w Muzeum Miejskim. W 1493–94 r. otwarto tu pierwszą chorwacką, głagolicką drukarnię. W Senju mieszkali też znani pisarze i poeci – Pavlo Ritter-Vitezović (1652–1713), orędownik zjednoczenia południowych Słowian, Silvij Strahi-mir-Kranjčević
(1865–1908), Vjenceslav Novak (1859–1905), Milutin Cihlar-Nehajev (1880–1931) czy Milan Ogrizović (1877–1923). Choć nieco zaniedbany, Senj wart jest zwiedzenia ze względu na ciekawą historię i kilka zabytków, ze słynną twierdzą Nehaj na czele. Miasto znajduje się przy Magistrali Adriatyckiej, naprzeciw wyspy Krk (od której oddziela je Velebitski kanal), u podnóża przełęczy Vratnik (698 m n.p.m.). Na północ stąd rozciąga się pasmo górskie Velika Kapela, a na południe – góry Velebit z Parkiem Narodowym Północny velebit. Osadnictwo zapoczątkowała liburnijska osada Senitas, założona w IV w. p.n.e. Gdy zajęli ją Rzymianie, nazwę Senitas zmieniono na Senia i utworzono tu port towarowy. Za czasów słowiańskich była to siedziba biskupstwa. Frankopanie, którzy przejęli władzę nad miastem w 1271 r., rozwinęli przemysł stoczniowy, obsługujący m.in. flotę wenecką. W 1469 r. Senj uzyskał status miasta królewskiego, co wiązało się z licznymi przywilejami. Pod koniec XV w., po bitwie na Krbavskim Polu, schroniło się tu
przed Turkami wielu uciekinierów z Serbii, Bośni i Hercegowiny (uskoków). Wkrótce potem, w latach 20. XVI w., władzę nad okolicą przejęli Austriacy. Dzięki ich wsparciu uskocy mogli organizować militarno-rabunkowe wypady przeciwko Turkom i Wenecjanom. Jedna z takich ekspedycji, w 1615 r., doprowadziła nawet do konfliktu między Austrią a Wenecją, zakończonego pokojem zawartym 2 lata później w Madrycie. Incydent ten spowodował wysiedlenie uskoków z okolic Senja. Wart uwagi jest cywilizacyjny dorobek miasta – od X w. na obszarze Senja używano głagolicy, a językiem liturgicznym był wyłącznie chorwacki. Zachowała się do dziś płyta Senjska Ploča z przełomu XI i XII w. z napisem głagolicą. Obecnie można ją oglądać w Muzeum Miejskim. W 1493–94 r. otwarto tu pierwszą chorwacką, głagolicką drukarnię. W Senju mieszkali też znani pisarze i poeci – Pavlo Ritter-Vitezović (1652–1713), orędownik zjednoczenia południowych Słowian, Silvij Strahi-mir-Kranjčević (1865–1908), Vjenceslav Novak (1859–1905), Milutin Cihlar-Nehajev
(1880–1931) czy Milan Ogrizović (1877–1923). • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

_ Źródło: Bezdroża _