grobowce

Sardynię można bez wątpienia nazwać wyspą tajemnic - do dziś kryje ona w sobie zagadki, nad którymi łamią sobie głowy historycy, archeolodzy i inżynierowie. Do najbardziej tajemniczych sardyńskich artefaktów należą, nieco baśniowe: grobowce gigantów, domy czarodziejek i świątynie u studni...

W epoce neolitu, na terenach dzisiejszej Europy Zachodniej, powstały tzw. "kultury megalityczne", których ludność wznosiła budowle kamienne, uznawane obecnie za najstarsze zabytki architektury monumentalnej. Ich początki sięgają IV tysiąclecia p.n.e. Nazwa "megalit" wywodzi się z języka greckiego i oznacza dosłownie "wielki kamień" (megas - wielki, lithos - kamień). Przyczyn budowy tych gigantów uczeni dopatrują się w wierzeniach ówczesnych ludzi, a konkretnie w kulcie zmarłych i przekonaniach o istnieniu życia pozagrobowego. Imponująca jest zarówno forma megalitów, jak i ich różnorodność. Poszczególne kamienie posiadają nieraz wagę kilkuset ton! Pojedyncze obeliski nazwano menhirami. Ustawione w szpaler i przykryte kamiennymi płytami tworzyły dolmeny i groby korytarzowe, sytuowane w kręgach - kromlechy.

Egipscy archeolodzy odkryli na południe od Kairu dwa grobowce sprzed 4300 lat, które mogą należeć do niezbadanego dotąd cmentarzyska.

Odkryte w Sakkarze grobowce należą do dworzan faraona Unasa.