Bronisław Malinowski – on jako pierwszy zbadał "seks dzikich"
Była to najgłośniejsza książka dwudziestolecia międzywojennego. Najgłośniejsza i najbardziej skandalizująca. Panienki słysząc jej tytuł płoniły się, chłopcom jeszcze bardziej buzowała krew w żyłach, a nobliwe matrony gromko potępiały autora. Mało kto zapoznał się jednak z tą (nomen omen) pozycją. Jej znajomość wśród większości Polaków ograniczała się jedynie do tytułu – "Życie seksualne dzikich".
Może to zresztą i lepiej, bo niedoszli czytelnicy uniknęli wielu rozczarowań. Za ekscytującym tytułem nie kryła się bowiem, jak wielu z nich sądziło, współczesna wersja "Kamasutry", a mogące ich setnie znudzić dzieło naukowe.
16 maja 1942 r. zmarł Bronisław Kasper Malinowski, najsłynniejszy polski antropolog, podróżnik, etnolog, religioznawca i socjolog. Jego najgłośniejsza książka "Życie seksualne dzikich" zawiera wyniki gruntownych badań i obserwacji pierwotnych ludów zamieszkujących północno-zachodnią Melanezję – Wyspy Triobriandzkie.
Nie siedział za biurkiem, badał i obserwował
Malinowski dokonał przewrotu kopernikańskiego w antropologii. Wolał na żywo obserwować badane przez siebie społeczności. Wcześniej dominowała tzw. antropologia gabinetowa. Polegała ona przede wszystkim na lekturze i analizie tekstów. Dzisiaj aż nie chce się wierzyć, ale nasz rodak był jednym z pierwszych antropologów, którzy zdecydowali się wstać od biurka i ruszyć w nieznane ostępy.
"Życie seksualne dzikich" jest owocem dwukrotnej (od czerwca 1915 r. do maja 1916 r. i od października 1917 r. do października 1918 r.) wyprawy na Wyspy Triobrandzkie. Blisko dwuletni pobyt umożliwił Malinowskiemu poznanie dalekich od naszej kultury zwyczajów tubylców.
Wikimedia Commons - Uznanie Autorstwa CC BY Polski antropolog nie ograniczał się jedynie do kwestii seksualnych, pokazał życie Melanezyjczyków (rdzenna ludność Melanezji: Nowej Gwinei i pobliskich wysp) we wszystkich jego aspektach. To jednak właśnie seks wzbudził największe zainteresowanie Polaków czytających (a częściej – nieczytających) dzieła Malinowskiego.
Sześcioletnie dziewczynki i dziesięcioletni chłopcy
Jaki był więc ten "seks dzikich"? Z naszego punktu widzenia, rzeczywiście dość kontrowersyjny. Do inicjacji seksualnej chłopców dochodziło w wieku 10-12 lat. Dziewczynki miały zaledwie 6-8 lat.
Co ciekawe, badani przez antropologa Melanezyjczycy oddzielali stosunek seksualny od poczęcia dziecka. Mężczyźni nie byli w tej społeczności kojarzeni z jakąkolwiek rolą w zapłodnieniu, w związku, z czym nie traktowano ich też jako ojców w naszym rozumieniu tego słowa. Byli "jedynie" opiekunami dzieci matki.
Ponieważ ich pojawienia się na świecie nie wiązano ze stosunkami seksualnymi, sam seks nie był owocem zakazanym i przypisanym jedynie małżeństwu.
O seksie w domu się nie rozmawia
W społeczeństwie Wysp Triobrandzkich obowiązywały jednak inne surowe normy, z naszego punktu widzenia dość absurdalne. Seks przedmałżeński nie był grzechem, ale para młodych ludzi po wyjściu (tak to określmy) z łóżka, nie mogła zjeść razem posiłku. Wspólna kolacja, obiad lub śniadanie zarezerwowane było bowiem jedynie dla małżonków.
Niedopuszczalne były także rozmowy o seksie wśród najbliższej rodziny. Syn nigdy nie chwalił się ojcu z miłosnych podbojów, był to także temat tabu w relacjach córki z matką. Jeszcze bardziej rygorystycznie traktowano te sprawy na linii brat-siostra. Posuwano się nawet do ustanawiania zakazu wszelkich wzajemnych kontaktów. Oczywiście, kazirodztwo było i jest zdecydowanie potępiane.
Dzisiaj, sto lat po pobycie Malinowskiego, zwyczaje w Melanezji uległy sporym zmianom. Tubylcy zeuropeizowali się, między innymi dzięki pracy licznych działających tu misjonarzy.
"To dzięki niemu nasze wyspy stały się sławne"
Pamięć o polskim naukowcu jest nadal żywa wśród Melanezyjczyków, bo przekazywana z pokolenia na pokolenie. "To dzięki niemu nasze wyspy stały się sławne" – powiedzieli kilka lat temu Aleksandrze Gumowskiej, reporterce Polskiego Radia.
Wikimedia Commons - Uznanie Autorstwa CC BY A sam Malinowski? Po wyprawie na Melanezję nadal prowadził badania w Australii i Oceanii, a w latach 30., jako profesor uniwersytetu Londyńskiego, odbył podróż do wschodniej i południowej Afryki.
Jego sława rosła. Tuż przed wojną został profesorem Uniwersytetu Yale, otrzymując wcześniej doktorat honoris causa innej prestiżowej uczelni w Stanach Zjednoczonych – Uniwersytetu Harvarda. Zmarł w USA na atak serca w wieku zaledwie 58 lat.