10 miejsc, które powinieneś zobaczyć choć raz w życiu

Życie mamy tylko jedno i dlatego powinniśmy starć się zobaczyć na własne oczy tak wiele pięknych miejsc naszego świata, jak to tylko możliwe.

Gdyby ktoś poszukiwał wodospadu idealnego, Ignacu byłby doskonałym wzorcem. Położony na granicy Brazylii i Argentyny jest w istocie zespołem katarakt. Jedną z nich jest Diabelska Gardziel, przepastna głębina, do której prowadzi ścieżka, z której można podziwiać potężną ścianę wody. Dodatkowymi atrakcjami jest niewyobrażalny huk wody, chmura kropel odczuwanych na twarzy, a po podejściu na skraj wodospadu, podmuch powietrza.

Machu Picchu, zbudowane ponad 700 lat temu i ukryte w dżungli od XVI wieku, zostało ponownie odkryte dopiero w 1911 roku. W zasadzie wszystko co widzimy każe się zastanowić, jakim cudem coś takiego mogło powstać. Miasto Inków zbudowano na grani łączącej dwie potężne góry, z niemalże pionowymi stokami opadającymi z jego obu stron. Nikt naprawdę nie wie po co zostało zbudowane, niektórzy uważają, że było kryjówką religijnych lub cywilnych władców inkaskiego imperium.

Góry Wirunga to wulkaniczny łańcuch górski we wschodniej Afryce, na granicy Rwandy, Demokratycznej Republiki Konga i Ugandy.
Wirungę zamieszkują goryle górskie, wpisane do czerwonej księgi gatunków zagrożonych wyginięciem. Między górami Karisimbi i Bisowe, będącymi częścią tego łańcucha, znajduje się ufundowane przez Dian Fossey Centrum Naukowe Karisoke, zajmujące się obserwacją goryli w ich naturalnym środowisku.

Krater Ngorongoro, a tak naprawdę kaldera po wulkanie, zdaje się być tak nierzeczywisty, że odwiedzający go turysta ma wrażenie, że zaraz ujrzy dinozaura, a nie tylko współczesne nam dzikie zwierzęta. Jest ich tam pełno, na wyniesionych na wysokość 600 metrów stokach. Czarne nosorożce, lwy, flamingi, słonie i cały przegląd afrykańskiej fauny można dostrzec sięgając po lornetkę. W kraterze panuje specyficzny klimat, a ze względu na ogrom doliny w różnych jej miejscach w tym samym czasie może być inna pogoda.

Zawsze pełne turystów miasto Guilin w regionie Guangxi słynie w całym świecie z wapiennych szczytów wyrastających z zieleni pół ryżowych. Jednak jeszcze piękniejsze widoki można znaleźć nieco dalej w dół rzeki Li Jiang, w Yangshuo. Już same nazwy szczytów są fascynujące – wystarczy wymienić Wzgórze Lwa Unoszącego Pięć Palców czy Dziadka Pilnującego Jabłka. Tam także można podziwiać imponujące jaskinie powstałe w wyniku erozji.

Z której strony na nią nie patrzeć, Uluru wyraźnie dominuje nad równinnym pejzażem. Monolit skalny jest najbardziej popularną atrakcją turystyczną w Australii. Zbudowany jest z piaskowca, który przybrał czerwony odcień w wyniku utleniania. Dla Aborygenów, do których w myśl tradycji należy „skała”, masyw ten ma szczególne znaczenie kulturowe. Dwa szlaki, z których można podziwiać Uluru, ilustrują szacunek Aborygenów do tworów przyrody.

Czekając na świt, odczuwając jeszcze chłód nocy w Arizonie, człowiek nie zdaje sobie sprawy jak wielki obiekt na niego czeka. Dopiero, gdy światło dnia pozwala dostrzec szczegóły takie jak ptaki szybujące po niebie, można docenić ogrom Wielkiego Kanionu. Przeciwległy brzeg może być odległy o wiele kilometrów (maksymalnie 29km), a potężna rzeka Kolorado, która sprawia wrażenie małego strumyczka, płynie w przepaści głębokiej na 1600 m.

Wyspa Wielkanocna została zasiedlona w latach 400-800 naszej ery przez bliżej nieznanych Polinezyjczyków. Pierwotna nazwa wyspy to Rapa Nui – Wielka Wyspa lub Te Pito o Te Henua – Pępek Świata. Z Wyspą Wielkanocną kojarzą się przede wszystkim monumentalne kamienne figury Moai i to one przyciągają największą uwagę odkrywców, badaczy i turystów. Z czterema tysiącami petroglifów, wyspa jest uważana za największe muzeum archeologiczne na świecie pod gołym niebem.

Odseparowana od innych lądów sto milionów lat temu Nowa Zelandia stała się żywym skansenem zamieszkanym przez wiele niespotykanych gdzie indziej gatunków flory i fauny. Fiordy, pasma górskie, gejzery, piękne plaże, puszcze czy lodowce - te wszystkie elementy znaleźć można na krańcu świata.

O fiordach słyszał każdy, nawet ci, którzy ponad surowy urok Północy przedkładają tropikalne plaże. To niezaprzeczalny symbol Norwegii. Fiordy powstały, gdy morze zalało dawne doliny lodowcowe. Wąskie, kręte, ze stromymi ścianami opadającymi do krystalicznie czystej wody wyglądają oszałamiająco malowniczo.