Barcelona - Miasto na weekend

Magia dzieł modernistów w Barcelonie nie przemija, ale nawet bez oglądania dzieł Gaudiego można się w tym mieście zatracić bez pamięci.

Why do we call it Tourist Season, if we can’t shoot them? [Dlaczego nazywamy to sezonem turystycznym, skoro nie możemy na nich polować?] – taki zachęcający do zwiedzania transparent zobaczyłem na tarasie domu przy dróżce pnącej się do Parku Güell. Barcelończycy zaczynają powoli mieć dosyć rzesz turystów zalewających ich śliczne miasto. Nie dziwię im się. Jeszcze 10 lat temu Barcelona wydawała mi się wymarzonym miejscem do życia, wiele razy zastanawiałem się bardzo poważnie nad stałą zamianą widoku warszawskiego Pałacu Kultury na równie wszak surrealistyczny widok Sagrada Familia – powydziwianej katedry autorstwa Gaudiego. A dziś?

Życie Barcelony zdaje się być podporządkowane przybyszom z całego świata. Ten, kto mieszka tu na stałe, ma już problemy ze znalezieniem sobie miejsca. I znalezieniem swojej Barcelony. Mój przyjaciel Pep (przewrotny kataloński skrót od imienia Josep) użalał mi się na te napływowe bolączki życia w mieście, obierając kolejne kawałki świeżego karczocha z grilla (ponoć najlepsze są w styczniu). Nastrój poprawił mu się dopiero przy króliku w potrawce. Jeśli nawet tak poważny człowiek odczuwa dyskomfort popularności miasta, to jak tu się dziwić młodym wywrotowcom spod Parku Güell?

Tapas a moderniści

Nastawienie Barcelony na gości (choć nie całkiem zbieżne ostatnio ze słowem gościnność) ma oczywiście i dobre strony, zwłaszcza jeśli się jest celem tych działań. Z drugiej strony, w mieście przepełnionym turystami mimowolnie zaczynam uciekać od miejsc, gdzie rozbrzmiewa pełna gama języków świata kosztem brzmienia tego lokalnego, katalońskiego. Zwłaszcza, że język kataloński jest mi jakoś szczególnie bliski, choć rozumiem go piąte przez dziesiąte. Uwielbiam wsłuchiwać się w jego brzmienie, w słowa i zdania zawieszone pomiędzy hiszpańskim a francuskim, o melodyce zaskakująco swojskiej. Może to przez sentyment dla piosenek Lluisa Llacha, których w młodości namiętnie słuchałem zarówno w oryginale, jak i w polskiej interpretacji Jacka Karczmarskiego (np. słynne „Mury”), czy Zespołu Reprezentacyjnego. A może to przez wspomnienia tygodni spędzonych w tym mieście, w stuprocentowo katalońskiej redakcji – zadymionej od papierosów, z Pepem, Jordim i niekończącymi się dyskusjami w krzyżówce kilku języków?

Mam więc w Barcelonie ulubioną tapaserię na Paseo de Gracia, czyli bar gdzie serwują tapas. To takie małe, finezyjne kanapeczki, zwykle na grzance. Mają tam też wspaniałe mule i inne przysmaki, ale ja zawsze biorę talerz tapas – tuzin kanapeczek o różnych kształtach, smakach i kolorach. Co przyjdzie kucharzowi do głowy, to kładzie na grzankę, dokłada do tego coś, czego u nas by się nigdy nie połączyło w jednej potrawie (np. suszoną katalońską szynkę i twarożek)
i wychodzi prosty acz niezwykle smakowity majstersztyk kulinarny. Może to zbyt odważne przypuszczenie, ale fantazja, z jaką Katalończycy podchodzą do kuchni, wiąże mi się nierozerwalnie z fantazją, z jaką realizują swoje, dość szalone czasami, pomysły. A robią to przy tym w sposób tak naturalny, jakby nie było w tym nic niezwykłego. Bo czy Casa Batlló albo Sagrada Familia mogłyby stać w innym mieście niż Barcelona? No może mogłyby – pod warunkiem, że w Katalonii…

Architekt Boga

Co jest symbolem Barcelony? Oczywiście budowana po dziś dzień katedra Gaudiego. Nie on wprawdzie rozpoczął jej budowę, ale ten secesyjny geniusz nadał jej kształt i pozostawił do ukończenia następnym pokoleniom, ginąc pod kołami tramwaju.

Antoni Gaudi był na wskroś Katalończykiem, nacjonalistą. Nie mówił w innym języku niż kataloński. Był też zagorzałym katolikiem. Spoczywa w Sagrada Familia, a do grobu pobożnego architekta ciągną od lat pielgrzymki. Od 1992 roku trwa proces beatyfikacyjny Gaudiego. Czy zostanie świętym możemy nie przekonać się za naszego żywota, ale – pozostawiając religię z boku – z pewnością był genialnym wizjonerem. Jego dzieła najlepiej podziwiać w Barcelonie: miękkie w kształtach kamienice przy Pasaige de Gracia – Casa Batlló i Casa Millo (zwana też La Pradera) – 100 lat temu ukończył tę pierwszą i rozpoczął budowę drugiej, pełen gaudiowskich zawijasów i mozaik Park Güell, czy wreszcie Sagrada Familia – kościół Świętej Rodziny. Nowatorskie podejście do architektury, wyszukana kontynuacja gotycko-mauretańskiego stylu i naśladownictwo przyrody dały mu poczesne, choć dla wielu kontrowersyjne, miejsce w panteonie wielkich budowniczych.

Wypracował Gaudi swój własny styl, choć zaliczany jest do twórców secesyjnych. Jego gwiazda błyszczy do tej pory tak mocno, że przyćmiewa dzieła innych modernistycznych architektów, a my często pomijamy ich budowle, planując spacery po Barcelonie. Dla mnie samego zaskoczeniem było, i to w jak najlepszym tego słowa znaczeniu, odwiedzenie w tym roku Pałacu Muzyki Katalońskiej na obrzeżach Barri Gotic – tamtejszej starówki. Wciśnięta między zwyczajne kamienice, jest to budowla z innego świata – baśni i kolorowych snów, pełna ceramiki, szkła i oczywiście muzyki. Zaprojektowana przez Lluisa Domenach i Montanera – również tutejszego nacjonalistę, była swoistą świątynią katalońskiego renesansu w kulturze. Ale Barcelona to nie tylko wielkie dzieła modernistów – na każdym kroku trafia się na maleńkie odpryski ich geniuszu – zdobienia, latarnie, mozaiki, szyldy... Nie trzeba wiedzieć kto je zaprojektował. Ważne, że tworzą niepowtarzalny klimat Barcelony.

Do Barcelony można dostać się z 5 polskich lotnisk. Sprawdziliśmy dla Was ceny. Przedstawiamy najniższe znalezione ceny całkowite za bilet w 2 dwie strony dla jednej osoby:

• Katowice od 250 PLN
• Poznań od 305 PLN
• Wrocław od 270 PLN
• Warszawa i Kraków od 515 PLN

Średnia cena za nocleg ze śniadaniem w pokoju 2-osobowym wynosi 45 EUR