Alpejski dopływ Dunaju. Poznaj atrakcje, które na ciebie czekają

[

Odnaleźć można tutaj pozostałości granicznych zamków i fortec rzymskich, ruiny miast imperium rzymskiego zniszczonych w epoce wędrówki ludów, ale także fortyfikacje tureckie, troskliwie dziś odnawiane i eksponowane. Warto odwiedzić Widyń, gdzie znajduje się jeden z najlepiej zachowanych zamków obronnych. Brzegi Dunaju to także niepowtarzalna przyroda. Będziemy mieli okazję zobaczyć skałki w Bełogradcziku, przełom Iskyru, rozkoszować się nieskalaną przyrodą, małymi kanionami i pieczarami w rezerwacie Rusenski Łom... Na tym obszarze najlepiej podróżować autobusem. W zachodniej części (na odcinku z Sofii poprzez Mezdrę, Wracę i Montanę do Widynia lub Łomu) możliwy jest także transport kolejowy, choć pociągi jeżdżące na tych trasach nie należą do najszybszych. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )[ Bełogradczik ](

\"http://turystyka.wp.pl/?T[page]=2&wid=9176603&katn=1&lok=0:2\" ) • Gigen • Plewen • Ruse • Widyń • Stara Płanina lub Bałkan

[

*Bułgaria. Pejzaż słońcem pisany * Prezentowane materiały pochodzą z przewodnika turystycznego po Bułgarii opublikowanego nakładem wydawnictwa Bezdroża. ]( \"http://bezdroza.pl\" )

[

Bełogradczik Bełogradczik słynie z przepięknych skał tworzących jedyne na świecie skalne miasto. Skały te wykorzystali Rzymianie do budowy warowni na szlaku drogowym z Ratiarii (Arczar) nad Dunajem do Naissus (Nisz). Szczególne wrażenie skały te robią nocą, kiedy to za ich sprawą pojawiają się na tle księżyca ciemne, ponure sylwety. Jest tu również wyjątkowa twierdza, doskonale wkomponowana w skały, niedaleko zaś – słynna jaskinia Magura. Znaczenie Bełogradcziku jako ośrodka turystycznego stale
rośnie. W południowej części miasta znajduje się fantastycznie wkomponowana w skały twierdza. Sprawia ona wrażenie budowli niemalże baśniowej. Jest jedną z najlepiej zachowanych twierdz w Bułgarii. Bardzo przyjemnie spaceruje się wewnątrz murów, ponieważ otaczające twierdzę góry i sama budowla robią ogromne wrażenie. Można zgubić poczucie czasu i orientację, gdzie jest granica między skałami a murami wzniesionymi przez człowieka. Z najwyższego punktu twierdzy rozciąga się fantastyczny widok zarówno na sam Bełogradczik, jak również na bliższą i dalszą okolicę. Archeolodzy badający przeszłość fortecy wyróżnili trzy etapy jej rozbudowy: rzymsko-bizantyjski, bizantyjsko-bułgarski oraz turecki. Najbardziej widoczne są oczywiście efekty ostatniego etapu. Cała twierdza zajmuje powierzchnię ok. 10 tys. m2 i liczy pięć bram, w tym dwie główne. Umocnienia składają się z trzech dziedzińców, z których każdy dysponował własnym systemem obronnym. Warto odwiedzić miejskie muzeum historyczne, pl. 1850 liato 1 (w centrum
miasta), urządzone w starym, odrodzeniowym domu Panowa (1810). Budynek ten sam w sobie jest zabytkiem architektury. Główne zbiory muzeum poświęcone są powstańczemu zrywowi mieszkańców tej części Bułgarii w 1850 r. Można tu zobaczyć kolekcję numizmatyczną, dawne stroje ludowe itp. Zbiory muzeum przyrodniczego dokumentują z kolei biologiczną różnorodność północno-zachodniej Bułgarii. Godne uwagi są poza tym cerkiew św. Jerzego Zwycięzcy (1868) i meczet Hadżi Husejn (1751) – jedyny budynek ocalały z XVIII-wiecznego osiedla, w którym zachował się piękny, rzeźbiony sufit. Można zajrzeć także do miejskiej galerii artystycznej, ul. Kniaz Boris I nr 43, oraz obserwatorium astronomicznego położonego niedaleko twierdzy. Bełogradczik słynie przede wszystkim z unikatowych skałek, które otaczają miasto od zachodu, południa i południowego wschodu. Skały te, tworzące figury o fantastycznych kształtach, powstały w wyniku wietrzenia i erozji masywu zbudowanego z piaskowców o charakterystycznych, czerwonawych barwach. W wielu
miejscach skały mają postać stromych, pionowych niemal ścian, w innych przybierają niecodzienne, zdumiewające formy – przypominają postacie ludzkie, wieże, statki, grzyby, pałace czy zwierzęta. Wyobraźnia okolicznych mieszkańców od dawna dopatrywała się w tych formach sylwetek najróżniejszych bohaterów podań i legend, o czym świadczą ich nazwy: Adam i Ewa, Mnisi , Mniszka, Niedźwiedź, Uczennica, Sfinks, Derwisz, Hajduk Wełko, Kukułka (która, gdy wieje wiatr, wydaje dźwięk przypominający kukanie) itp. Skałki dzielą się na kilka grup, są rozsiane po całej okolicy. Wśród nich kryją się jaskinie (m.in. Jaskinia Lepeniszka), samotne obeliski, kamienne mosty itp. Skałki są po prostu przepiękne i bezsprzecznie jest to jedna z największych, choć nieco niedocenianych, atrakcji tej części Bułgarii. Kolejną słynną atrakcją w tych okolicach jest jaskinia Magura. Znajduje się we wsi RABISZA (Рабиша), ok. 34 km na północny wschód od Bełogradcziku, ok. 16 km na zachód od stacji kolejowej Dimowo leżącej na trasie Mezdra –
Widyń. Jaskinia powstała ok. 3–4 mln lat temu we wnętrzu wzgórza Magura wznoszącym się na wysokość 463 m ponad poziom rozlewającego się obok jeziora. Właśnie na brzegu Jeziora Rabiszkiego jest wejście do jaskini. Jest ona zelektryfikowana, a długość galerii dostępnych dla turystów, w zależności od sezonu, dochodzi do 2500 m. Wewnątrz, w wyniku procesów geologicznych, powstało wiele sal oraz formacji skalnych, noszących zaskakujące nazwy: Triumfalna Sala (pośrodku której znajduje się podziemne jeziorko), Skamieniała Rzeka, Topola, Przewrócona Sosna, Fiordy, Gliniane Piramidy itp. Niektóre rzeczywiście robią wrażenie, jak np. ogromny stalaktyt o ok. 20 m wysokości i 4 m średnicy. Magura już od czasów paleolitu była zamieszkana przez człowieka. Odnaleziono tu prymitywne narzędzia z kości i rogu datowane na epokę wczesnego brązu. Unikatowe w skali całego Półwyspu Bałkańskiego są prehistoryczne malowidła naskalne, datowane na ok. 12 tys. lat p.n.e. Wykonano je za pomocą guana zostawianego w jaskiniach przez
nietoperze oraz czerwonej glinki. Przedstawiają głównie sceny z polowania – tańczące postacie, myśliwych, psy oraz zwierzynę łowną. Na uwagę zasługuje szczególnie namalowany na ścianie jaskini kalendarz słoneczny z okresu eneolitu. W poszczególnych salach zaprezentowane zostały znaleziska związane z dawnymi mieszkańcami tych ziem i samych jaskiń. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Gigen Ta znajdująca się 54 km na północ od Plewenu, na drodze wiodącej z Oriachowa do Nikopola, wieś stanowi wielką atrakcję dla wszystkich miłośników starożytności. Dzisiaj jest to duża, rolnicza osada, która niczym szczególnym się nie wyróżnia. Niegdyś jednak, za czasów rzymskich, istniało tu rozległe, ludne i ważne strategicznie miasto Oescus strzegące przeprawy przez Dunaj. Z tego okresu pozostały obszerne ruiny. Ruiny rzymskiego miasta leżą na północ od wsi. Podczas prac wykopaliskowych odkryto całą dzielnicę miejską z wodociągiem i systemem kanalizacyjnym, budynek administracyjny oraz dom z dobrze zachowaną mozaiką i ornamentami, a także forum oraz fundamenty świątyni i budynków publicznych. Ich ściany pokryte były różnobarwnymi płytami z marmuru. W 1948 r. w budynku uznawanym za świątynię bogini Fortuny odnaleziono mozaikę
podłogową o wymiarach 9 m na 8,8 m. Mozaika przedstawia scenę z niezachowanej komedii Achajowie Menandra (342–293 p.n.e.). W pozostałościach miasta Ulpia Oescus archeolodzy odkryli wiele murowanych rzymskich grobów, sarkofagów z bogatym wyposażeniem. Na zboczach okolicznych wzgórz rozsiane są resztki rzymskiego wodociągu, który doprowadzał wodę ze źródeł wypływających w rejonie dzisiejszej wsi Orechowica, odległej o 26 km na południe. Akwedukt wiódł równolegle do koryta Iskyru, jego ślady widoczne są w wielu miejscach na terenie wsi i poza nią. Przetrwały fragmenty murów, resztki brukowanych kamiennymi płytami ulic, pod którymi biegnie sieć wodociągowa i kanalizacyjna, pozostałości antycznych budowli, świątyń itp. We wsi zachowane są także stare czeszmy fundowane w tureckich czasach przez bogatszych mieszkańców okolic. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Plewen Plewen jest jednym z największych miast Bułgarii, dużym ośrodkiem administracji i kultury. Leży w środkowej części Niziny Naddunajskiej, nad rzeką Wit. Ma ciekawą, wielowiekową historię, a jego dzieje najnowsze są ściśle związane z rosyjsko-turecką wojną lat 1877–78, która przyniosła Bułgarii wolność. Większość ciekawych miejsc w Plewenie związana jest z wojną rosyjsko-turecką lat 1877–78. W centrum, na pl. Wyzrażdane, znajduje się mauzoleum-kostnica, gdzie złożono szczątki poległych podczas walk o miasto żołnierzy bułgarskich, rosyjskich i rumuńskich. Wewnątrz uwagę przykuwa rzeźbiony lipowy ikonostas. Charakterystyczna, przykryta kopułą bryła mauzoleum, której architektura przypomina średniowieczne cerkwie bułgarskie, stała się prawdziwym symbolem miasta – bardzo często widnieje na kartkach pocztowych, w folderach itp. Wejścia do
mauzoleum strzegą stare działa ustawione na kolumnach. Warta zobaczenia jest odrodzeniowa cerkiew św. Mikołaja (1834) z przepięknym rzeźbionym ikonostasem autorstwa mistrzów szkoły triawneńskiej oraz ikonami pędzla wybitnych twórców okresu odrodzenia narodowego: Stanisława Dospewskiego, Nikoły Obrazopisowa i Dimitra Zografa. Cerkiew znajduje się na drodze z dworców do centrum. Można także wstąpić do cerkwi św. Petki (1862), zwanej również cerkwią św. Paraskewy, która stoi na placu obok wiodącej do centrum ul. Danaił Pop?w, niedaleko kina. Warto również obejrzeć oryginalną kolorystycznie (biało-czerwoną) cerkiew św. Trójcy (1893). W budynku o futurystycznej architekturze przy ul. Generał Skobelew 1, nieopodal parku im. Skobelewa, mieści się galeria artystyczna im. Ilii Beszkowa gromadząca głównie dzieła artystów bułgarskich. Można wstąpić także do galerii im. Swetlina Rusewa mieszczącej się w bardzo ładnym, stylowym budynku. Na początku XX w. mieściły się tu łaźnie miejskie. Dziś oryginalny, odnowiony budynek
przyciąga wzrok swym wyglądem. W południowo-wschodniej części miasta, na niewysokim wzgórzu, rozciąga się urokliwy park im. Skobelewa. Wśród zieleni kryje się tu tzw. Braterska Mogiła, gdzie pochowano setki żołnierzy rosyjskich i rumuńskich poległych podczas walk o miasto. Między alejkami rozmieszczono także zabytkowe rekwizyty wojenne związane z wydarzeniami 1877 r., jak np. działa. Ponadto na wzgórzu znajduje się rotunda o oryginalnej architekturze, w której mieści się szeroko w Bułgarii znana Panorama Pleweńska. Dzieło, podobnie jak Panorama Racławicka we Wrocławiu, łączy malarstwo z rzeźbą i autentycznymi przedmiotami z epoki, bardzo sugestywnie przedstawiając przebieg wydarzeń podczas walk o zdobycie miasta. Jest to jedno z najciekawszych miejsc w całym Plewenie. Na południe od Plewenu, ok. 2 km za miejskimi rogatkami, w dolinie Tuczenicy, rozpościera się park Kajłyka. Występują tu pionowe niemal skały o wysokości 20 m, na których organizuje się zawody wspinaczki skałkowej, można też podziwiać
przepiękne rozaria, dwa urokliwe jeziorka i zagajniki. W parku Kajłyka znajdują się pozostałości rzymskich umocnień i murów, fundamenty wczesnochrześcijańskiej bazyliki i średniowiecznych budynków. Dzięki wciąż prowadzonym wykopaliskom coraz więcej wiadomo o dawniejszej przeszłości miasta. Wytchnienie po wędrówce można znaleźć w jednej z kilku restauracji. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Ruse To największe bułgarskie miasto nad Dunajem zwane Północnymi Wrotami Bułgarii leży przy ujściu rzeki Rusenski Łom, naprzeciw rumuńskiego miasta Giurgiu, z którym łączy je Most Przyjaźni. Ruse jest dużym ośrodkiem przemysłowym, z własnym uniwersytetem, operą, teatrem oraz przepiękną starówką uformowaną jeszcze w czasach bułgarskiego odrodzenia narodowego. Fasady wielu domów w centrum oddają fascynację ówczesnych bogaczy modnymi stylami w architekturze – odkryć w nich można detale wzorowane na określonych stylach: od baroku, neogotyku, empire po secesję i art deco. Szczególnie interesujące jest zabytkowe centrum miasta z wieloma starymi kamienicami zbudowanymi bądź to w okresie odrodzenia narodowego, bądź tuż po wyzwoleniu, z charakterystycznymi, malowniczymi fasadami, których elementy wzorowane są na różnych stylach architektonicznych
– od renesansowych, przez barokowe, rokokowe, aż po styl empire. Centrum Ruse należy do najpiękniejszych i najbardziej ożywionych w całej Bułgarii. Główny pl. Swoboda urzeka fontannami pośród drzew, pięknym pomnikiem w stylu włoskim i wspaniałym budynkiem Teatru Dramatycznego wzniesionym w 1900 r. według projektu wiedeńskiego architekta Paula Branka. Teatr zwieńczony jest posągiem skrzydlatego Merkurego (1902), a jego elewację upiększają arkady, kolumnady, ozdobne wieżyczki i ornamenty. Uwagę przykuwa również siedem kamiennych figur symbolizujących sztukę, naukę, rzemiosło, rolnictwo, kupiectwo, obronę i wolnego ducha ludzkiego. Budynek Teatru Dramatycznego oraz stojący pośrodku placu pomnik Wolności (autorstwa florentyńskiego architekta i rzeźbiarza Arnolda Zocchiego, z roku 1906) są symbolami miasta. Po prawej stronie, nieco w głębi, na pl. Sw. Troica wznoszą się gmach opery i stara, wybudowana w 1632 r. cerkiew św. Trójcy. Warto zwrócić uwagę na tę świątynię. Zgodnie z wymogami czasów, w których powstała,
nie mogła być ani reprezentacyjna, ani wysoka, ale taka, żeby nie wzbudzała zawiści ni niechęci władających w tym czasie Bułgarią Turków. W rzeczywistości świątynia wkopana jest ponad cztery metry w głąb ziemi. Cały artyzm ówczesnych oraz późniejszych budowniczych i artystów mógł natomiast znaleźć wyraz w upiększeniu wnętrza cerkwi. Szczególnie zwraca tu uwagę piękny, odrodzeniowy ikonostas pochodzący najprawdopodobniej z początków z XIX w. Cerkiew św. Jerzego została odbudowana w 1843 r. po pożarze, który strawił istniejącą tu wcześniej świątynię. Wewnątrz znajdują się cenne ikony pędzla Zachariego Zachariewa. Cerkiew leży na jednej z przecznic ul. Borisowej, w pobliżu dworca autobusowego. Podążając bulwarem Pridunawskim w górę, zgodnie z biegiem rzeki, niemal do końca, dotrzemy do położonego nad samym brzegiem Dunaju muzeum transportu i komunikacji mieszczącego się w najstarszym w Bułgarii budynku dworca kolejowego. Oddano go do użytku w 1865 r. Dworzec funkcjonował do 1956 r., kiedy to został zamieniony w
muzeum. W zbiorach eksponowane są wagony, które były przeznaczone dla władców Bułgarii i Turcji (sułtana Abdul Aziza, cara Ferdynanda, cara Borysa III), oraz stare lokomotywy itp. Warto wspomnieć jeszcze o dwóch świątyniach w Ruse. Ormiańską Apostolską Cerkiew Prawosławną pw. św. Dziewicy wzniesiono w 1550 r., w okresie bułgarskiego odrodzenia narodowego. W 1835 r. została rozbudowana i poszerzona. W starym budynku z 1889 r. mieści się synagoga. Pozostałości z czasów rzymskich oglądać można przy ul. Car Kałojan 2 (niedaleko przystani na Dunaju). Zachowały się tu fundamenty i resztki murów starożytnej twierdzy Seksaginta Prista, założonej w połowie I w. n.e. przez cesarza Wespazjana dla ochrony rzymskiej floty rzecznej na Dunaju. Widoczne są fundamenty czworokątnej wieży, duży fragment murów obronnych, resztki zdobień starożytnych budynków itp. W Ruse odbywają się m.in. Marcowe Dni Muzyki, międzynarodowy festiwal jazzowy, festiwal folklorystyczny „Złote Skrzypce, międzynarodowy festiwal teatralny „Dunaj –
Europejska Rzeka, Dunaj – Rzeka na Bałkanach”. W odległości ok. 20 km na południe od miasta rozpościera się park narodowy Rusenski Łom. Został on utworzony w 1970 r. na powierzchni 3260 ha, obejmuje część doliny rzeki Rusenski Łom wraz z dopływami. W parku znajdują się pozostałości średniowiecznego miasta Czerwen oraz cerkwie dawnego monasteru Iwanowskiego. Park jest znany z licznych jaskiń, rzadkich gatunków roślin i zwierząt, takich jak np. orzeł przedni, ścierwnik i puchacz. Szczególnie piękne są malownicze jary, które, wyrzeźbione w wapiennej skale przez przepływające rzeki, przypominają kaniony o stromych, niemal pionowych zboczach. W parku można uprawiać wspinaczkę skałkową. Także w odległości ok. 20 km od Ruse, a ok. 4 km od miejscowości IWANOWO , nad rzeką Rusenski Łom, znajdują się wykute w wapieniu niewielkie cerkiewki skalne, a także kapliczki i cele, w których przebywali niegdyś mnisi i pustelnicy. Pomieszczenia tak znakomicie wkomponowały się w relief skał bardzo malowniczego kanionu, że w
pierwszej chwili ciężko je zauważyć. To pozostałości monasteru Iwanowskiego, który w okresie drugiego państwa bułgarskiego był ważnym ośrodkiem kultury i piśmiennictwa – w tutejszym skryptorium przepisywano stare księgi, tu powstawały także nowe dzieła średniowiecznej literatury. Z kolei w odległości ok. 30 km od Ruse, a 2,5 km od wsi PEPELINA, znajduje się jaskinia Orłowa Czuka, która osiągając wraz z galeriami ponad 13 km długości, jest drugą co do wielkości jaskinią w Bułgarii. Przystosowana do zwiedzania, urzeka wewnętrznymi formacjami skalnymi rzadkiej piękności. Wyruszając ze wsi Tabaczka, dojdziemy do jaskini w ok. 45 min. Jeśli zaś do Orłowej Czuki udajemy się z Ruse, możemy skorzystać z autobusu kursującego do miasta Dwe mogili przez Pepelinę, a pozostałą drogę (niespełna 3 km) pokonać już piechotą. Jaskinia tworzy skomplikowany system tuneli i sal powstałych pod wpływem wody gromadzącej się w skałach wapiennych. Są to: Wielki Westybul (tzw. Sala Koncertowa), Wielka Galeria, Mała Przepaść, Wielkie
Osypiska (największa), Sala Kosmiczna oraz wiele mniejszych, obfitujących w kryształy pomieszczeń. Jaskinię zamieszkuje 15 gatunków zwierząt, w tym 5 gatunków nietoperzy. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Widyń To naddunajskie miasto słynie z najlepiej zachowanej na ziemiach bułgarskich tureckiej fortecy oraz unikatowego meczetu zwieńczonego znakiem serca, a nie półksiężyca. Niegdyś Widyń był carską stolicą, później siedzibą na wpół niezależnego państwa tureckiego buntownika, dziś jest dynamicznym miastem z ciekawym, pięknym centrum. Dzięki zachowanym budowlom z minionych czasów łatwo tu wyczuć tchnienie przeszłości, poznać burzliwe dzieje miasta. Charakterystyczny klimat nadają miastu pozostałości średniowiecznych twierdz, tureckie konaki, prawosławne cerkwie, meczety, synagoga oraz XIX-wieczne budynki o fasadach wyraźnie uwidaczniających europejskie wpływy. Jedną z głównych atrakcji Widynia jest średniowieczna bułgarska twierdza-muzeum Baba Wida. To najlepiej zachowana średniowieczna twierdza na terenie Bułgarii, rzeczywiście robi duże
wrażenie. Otoczona jest fosą, którą niegdyś wypełniała woda z pobliskiego Dunaju, ma grube, wysokie mury. Została zbudowana na planie kwadratu na dawnych fundamentach rzymskiej twierdzy. Stanowi prawdziwy dokument historii zarówno miasta, jak i całej Bułgarii. Wznosili ją, rozbudowywali, przebudowywali, dostosowując do własnych potrzeb i wymagań sztuki wojennej swoich czasów, chyba wszyscy władcy tych ziem na przestrzeni wieków, począwszy od Rzymian, poprzez Bizantyjczyków, średniowiecznych Bułgarów, na Turkach skończywszy. W XVII w. Turcy otoczyli umocnienia zewnętrznym murem z otworami strzelniczymi i przebudowali dziedziniec wewnętrzny. Twierdzy towarzyszy system umocnień, tzw. Turskoto kalč (dosł. ‘turecka twierdza’). Budowano go od XVII do XVIII w. Umocnienia tworzą półokrągłą, połamaną linię o średnicy ok. 1800 m dochodzącą aż do dunajskiego brzegu. Od strony lądu umocnienia składały się z rowu i ziemnego wału, którego rogi uformowane były z ośmiu kamiennych, pięciokątnych bastionów. W stosunkowo
dobrym stanie zachowane są niektóre ze starych bram wychodzących na miasto oraz fragmenty murów. Od północy są to bramy: Florentin Kapija, Eniczer Kapija, Pazar Kapija i Stamboł Kapija (odpowiednio: Brama Florentyńska, Brama Janczarów, Brama Targowa i Brama Stambulska). Od strony rzeki również zachowało się kilka starych bram, przez które można wyjść na plaże, gdzie w gorące, letnie dni rozrywki i odpoczynku szuka wielu mieszkańców miasta. Z czasów Osmana Pazwantogłu przetrwały też dwa ciekawe budynki utrzymane w orientalnym stylu. Pierwszym jest meczet, w którym warto zwrócić uwagę na ozdobne drzwi wejściowe oraz piękny minaret zwieńczony nie, jak należałoby oczekiwać, półksiężycem, ale ornamentem w kształcie serca. Umieszczając ów symbol, Pazwantogłu podkreślał swą niezależność od sułtana, a także oddawał cześć pamięci własnego ojca, który został w Widyniu zabity na rozkaz sułtana i któremu – jak głosi widniejący nad wejściem turecki napis (zapisany alfabetem arabskim) – meczet został poświęcony. Drugim
interesującym budynkiem upamiętniającym panowanie zbuntowanego zarządcy prowincji jest biblioteka. Wybudowano ją ok. 1800 r. w oryginalnym wschodnim stylu i ozdobiono cyzelowanymi rzeźbieniami w drewnie. Szczególnie interesujący jest jej kształt, gdyż przypomina mauzoleum – masywne, przysadziste i przykryte kopułą. Wędrówkę po widyńskich cerkwiach i meczetach można zakończyć w tutejszej synagodze, która pod względem wielkości uznawana jest w Bułgarii za drugą po sofijskiej. Zbudowana stosunkowo późno, bo dopiero 1894 r., wznosi się nieopodal twierdzy. Interesującą architekturę z okresu bułgarskiego odrodzenia narodowego prezentuje m.in. niedawno odrestaurowany dom Hadżiangełowa (Hadżiangełowata kyszta). Poza tym w Widyniu odwiedzić można galerie oferujące wyroby artystyczne, jak obrazy czy rzeźby. • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

[

Stara Płanina lub Bałkan Stara Płanina, zwana też Bałkanem i Hemusem, to najdłuższy, trzeci w Bułgarii pod względem wysokości łańcuch górski, który jest granicą klimatyczną między umiarkowanie kontynentalnym klimatem Bułgarii Północnej, a łagodniejszym klimatem Bułgarii Południowej. Pasmo staropłanińskie rozdzielone jest szeregiem małych kotlin i podłużnych dolin na dwie części, podgórską i grzbietową. Jednak z geograficznego punktu widzenia uważane są one za całość, która dzieli się na trzy części: zachodnią, środkową i wschodnią. Stara Płanina zajmuje powierzchnię ponad 25 tys. km2. 29 szczytów tego pasma przekracza wysokość 2000 m n.p.m. Kilka z nich ma charakter alpejski. Stara Płanina to najbardziej wietrzne i mgliste góry Bułgarii ze średnią roczną temperaturą –0,7oC. Przez Starą Płaninę biegnie ogromna liczba szlaków i tras.
Najdłuższa (ok. 650 km) oznakowana trasa turystyczna w Bułgarii biegnie ze szczytu Kom, w pobliżu granicy serbskiej, do przylądka Emine, nad Morzem Czarnym. Na jej pokonanie potrzeba 20–25 dni latem i ok. miesiąca zimą (na nartach). Usiłowano nawet bić rekordy w prędkości pokonywania tej trasy – dotychczasowy wynosi 5 dni i 17 godzin. Jest to końcowa część międzynarodowej trasy turystycznej E3 z doskonałym oznakowaniem i zapewnioną bazą noclegową (schroniska, schrony turystyczne). • ]( \"http://bezdroza.pl\" )Powrót do strony głównej

_ Źródło: Bezdroża _