Podróże tylko dla prawdziwych mężczyzn

Trenowanie każdej sztuki walki kształtuje samodyscyplinę, rozwija gibkość i rozładowuje stres. Od wieków drogą walki wręcz rozstrzygano spory prywatne, jak również polityczne. Podróżując po świecie warto zapoznać się z panującą w danym kraju sztuką walki, której filozofia jest wszechobecna w codziennym życiu. Oto coś dla prawdziwych mężczyzn.

Trenowanie każdej sztuki walki kształtuje samodyscyplinę, rozwija gibkość i rozładowuje stres. Od wieków drogą walki wręcz rozstrzygano spory prywatne, jak również polityczne. Podróżując po świecie warto zapoznać się z panującą w danym kraju sztuką walki, której filozofia jest wszechobecna w codziennym życiu. Oto coś dla prawdziwych mężczyzn.

Muay Thai wywodzi się z Tajlandii, gdzie rozwija się po dziś dzień stając się niemalże sportem narodowym. Jest to jedna z najstarszych sztuk walki, której początek datuje się na XIII wiek. Charakteryzuję się ona używaniem, prócz pięści i nóg, kolan i łokci oraz wykonywaniem rzutów i kopnięć, co skutkuje szybkimi nokautami. Boks stanowi dla Tajlandczyków bardzo ważną cześć kultury. Treningi w klasztorach buddyjskich rozpoczynają już nawet pięciolatkowie. Muai Thai to jedna z nielicznych sztuk walki, w której nie nadaje się stopni szkoleniowych. Tu uznanie zdobywa się za liczbę wygranych walk.

Karate to sztuka walki powstała na Okinawie, która stała się szkołą hartowania charakterów. To forma walki wzmacniająca ciało, koordynację, zwiększająca szybkość i czujność. Przez wielu uważana jest za idealne połączenie siły zewnętrznej z wewnętrzną, które są skutkiem intensywnych treningów opartych na wypracowanych setki lat temu metodach. Walka odbywa się przy użyciu bloków, ciosów i uników. Karate wymaga od człowieka umiejętności połączenia pracy mięśni, dynamiki, oddechu oraz relaksu.

Capoeira to sztuka walki wywodząca się z tradycji afrykańskich i brazylijskich. Jej charakterystycznymi cechami są akrobatyka i rytmika. Dzięki elementom tańca styl ten jest płynny i nieprzewidywalny dla przeciwnika. Pierwotnie Capoeira była manifestacją odrębności kulturowej brazylijskich niewolników, głównie w Salwadorze i w Rio de Janeiro. Obecnie zawiera wiele elementów walki, głównie samoobrony, kopnięć, obaleń i akrobatycznych ewolucji. Wraz z niewolnikami z „czarnego lądu” do Ameryki Południowej przybył berimbau. To bardzo istotny w tej sztuce walki instrument muzyczny nadający podstawowy rytm. Najważniejszym ruchem w Capoeirze jest ginga, który nadaje jej charakter tańca i jest bazą do wykonywania ataków jak również uników.

Kung-fu bezapelacyjnie spopularyzował Bruce Lee, za sprawą filmów takich jak _ Wejście smoka _, czy _ Droga smoka _. Samo słowo kung-fu oznacza dążenie do celu poprzez ciężką pracę. Sztuka ta opiera się na ekonomicznym wykorzystaniu ruchów oraz prostolinijnym ataku i obronie. Dawniej style dzielono na północny i południowy. Pierwszy charakteryzował się przewagą kopnięć i zwrotów, natomiast drugi, rozwiniętymi ręcznymi technikami. Obecnie istnieje ich tysiące, ale znanych jest około 60, m.in.: Białego Żurawia, Małpy, Płonącego Smoka, Tygrysa. Najbardziej popularnym stylem jest Shaolin Kung-fu, który związany jest bezpośrednio z klasztorem Shaolin. Jego tradycja sięga ponad 1500 lat. Charakteryzuje się on szybką i mocną techniką. Przeciwnicy prowadzą walkę na długim i średnim dystansie, przez co dominuje w niej duża ilość kopnięć i wyskoków.

Istnieje opinia, że aikido jest szczególnie dobrze dostosowane do walki z wieloma atakującymi. Sztuka ta opiera się na zasadzie ruchu i energii, dzięki której można zneutralizować lub zmienić atak oraz kontrolować atakującego. Technika walki składa się głównie z uników, rzutów i dźwigni na małe stawy, takie jak nadgarstki i łokcie. Aikido to nie tylko walka wręcz. W celach ćwiczebnych używana jest broń taka jak jō (drewniany kij o przekroju koła), bokken (drewniany miecz), tantō (sztylet).

Taekwondo to sztuka stworzona do celów militarnych, która w miarę popularyzacji przeszła do użytku cywilnego. Kładzie ona nacisk na efektywne wykorzystanie wszystkich części ciała, szczególnie zaś rąk i nóg. W celu obezwładnienia przeciwnika stosuje się uderzenia, kopnięcia, uniki, zasłony, dźwignie i rzuty. Jej popularność i walory sportowe spowodowały włączenie jej do programu Igrzysk Olimpijskich.

Początki zmagań zapaśników sięgają Igrzysk Olimpijskich organizowanych w starożytnej Grecji. Aby położyć przeciwnika na łopatki, w dyscyplinie tej wymaga się jednoczesnego zastosowania siły i szybkości. Sztuka ta dzieli się na dwa style – wolny i klasyczny. W pierwszym dozwolone są chwyty za nogi, natomiast w drugim wyłącznie powyżej pasa. Warto pamiętać, że z zapasów wyeliminowane zostały techniki stwarzające potencjalne zagrożenie, takie jak dźwignie czy duszenia.

(sc)