Włochy - Bolonia, stolica Emilii-Romanii

Wspólnym mianownikiem są portyki. Mieszkańcy regionu nie pogodzili się nigdy z połączeniem Emilii i Romanii i do dziś rozróżniają się na emiliani i romagnoli. Różne są ich miasta, różnią się kuchnią. Nie są to może różnice uchwytne na pierwszy rzut oka, lecz wystarczy poznać nieco ten naród, by przekonać się, że takie różnice istnieją. Rawenna, dawniej patriarchat, jest najważniejszym punktem na szlaku architektury i sztuki wczesnochrześcijańskiej. Wybrzeże – to raj dla kochających wakacje na plaży w doborowym towarzystwie. Emilia Romania należy do najbogatszych i najbardziej uprzemysłowionych regionów Włoch, a ludzie tutaj kochają ciężką kuchnię opartą na mięsach, na daniu zwanym polenta, makaronie tagliatella i lekkich winach stołowych, jak czerwone Lambrusco, czy San Giovese oraz białych winach Alban, Pignoletto czy Malvasia.

Bolonia położona u stóp Apeninu Toskańskiego jest stolicą prowincji, a zarazem regionu Emilia-Romania. Słynie ona przede wszystkim z najstarszego w Europie, założonego w 1088 r. uniwersytetu oraz znakomitej, aczkolwiek bardzo tłustej, kuchni. Niegdyś charakterystyczną cechą Bolonii były liczne wieże, głównie mieszkalne (w średniowieczu było ich prawdopodobnie ponad sto), z których do naszych czasów zachowało się niestety tylko kilka, w tym najbardziej charakterystyczna, krzywa Torre Garisenda, wspomniana już nawet przez Dantego w Boskiej Komedii.

Bolonia - historia
Osada, zdobyta w VI wieku p.n.e. przez Etrusków, którzy nadali jej nazwę Felsina, przeszła następnie w ręce Galów, aż wreszcie w 189 r. p.n.e. została podbita przez Rzymian, którzy założyli najpierw kolonię, a następnie miasto Bononia. Zostało ono później kolejno zniszczone przez barbarzyńców, weszło w skład Egzarchatu Rawenny (posiadłości cesarstwa bizantyjskiego w Italii 565–671 pozostające pod władzą zależnego od Konstantynopola urzędnika zwanego egzarchą), dostało się pod panowanie Longobardów, by wreszcie, po podbiciu przez Karola Wielkiego, stać się częścią Państwa Kościelnego.

Z początkiem XI wieku zostało wolnym miastem, co przyczyniło się niewątpliwie do znacznego rozwoju, a także utworzenia, prawdopodobnie w 1088 r., uniwersytetu, do którego zaczęła wkrótce ściągać młodzież z całej Europy.

Bolonia przystąpiła do pierwszej i drugiej Ligi Lombardzkiej, walcząc przeciwko Fryderykowi Barbarossie i Fryderykowi II. XIII wiek to dla miasta okres wewnętrznej rywalizacji o władzę pomiędzy najważniejszymi rodami, który doprowadził wreszcie do ustanowienia signorii (ustrój niektórych miast włoskich w okresie przekształcania się wolnych komun w monarchie, cechował się silną pozycją pana miasta – signore) przez rodzinę Pepoli (XIV w.), po której władzę przejmowały kolejno rody Viscontich i Bentivoglio (XV w.). W 1500 r. Bolonia włączona została ponownie do Państwa Kościelnego, a wreszcie w 1860 r stała się częścią Królestwa Włoch.

Okolice Bolonii - to warto zobaczyć
Marzabotto to maleńka miejscowość, gdzie w czasie drugiej wojny światowej miał miejsce pogrom Żydów. Niedaleko za miastem, w stronę Porretty, w Misi, znajduje się park archeologiczny z pozostałościami miasta etruskiego założonego w VI w. p.n.e. i zniszczonego przez Galów w dwa wieki później. Obok parku mieści się interesujące muzeum.

Z kolei Dozza to mała miejscowość, dawna osada obronna, na trasie do Imoli. Nad miasteczkiem góruje zamek z XV/XVI w. (zwiedzanie poza godzinami obiadu: 12.30–15.30). W podziemiach zamku znajduje się _ wine bar _. Jednak tym, co wyróżnia Dozzę, są malunki na ścianach domów mieszkalnych. Tradycja malunków jest długa, lecz większość z tych, które można oglądać pochodzą z ostatnich dziesięcioleci. W Dozzie znajduje się kilka małych barów i restauracyjek, gdzie można zjeść doskonałe sery z marmoladami, różne typy wędlin lokalnych oraz specjalność tego regionu – piadine i crescentine (rodzaj podpłomyków).