Libia. Język. Waluta. Wiza. Informacje praktyczne

www.msz.gov.pl

_ Stolica: Trypolis Waluta: dinar libijski (LYD); 1 EUR = 1,87 LYD; 1 USD = 1,18 LYD *(kurs z 11.04,2008) Język urzędowy: arabski Inne języki: angielski, włoski * _

WIZA I PRZEPISY WJAZDOWE
Obywatele polscy udający się do Libii muszą mieć wizy; dotyczy to zarówno wiz pobytowych, jak i tranzytowych. Przed ubieganiem się o wizę libijską obowiązko­wo należy dokonać „arabizowania” paszportu. „Arabizacja” polega na zamieszczeniu na stronie nr 2 lub nr 3 paszportu tłumaczenia na język arabski strony z danymi osobowymi. „Arabi­zacja” musi być dokonana przez tłumacza przysięgłego.

Nie ma możliwości uzyskania indywidualnych wiz na przejściach gra­nicznych; wizy takie mogą uzyskać jedynie zorganizowane grupy turystyczne, które zawarły umowy z miejscowym biurem podróży. Obywatele RP mogą ubiegać się o wizy wjazdowe w Biurze Współpracy Ekonomicznej Wielkiej Libijskiej Arabskiej Dżamahiriji Ludowo-Socjalistycznej w Warszawie. Wizy tu­rystycz­ne, ostatnio coraz częściej wydawane, można uzyskać na podstawie aplikacji wizowej oraz potwierdzenia udziału w zor­ga­nizowanej imprezie turystycz­nej lub zaproszenia od obywatela libijskiego. Przy ubieganiu się o wizę turystyczną libijski urząd konsularny może zażądać oka­zania ważnego biletu powrotnego do Polski. Libijskie władze gra­niczne z reguły nie żądają okazania biletów przy przekraczaniu granicy. Wymagany okres ważności paszportu wynosi jeden rok. Posiadanie w paszporcie wizy izrael­skiej uniemożliwia otrzymanie wizy libijskiej. Uwaga: Z po­cząt­kiem 2008 r. władze libijskie wprowadziły obowiązek posiadania przez osoby przybywające do Libii
w celach turystycznych – zarówno indywidualnie, jak i grupowo – środków finansowych w gotówce w wysokości 1000 USD lub ich równowartości w innej walucie wymienialnej.

PRZEPISY CELNE
Wwożenie walut zagra­nicznych w ilości przekraczającej 1000 USD jest dozwolone jedynie na podstawie deklaracji dewizowej. Pieniądze można wymieniać legalnie w bankach – warunkiem jest posiadanie deklaracji dewi­zowej. Nielegalne transakcje dewizowe grożą konfiskatą środków i/lub grzywną, a procedury wymiaru sprawiedliwości są zwykle bardzo długotrwałe i uciążliwe. Obowiązuje bezwzględny zakaz – pod karą wysokiej grzywny i/lub aresztu – wwożenia, posiadania i spożywania wszelkich napojów alkoholowych oraz narkotyków pod każdą postacią. W Libii obowiązuje absolutna prohibicja. Po­siadanie nawet jednej puszki piwa lub odrobiny narkotyku może narazić podróżującego na ogromne kłopoty. Wwożenie lekarstw z domieszką narkotyku należy ograniczyć do przypadków abso­lutnie koniecznych i w ilości proporcjonalnej do długości planowanego pobytu. Zakazem wwozu objęte są również: mak, wieprzowina (nawet w puszkach) i zagraniczna prasa, zwłaszcza ilustrowana. Sprzęt elektroniczny, taki jak kamery wideo, aparaty
fotogra­ficzne, radiomagnetofony, komputery osobiste etc., należy sa­me­mu zgłosić przy wjeździe i dopilnować pisemnego potwier­dze­nia wwozu, co pozwoli uniknąć trudności przy jego wywozie z Libii. W przypadku komputerów, dyskietek i innych nośników informacji należy wziąć pod uwagę, że ich wwiezienie do Libii możliwe jest po uprzednim sprawdzeniu zawartych w nich da­nych. Dlatego też odradza się ich przywożenie.

MELDUNEK
W terminie siedmiu dni od daty przekroczenia granicy należy się zameldować. Formalności związane z zamel­dowaniem osób mieszkających w hotelu załatwia jego obsługa. Zameldowa­nie odnotowywane jest w paszporcie i sprawdzane przy wyjeździe. Brak meldunku powoduje z reguły zawrócenie z granicy.

UBEZPIECZENIE
Polisy obcych towarzystw ubezpieczeniowych (poza ogólnoarabskim ubezpieczeniem OC – tzw. pomarań­czo­wą kartą) nie są honorowane.

SZCZEPIENIA I SŁUŻBA ZDROWIA
Nie są wymagane szczepie­nia. Jedyne zagrożenie sanitarno-epidemiologiczne stanowi ame­boza, zwłaszcza gdy korzysta się z usług przydrożnych barów, je nie myte warzywa i owoce, pije wodę niezdatną do picia. Można korzystać z publicznych i prywatnych zakładów opieki zdro­wotnej (dostępne są w każdym mieście). Koszt jednej doby w szpitalu wynosi od 100 LYD, nie licząc zabiegów i lekarstw. Porada lekarza internisty kosztuje od 5 do 20 LYD.

INFORMACJE DLA KIEROWCÓW
Międzynarodowe prawo jaz­dy nie jest obowiązkowe. Zarówno z międzynarodowego, jak i polskiego prawa jazdy można korzystać (po przetłumaczeniu dokumentu na język arabski i stosownym poświadczeniu w pol­skim urzędzie konsularnym i w libijskim MSZ) przez trzy pierw­sze miesiące pobytu w Libii. W przypadku dłuższego pobytu należy uzyskać libijskie prawo jazdy, wydawane na podstawie dotych­czas posiadanego dokumentu i pozytywnej opinii lekarza okulisty. Do prowadzenia pojazdu wymagane jest ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej, wykupywane na przejściach gra­nicz­nych jednocześnie z opłatą za tymczasowe tablice rejestra­cyjne. Wszelkie napisy na drogach, nazwy miejscowości, napisy na zna­kach drogowych itp. są wyłącznie w języku arabskim.

PODRÓŻOWANIE PO KRAJU
Poza pasem wybrzeża (od gra­nicy z Tunezją do granicy z Egiptem) znajdują się liczne tereny wojskowe i przemysłowe (w tym pola naftowe) o ograniczonym dostępie dla cudzoziemców. Informacje o możliwościach poru­szania się w danym rejonie można uzyskać – niestety, głównie w języku arabskim – na posterunkach policji drogowej. Policja służy praktyczną radą i pomocą, nie można jednak kwestionować jej uwag i wskazówek.

BEZPIECZEŃSTWO
Z uwagi na zagrożenie przestępczością pospo­litą (kradzieże, napady na samochody) cudzoziemcy po­win­ni unikać – zwłaszcza w nocy – samotnego (np. jeden samochód) podróżowania poza miasta, przebywania na dzikich plażach w małych grupach oraz noclegów w podrzędnych hotelach.

RELIGIA I OBYCZAJE
Należy przestrzegać muzułmańskich norm zwyczajowych dotyczących ubioru (nie toleruje się krótkich stro­jów kobiecych oraz męskich szortów w miejscach publicznych) oraz wystrzegać się wyzywającego zachowania.

PRZYDATNE INFORMACJE:
• Z reguły bez problemu można porozumieć się w języku an­gielskim, w urzędach obowiązuje natomiast wyłącznie język arabski.
• Miejscowa ludność jest zwykle bardzo życzliwie nastawiona do cudzoziemców, ale np. samotne kobiety powinny zacho­wywać w ewentualnych kontaktach z mężczyznami daleko idącą powściągliwość.
• Wiele restrykcji wiąże się z fotografowaniem i filmowaniem w miejscach publicznych. Nie dotyczą one wybranych miejsc o charakterze typowo turystycznym (np. komplek­sów zabytków greckich i rzymskich – po wniesieniu odpo­wiedniej opłaty, ok. 5 LYD za aparat fotograficzny i 10 LYD za kamerę wideo). W razie najmniejszych wątpliwości należy upewnić się (naj­lepiej u policjanta), czy można zrobić zdjęcie.