Najbardziej spektakularny Wielki Tydzień na świecie

Nigdzie na świecie obchody Wielkiego Tygodnia nie są tak spektakularne jak w Hiszpanii, gdzie panuje zadziwiająca trwałość dawnych obyczajów. Od wieków podróżnicy z innych krajów zachwycali się religijnością, teatralnym rozmachem oraz różnorodnością hiszpańskich uroczystości.

Nigdzie na świecie obchody Wielkiego Tygodnia nie są tak spektakularne jak w Hiszpanii, gdzie panuje zadziwiająca trwałość dawnych obyczajów. Od wieków podróżnicy z innych krajów zachwycają się religijnością, teatralnym rozmachem oraz różnorodnością hiszpańskich uroczystości.

(pw/if)

Wiele bractw prowadziło szpitale, rozdawało żywość ubogim, pomagało starcom, dawało wyprawy ślubne ubogim pannom. Członkowie bractw mieli swoje kaplice i pustelnie. Obecnie istnieje w Hiszpanii około 60 bractw, z których najstarsze - "El Silencio" - powstało w 1340 roku.

(pw/if)

Obok wspólnej liturgii wciąż istnieją setki rytuałów i zwyczajów właściwych dla danego regionu kraju.

W większości hiszpańskich miast od Niedzieli Palmowej aż do Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego ulice przemierzają procesje bractw religijnych. Członkowie tych organizacji niosą tzw. pasos - ogromne platformy, na których ustawione są figury Chrystusa lub Matki Bożej lub prezentujące całe sceny religijne. Niektóre z "pasos" to prawdziwe dzieła sztuki w srebrze, kości słoniowej czy drewnie - owoce wieloletniej pracy artystów ludowych.

W procesji biorą udział m.in. pokutnicy w spiczastych kapturach, tzw. capirotes. Ich tradycja sięga średniowiecza, kiedy osoby
ukarane przez inkwizycję musiały przywdziewać "sanbenito", czyli szaty pokutnicze oraz zakładać na głowę spiczasty kaptur. Obecni są także żołnierze rzymscy oraz rycerze w zbrojach. W pochodzie idą postaci ze Starego Testamentu, dzieci i dorośli z palmami. Na końcu przedstawiciele duchowieństwa oraz policja miejska w strojach galowych.

W Andaluzji zdarza się, że podczas procesji ktoś wychodzi na balkon, aby zaśpiewać bez akompaniamentu religijną pieśń, tzw.
flamenco jondo, przypominającą śpiewy muezinów wzywających na modlitwę w meczecie. Wtedy procesja zatrzymuje się w milczeniu i
rusza dalej dopiero po zakończeniu występu.

Inaczej obchodzi się Wielki Tydzień na północy Hiszpanii. W Aragonii istnieje jedyny na świecie zwyczaj bicia w bębny w Wielki Piątek, opisany przez znanego hiszpańskiego reżysera filmowego
Luisa Bunuela w autobiograficznej książce pt. "Moje ostatnie tchnienie".

W tej części kraju powszechnie znane są tzw. rutas del tambor - trasy, którymi tysiące członków bractw wędruje uderzając w bębny.

W Teruel znany jest zwyczaj tzw. rompida de la hora, polegający na mocnym uderzaniu w bębny już od północy w Wielki Czwartek. Na kilka godzin zalane dźwiękiem bębnów miasto zamiera.

Jednak najbardziej znana "rompida" odbywa się w miejscowości Calanda. Zaczyna się w południe w Wielki Piątek i trwa prawie bez przerwy
do południa w Wielką Sobotę. Grupy wiernych przemierzają ulice Calandy i nie bacząc na krwawiące dłonie rywalizują ze sobą w grze na bębnach. Co roku około 20 tysięcy osób uczestniczy w tym wydarzeniu.

Czasem można zobaczyć w różnych częściach kraju liczący wiele wieków zwyczaj samobiczowania. W Wielki Czwartek i Wielki Piątek gmina San Vicente de la Sonsierra w La Rioja pełna jest tzw. picaos, którzy biczują plecy dotąd, aż skóra nabierze fioletowego koloru. Wtedy ochotnicy zadają biczującym się dwanaście ukłuć za pomocą kawałka pszczelego wosku, w który wtopiono kawałeczki ostrego szkła. Zgodnie z dawnymi wierzeniami w ten właśnie sposób, zła krew wypływa z ciała.

Tradycja bractw religijnych biorących udział w procesjach pochodzi z XIII wieku, ale organizacje te rozwinęły się najbardziej w wieku XV i XVI. Już wtedy adorowały swojego patrona i zajmowały się działalnością charytatywną.