Atrakcje Rumunii - Pałac Parlamentu w Bukareszcie

Pałac Parlamentu (rum. Palatul Parlamentului), nazywany także Domem Ludowym, jest swoistym pomnikiem postawionym komunistycznemu dyktatorowi Rumunii Nicolae Ceauşescu. Projekt obejmował wzniesienie monumentalnej dzielnicy rządowej, na którą oprócz pałacu miały składać się m.in. Ministerstwo Obrony Narodowej, Rumuńska Akademia Nauk, hotel oraz szeroki "Bulwar Zwycięstwa Socjalizmu". Prace ruszyły w 1983 roku, a nadzorował je sztab 700 architektów i 20 tys. robotników. Jego budowa trwała 13 lat. Głównym projektantem pałacu była niespełna 30-letnia Ancę Petrescu. Ostatecznie znalazły tam swoje miejsce m.in. obie izby parlamentu, trybunał konstytucyjny, międzynarodowe centrum konferencyjne, siedziba biura ochrony rządu, wydawnictwa urzędowe, a nawet muzeum sztuki współczesnej.

wg/if

Rozpoczęcie inwestycji wymagało rozbiórki około 7 km kw. centrum starego miasta i przesiedlenia około 40 tys. ludzi z terenu planowanej budowy. Wyburzenia, które rozpoczęto w 1980 roku objęły 6 synagog, 19 cerkwi, 3 kościoły protestanckie i 30 tys. domów. W 1989 roku koszt budowy oszacowano na 1,75 mld dolarów, jednak ostatecznie wartość wszystkich prac wyniosła 3 mld dolarów.

Pałac nawiązuje do budynków o eklektycznym charakterze (łączenie ze sobą stylów: neorenesansowego, neobarokowego i neogotyku). Łączna powierzchnia budynku wynosi 66 tys. metrów kw., posiada on 12 pięter oraz osiem podziemnych kondygnacji. Podzielony jest na 3 części, a każda z nich różni się przeznaczeniem. Znajduje się w nim około 1100 pomieszczeń, w 440 z nich mieszczą się biura, ponadto znajduje się tam 30 wielofunkcyjnych sal i 3 biblioteki. Potrzeba ok. 100 godzin, aby zwiedzić wszystkie wnętrza pałacu.

Największy budynek Rumunii wykonany jest w całości z materiałów pochodzących z rodzimej ziemi. Podczas budowy zużyto milion metrów sześciennych marmuru pozyskanego z Transylwanii, trzy i pół tysiąca ton kryształu do skonstruowania 480 żyrandoli. Ponadto na sufitach zamontowano 1409 mniejszych lamp, wykorzystano 700 tys. ton stali i brązu do wykonania monumentalnych drzwi i okien, natomiast do pokrycia drewnianych posadzek i parkietów zużyto 900 tys. metrów sześciennych drewna. Bogato zdobione monumentalnymi rzeźbami sale z pozłacanymi sufitami kontrastują z przestrzennymi korytarzami. Zagranicznych gości dziwi fakt, że na większości z nich można palić.

Wizja Nicolae Ceauşescu odnośnie tego, jak miał wyglądać Bukareszt, rodziła się wraz z kolejnymi podróżami dyktatora. W Chinach, Korei Północnej i Wietnamie zachwycił się monumentalnymi budynkami rządowymi. Przebywając we Francji oczarowały go eleganckie paryskie kamienice i piękno Pól Elizejskich. Przez samo centrum Bukaresztu ciągnie się 3-kilometrowy Bulevardul Unirii stylizowany na najsłynniejszą paryskiej arterię, a wraz z nim specjalnie wybetonowany kanał rzeki Dymbowicy (rum. Dambovita), który miał przecinać miasto niczym wody
Sekwany. W zamyśle Ceauşescu budowla miała być siedzibą głównych organów państwa i jego własną. Po rewolucji pojawiły się jednak pomysły, by kojarzący się z dyktaturą pałac wyburzyć, a jeden z burmistrzów nawet zamierzał przekształcić olbrzymi gmach w kompleks kasyn, hoteli i sal widowiskowych.

Pałac posiada monumentalny balkon, zwany "balkonem prezydenckim" z którego Nicolae Ceauşescu miał wygłaszać przemowy do zgromadzonych na placu przed pałacem tłumów. Do dzisiaj jedyną osobą, która przemawiała z tego miejsca pozostaje Michael Jackson, który przyjechał do Bukaresztu w 1992. Wypowiedział wówczas słowa: "I love you people of Budapest!" (kocham was, mieszkańcy Budapesztu), myląc stolicę Rumunii z węgierską, co wywołało niesmak i rozczarowanie.

Wiele osób narzeka na warunki pracy w gmachu, m.in. ze względu na duże odległości i niefunkcjonalność i brak naturalnego oświetlenia w jego wnętrzach. Krytykowane są także wysokie koszty utrzymania gigantycznego pałacu. Miesięczne rachunki porównywalne są z kosztem utrzymania jednego rumuńskiego średniej wielkości miasta.

wg/if