Upadek na stoku
Czynniki zwiększające ryzyko upadku podzielić można na subiektywne (zależne od nas samych) i obiektywne (wynikające z warunków zewnętrznych).
Do tych pierwszych należą: niewystarczające umiejętności techniczne: przede wszystkim brak dobrej techniki hamowania i skrętu, niedostosowanie indywidualnych umiejętności do trudności technicznych stoku, zła kondycja fizyczna i psychiczna, zmęczenie, rozkojarzenie, niewyspanie itp., źle dobrany lub awaryjny sprzęt: źle ustawione bezpieczniki wiązań, źle dobrana długość nart, tępe krawędzie, brawura, niedoświadczenie, brak wyobraźni, niefrasobliwość, przecenianie własnych sił, wybujała ambicja itp.: nadużywanie postępowania typu „co prawda jest bardzo stromo i nic nie widać, ale jakoś to będzie”.
Obiektywne powody zwiększające ryzyko upadków to: duże nachylenie stoku, źle przygotowany stok: dziury, zalodzone fragmenty, brak odpowiednich oznaczeń itp., niesprzyjające warunki pogodowe: porywisty wiatr, ograniczająca widoczność śnieżyca, mgła, zapadająca ciemność itp., tłok na stoku. Większość subiektywnych czynników ryzyka wyeliminować możemy sami, dostosowując do naszych możliwości trudność techniczną trasy, używając sprawdzonego sprawnego sprzętu, nie forsując niepotrzebnie organizmu etc.
Jeżeli mimo zachowanych środków ostrożności przydarzy nam się upadek na stromym zboczu, postarajmy się jak najszybciej „pozbierać” i ruszyć w dół (pozostając na miejscu, stwarzamy dodatkowe zagrożenie dla siebie i innych). Jeśli sytuacja jest poważna, powinniśmy (o ile nie doznaliśmy ciężkiego urazu) zejść poza trasę i tam poprawiać sprzęt lub czekać na służby ratunkowe.
Do jednych z najczęściej spotykanych urazów u narciarzy należą złamania kończyn. Zazwyczaj dochodzi do nich na skutek bezpośredniego zderzenia z przeszkodą (drzewem, podporą wyciągu, innym narciarzem), a także w trakcie upadków przy dużej szybkości, zwłaszcza na twardych, zalodzonych zboczach.
