Sudan

www.msz.gov.pl

_ Stolica: Chartum Waluta: funt sudański (SDG), 1 SDG = 100 piastrów; 1 USD = 2,03 SDG *(kurs z 31.03.2008) Języki urzędowe: arabski, angielski * _

WIZA I PRZEPISY WJAZDOWE
Między Polską a Sudanem obo­wiązuje ruch wizowy. Nie ma możliwości otrzymania wizy na lotniskach ani w portach. Ze względu na brak sudańskiego przedstawicielstwa dyplomatycznego w Polsce o wizę tranzytową lub pobytową można ubiegać się w urzędach konsularnych akredytowanych w innych krajach. W wyjątkowych przypadkach możliwe jest uzyskanie wizy blankietowej bez osobistego kon­taktu z urzędem sudańskim, jednak wówczas formalności wizowe muszą być dopełnione wcześniej w MSW w Chartumie przez konkretną firmę lub obywatela sudańskiego. W tym celu muszą oni przedłożyć kopię paszportu cudzoziemca. W przypadku aplikowania o wizę w Ambasadzie Sudanu w Kairze potrzebna jest nota polskiej ambasady, 2 zdjęcia oraz paszport z okresem ważności nie krótszym niż 6 miesięcy. Wiza udzielana jest na 30 dni i kosztuje 100 USD. Łatwo można uzyskać przedłużenie wizy pobytowej. Posiadanie wizy izraelskiej jest równoznaczne z odmową udzielenia promesy wizy sudańskiej. Aby uzyskać wizę z prawem do pracy lub w celu podjęcia nauki
albo stażu, należy do wniosku wizowego dołączyć pismo z instytucji oferu­jącej zatrudnienie lub stosowny dokument z uczelni sudańskiej. Od podróżujących samolotem władze Sudanu pobierają na lot­nisku w Chartumie opłatę wyjazdową (departure fee) w wysokości 20 USD.

PRZEPISY CELNE
Regulacje celne zawierają wiele rygo­rystycznych przepisów dotyczących przywożenia lub wywożenia rzeczy do użytku osobistego. Należy pamiętać, aby w deklaracji celnej zgłaszać wwożone przedmioty o znacznej wartości. Zakazane jest posiadanie i wywóz wyrobów z kości słoniowej. Od niedawna obowiązuje podatek VAT, chociaż odzys­kanie go przy wyjeździe może być dla cudzoziemca uciążliwe ze względu na opieszałość urzędów.

PRZEPISY PRAWNE
Obowiązuje zakaz przywozu i spożywania alkoholu. Naruszenie obowiązującej w Sudanie prohibicji po­ciąga za sobą karę grzywny. Może też wywołać negatywne reakcje Sudańczyków. Za próbę przemytu narkotyków grozi kara śmierci. Zniesiono natomiast ostatnio restrykcyjne przepisy dotyczące wwozu i wywozu dewiz oraz obrotu nimi. Waluty zachodnie można obecnie swobodnie wymieniać w kantorach prywatnych i bankach. Przestał także obowiązywać wymóg uzyskiwania zgody Ministerstwa Informacji na fotografowanie w miejscach publicznych. Obecnie zakaz wykonywania zdjęć obejmuje jedynie miejsca mające znaczenie dla obronności kraju (budynki rządowe, obiekty wojskowe, węzły i główne szlaki komunikacyjne oraz mosty).

MELDUNEK
Istnieje obowiązek meldunkowy. Formalności załat­wiane są zazwyczaj przez administrację hotelową, a w przypadku korzystania z kwatery prywatnej do zameldowania cudzoziemca w ciągu 3 dni obowiązany jest jej właściciel.

UBEZPIECZENIE
Ubezpieczenia nie są obowiązkowe.

SZCZEPIENIA I SŁUŻBA ZDROWIA
Na dużą skalę występują zagrożenia sanitarno-epidemiologiczne, ale nie ma obowiązku profilaktycznych szczepień. Powszechne są febra i malaria, nasila się zachorowalność na AIDS. Z tego też względu niektóre kraje regionu od osób przyjeżdżających z Sudanu wymagają okazy­wania książeczki szczepień (rygorystyczny pod tym względem jest m.in. Egipt). Z uwagi na skalę zagrożeń epidemiologicznych i częste w tym kraju zatrucia pokarmowe należy ściśle prze­strze­gać zasad higieny, spożywać produkty tylko wiadomego pocho­dze­nia oraz pić wodę oryginalnie butelkowaną bądź przegotowaną.

Nie ubezpieczony turysta może w razie potrzeby skorzystać nieodpłatnie z publicznej służby zdrowia. Standard usług szpitali i przychodni jest bardzo niski. Często brakuje podstawowych leków i fachowej kadry medycznej. Natomiast nieliczne w Suda­nie szpitale prywatne świadczą wprawdzie usługi na wyższym poziomie, lecz ich cena jest bardzo wysoka. Jednodniowy pobyt w szpitalu prywatnym może kosztować od 100 do 300 USD, i to w ramach podstawowej opieki medycznej, czyli bez specjalnych zabiegów.

INFORMACJE DLA KIEROWCÓW
Honorowane jest mię­dzy­narodowe prawo jazdy.

PODRÓŻOWANIE PO KRAJU
W następstwie porozumienia pokojowego zawartego w styczniu 2005 r., kończącego 21-letnią wojnę domową między Północą i Południem, zniesiono admi­nistracyjne ograniczenia w poruszaniu się po kraju, chociaż największą przeszkodę dla podróżnych nadal stanowi nikła sieć dróg i połączeń kolejowych. Władze ze względów bezpieczeń­stwa odradzają cudzoziemcom jedynie podróżowanie po ogar­niętym konfliktem Darfurze Północnym, Południowym i Zachod­nim. Pewnym ułatwieniem w podróżowaniu po kraju są urucha­miane od dwóch lat połączenia lotnicze Chartumu z większością stolic sudańskich prowincji. Baza hotelowa w Sudanie jest bardzo skromna. W stolicy kraju, liczącej 5 mln mieszkańców, czynnych jest zaledwie kilka pensjonatów i do niedawna był tylko jeden hotel międzynarodowej sieci Hilton, w którym doba kosztuje 270–300 USD. Ostatnio ukończono budowę czterech dużych hoteli w Chartu­mie, tworzona jest także baza hotelowa dla turys­tów zagra­nicznych na sudańskim wybrzeżu Morza Czerwonego (w pobliżu miejscowości Port
Sudan).

BEZPIECZEŃSTWO
W większych ośrodkach miejskich kontrolo­wanych przez władze w Chartumie poziom przestępczości jest niski, głównie z uwagi na wymierzane w trybie natychmiastowym wysokie kary, m.in. za kradzieże i rozboje. Jednak znaczne obszary Sudanu pozostają poza ścisłą kontrolą władz centralnych – działają tam bandy rabusiów. Najbardziej niebezpiecznym regionem jest obecnie prowincja Darfur w północno-zachodniej części kraju.

OBYCZAJE
Podobnie jak we wszystkich krajach muzułmańskich, należy zwracać uwagę na ubiór (dotyczy to zwłaszcza kobiet). Kobieta nie powinna poruszać się po mieście samotnie ani palić papierosów w miejscach publicznych.

PRZYDATNE INFORMACJE:
• Dużą uciążliwością może być dla turystów klimat. Sudan jest najgorętszym krajem Afryki, nawet zimą temperatura wynosi tam ponad 30 st. C.
• Piątek jest dniem wolnym od pracy.
• W dni robocze urzędy czynne są w godzinach 8.00–15.00. Większość sklepów otwarta jest przez 7 dni w tygodniu, a oferowane w nich towary pochodzą głównie z importu i są stosunkowo drogie. Dotyczy to nie tylko towarów luksu­so­wych, lecz również podstawowych produktów spożywczych, które nierzadko kosztują więcej niż w krajach zachodnich.