"Kozie miasto". Nieznane fakty o Lublinie

Lublin jest miastem, które w swoim herbie ma kozła i winorośl. To ciekawe połączenie ma oczywiście swoją symbolikę. Zarówno kozioł, jak i krzak winny były atrybutami bogini Wenus, od której, według legendy, wywodzić się miała Julia, założycielka miasta. Zwierzę interpretowane jest także jako symbol miłości i Chrystusa. Czerwień symbolizować ma władzę.

Najstarszy obraz herbu Lublina pochodzi najprawdopodobniej z 1401 r. - widniał on na dokumencie z pieczęcią Rady Miejskiej.

Lublin to miasto piwnic. Pod jego powierzchnią znajduje się sieć połączonych ze sobą korytarzy, które zostały w części udostępnione do zwiedzania. Lubelska trasa podziemna ma ok. 280 m i biegnie pod rynkiem oraz kamienicami Starego Miasta. Powstała w wyniku połączenia kilkunastu staromiejskich piwnic z początku XVI w. i dziś jest jedną z najciekawszych atrakcji Lublina.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Nie każdy wie, że w XVI i XVII w., Lublin był miastem wielu kultur i tradycji. Przyjeżdżali tutaj m.in. Polacy, Rusini, Żydzi, Niemcy, Szkoci, Włosi, Francuzi, Węgrzy czy Ormianie. Było to miasto położone na skrzyżowaniu ważnych szlaków handlowych, dlatego też wiele osób ciągnęło do Lublina, aby się wzbogacić.

Dziś po tej mozaice kultur pozostało niewiele. W Lublinie funkcjonują co prawda mniejszości protestanckie, ewangelickie, prawosławne czy żydowskie, jednak ich widoczność w kulturowym krajobrazie miasta jest znikoma.

Czytaj także: Niedoceniane polskie miasto. Mówią, że jest "z piekła rodem"

Dla miłośników mrocznych historii ciekawostką może być Kamień nieszczęścia, który znajduje się przy skrzyżowaniu ul. Gruella i Jezuickiej. Legenda głosi, że był on podstawą pod katowski pień, pewnego jednak dnia na śmierć skazano niewinnego człowieka. Gdy kat ściął jego głowę, topór nie tylko przeszedł przez szyję nieszczęśnika, ale rozłupał też pień i zostawił głęboką szczerbę na kamieniu.

Kamień nabrał wówczas złej mocy, o czym powstało wiele legend. Podobno każdego, kto go dotknie, spotyka straszne nieszczęście. Podanie głosi, że pewnego dnia obok kamienia przechodziła kobieta niosąca obiad dla męża. Potknęła się o kamień, rozbiła naczynie. Zapach rozlanej zupy zwabił okoliczne psy, które skrupulatnie wylizały kamień, po czym zdechły. Widok martwych zwierząt wywołał duże poruszenie, a miejsce otrzymało nazwę Psiej Górki.

Inna legenda mówi, że kamień doprowadzić miał m.in. do śmierci pewnego piekarza, który użył go do zbudowania pieca. Po pewnym czasie żona rzemieślnika z kochankiem, aby pozbyć się mężczyzny, zamknęli go w tym piecu i spalili. Podobnych mrocznych historii jest wiele.

Nie wiadomo, czy klątwa kamienia nadal działa, ale władze miasta na wszelki wypadek umieściły przy nim tabliczkę z ostrzeżeniem "nie dotykać".

Źródła: teatrnn.pl, lublin.eu, hasajacezajace.com, wikipedia.org

Czytaj także: Zapada się miasto, które nigdy nie śpi. Naukowcy alarmują