La Boca - tango, futbol i domy publiczne

Buenos Aires ma duszę, żyje, mieni się tysiącami świateł i nigdy nie zasypia! Jest trochę smutne, nasycone melancholią, a jednocześnie zmysłowe, namiętne i dumne.

La Boca, jedna z najstarszych części miasta. Jest czymś w rodzaju starego miasta, tutaj obowiązkowo przywozi się turystów zagranicznych. Leży przy ujściu rzeki Riachuelo do La Platy. Dzięki angielskim żeglarzom powstał kiedyś miejscowy futbol, a później słynny klub Boca Juniors. Tu też zrodziło się tango.

Tango unosi się w powietrzu, tangiem się tu oddycha. Z ulicznych głośników kolorowej dzielnicy sączy się muzyka, konkurują najwięksi mistrzowie tanga: Carlos Gardel, Julio Sosa i Astor Piazzola.

Tutaj tańczy się na ulicach i w kafejkach. Taniec łączy w sobie prostotę codzienności z dużym wyrafinowaniem.

Najlepsi tancerze nie są ani młodzi, ani nadzwyczaj piękni, są za to niesłychanie prawdziwi. Tańczą ze wszystkimi swoimi problemami, obiadami do ugotowania, kochankami, kredytami, bezrobociem i biedą.

Jednocześnie są tak doskonali w swoim tańcu, tak ekskluzywni i nieuchwytni. I tak pięknie ze sobą w tym tańcu rozmawiają.

W latach siedemdziesiątych XIX wieku, gdy tango się dopiero rodziło, tańczyło się je głównie w domach publicznych. Tańczyli tylko mężczyzni. Rywalizowali oni na wiele sposobów: dyskutując, pijąc, śpiewając, czasami sięgając po noże. Albo – tańcząc. Tango stało się czymś na kształt bezkrwawego pojedynku.

Skąd w tangu wzięła się kobieta? Pierwszymi tancerkami były prostytutki. Tango rozprzestrzeniało się niczym zaraza.

Pod koniec XIX wieku na popularne potańcówki zaczęli napływać dostojni goście. Młodzi Argentyńczycy z zamożniejszych domów przybywali do tancbud przebrani za prosty lud. Nie mogli się oprzeć zakazanemu światu. I tą drogą wyuzdany taniec z burdeli przeniknął na salony.

Dziś, wieczorową porą, w każdej dzielnicy Buenos Aires można przypadkiem trafić do „tangerii” – miejsca, gdzie tańczy się tango.