Od Budvy do Kotoru
Na wszystkich, którzy udadzą się w podróż tą trasą, czekają wspaniałe walory krajobrazowe i przyrodnicze. Pokonując łącznie 114 km, zapoznamy się z niezwykłym, krasowym pejzażem. Głównymi punktami wycieczki są historyczna stolica Czarnogóry – Cetinje, której zwiedzenie jest niemal „obowiązkowym” punktem podróży, stanowi bowiem doskonałą lekcję dziejów Czarnogóry.
[
Budva – Cetinje – Ivanova Korita – Jezerski vrh – Njeguši – Kotor Na wszystkich, którzy udadzą się w podróż tą trasą, czekają wspaniałe walory krajobrazowe i przyrodnicze. Pokonując łącznie 114 km, zapoznamy się z niezwykłym, krasowym pejzażem. Głównymi punktami wycieczki są historyczna stolica Czarnogóry – Cetinje, z licznymi zabytkami i muzeami, oraz mauzoleum władyki-literata Njegoša znajdujące się na terenie Parku Narodowego Lovćen. Zwiedzenie starej stolicy jest niemal „obowiązkowym” punktem podróży, stanowi bowiem doskonałą lekcję dziejów Czarnogóry. Niezapomniane wrażenie wywołuje widok rozciągający się z Jezerskiego vrhu na Adriatyk, Bokę Kotorską oraz na góry, którymi usłane jest Montenegro. Stara Czarnogóra Z dworca autobusowego w Budvie autobusy do Cetinje odjeżdżają co pół godziny (bilet 2 EUR). Droga (będąca fragmentem
trasy Hercegnovi – Podgorica) utrzymana jest w bardzo dobrym stanie. Kłopoty z dojazdem mogą się zacząć dopiero później, na odcinkach Cetinje – Jezerski vrh i z powrotem (na tym odcinku nie ma żadnego stałego połączenia) oraz Cetinje – Kotor (tutaj autobusy jeżdżą stosunkowo rzadko). Ze wspinającej się serpentynami trasy Budva – Cetinje rozlega się wspaniały widok na pozostający coraz niżej Adriatyk i Budvanski zaliv (od Budvy po wyspę Sveti Stefan). Po drodze mijamy wieś Brajići z cerkwią i ruinami zamku malowniczo położonego na wzgórzu. Zamek usytuowany został tak, by jego załoga mogła kontrolować każdego, kto chciał się przedostać z Cetinja w dół, ku wybrzeżu. ]( \"http://bezdroza.pl\" )CETINJE * * PARK NARODOWY LOVĆEN
[
CETINJE Miasto powstało w krasowej dolinie (polje) u podnóża masywu Lovćen. Swą nazwę wzięło od przepływającej przez dolinę (i pod jej powierzchnią) rzeki Cetina. Obecnie była stolica państwa czarnogórskiego liczy ok. 20 tys. mieszkańców. Charakter położonego zaledwie 32 km od morza Cetinja jest zupełnie odmienny: kiedy mieszkańcy Budvy korzystają ze słońca, w Cetinju zalega śnieg. Przypomina ono, choćby ze względu na układ – niskie, najczęściej parterowe domki, porozrzucane tu i ówdzie „pałace” i budynki ambasad XIX-wiecznych mocarstw – prowincjonalne, wschodnioeuropejskie miasteczko. Miasto było i nadal jest ważnym, jeśli nie najważniejszym, ośrodkiem życia duchowego Czarnogórców. Tu właśnie tradycje utraconej państwowości są najbardziej żywe, a najstarsi mieszkańcy pamiętają jeszcze czasy króla Mikołaja. Dlatego niezmiennie Cetinje
pozostaje „gniazdem” ugrupowań narodowych, które podczas licznych w ostatnich latach wyborów otrzymują znaczne poparcie. Historia miasta Historia starej stolicy Czarnogóry rozpoczyna się w 1482 r. Wówczas to Ivan Crnojević, głowa rodu Crnojeviciów, uciekając przed najazdem tureckim, przeniósł gniazdo rodowe z Žabljaka nad Jeziorem Szkoderskim najpierw do Rijeki Crnojevića, a następnie pod górę Lovćen, gdzie już wcześniej znajdowała się Vlaška Crkva zbudowana w 1450 r. Obok niej Ivan Crnojević umiejscowił swój dwór i monaster. Dla Cetinja okres stagnacji rozpoczął się w 1499 r., czyli w momencie, gdy Turcy podbili Czarnogórę, a kraj utracił niepodległość. Turcy kilkakrotnie najeżdżali Cetinje, ale nigdy nie pozostali tutaj na dłużej. Właściwie po 1499 r. ta część kraju, czyli tzw. Stara Czarnogóra, była jedyną wolną jego częścią. Mimo stołecznego charakteru Cetinja jeszcze na początku XIX w. było tylko większą wsią, złożoną z klasztoru i kilkudziesięciu chat z nieociosanego kamienia pokrytych strzechą.
Ponowny rozwój, a właściwie urbanizacja Cetinje przypada dopiero na czasy Piotra I Petrovicia-Njegoša, który zaczął budować bardziej „reprezentacyjne” budynki. Kolejny okres, w którym miasto ulega znaczącym przeobrażeniom, to lata 1878 (kongres berliński) – 1914 (I wojna światowa). Cetinje było podówczas stolicą najmniejszego państwa w Europie, rządzonego przez księcia (a od 1910 r. króla) Mikołaja, w której inne państwa zaczęły stawiać budynki swoich poselstw. Zresztą budynki te stoją nadal, a Czarnogórcy z dumą podkreślają, że być może Czarnogóra nie była państwem tak ważnym jak Turcja, Austro-Węgry, Rosja, czy Francja, ale na pewno z nimi równorzędnym. Po II wojnie światowej, gdy stolicą Czarnogóry została Podgorica (Titograd), rozwój miasta został zahamowany. Ma to również swoje dobre strony. Wyobraźmy sobie w tym miejscu socrealistyczne budynki albo kapitalistyczne biurowce. Cetinje wszak leży na terenie parku narodowego, który właściwie przestałby istnieć. ]( \"http://bezdroza.pl\" )Przeczytaj o miejscach, które warto zobaczyć
[
PARK NARODOWY LOVĆEN W 1952 r. na obszarze Lovćenu utworzono park narodowy o powierzchni 6220 ha, zajmujący centralną, a jednocześnie najwyższą część masywu. Najwyższym szczytem jest niedostępny dla turystów Štirovnik (1749 m n.p.m.), położony na terenie wojskowym. Za to można, a nawet trzeba wejść na drugi co do wielkości szczyt, Jezerski vrh (1660 m n.p.m.), gdzie znajduje się mauzoleum Njegoša. Na obszarze Parku Narodowego Lovćen znajduje się dużo ciekawych, typowych dla krasu zjawisk geomorfologicznych: jaskiń, kotlin, zapadlisk, zagłębień. Występuje tu 1158 gatunków roślin chronionych, w tym cztery endemiczne. Na terenie tym jest niewiele wód powierzchniowych, ponieważ potoki i rzeki wpływają wprost pod ziemię. W październiku wszelka liściasta roślinność nabiera intensywnej czerwonej barwy, przywodząc nam w pewnym stopniu na myśl
„polską złotą jesień”. Różnorakie formy skalne sprawiają wrażenie niezwykłej kamienistej pustyni porosłej karłowatymi krzewami. Lovćen, a szczególnie charakterystyczny Jezerski vrh, jest widoczny niemal z każdego zakątka Boki Kotorskiej. Na terenie parku znajduje się wiele domów zbudowanych z wapiennych kamieni. Są to tzw. katuni (katun to słowo pochodzenia iliryjskiego oznaczające ‘wieś’), zazwyczaj należące do jednej rodziny, letnie siedziby pasterskie złożone z kilku kamiennych kolib. Możliwości poruszania się po Parku Narodowym Lovćen są ze względu na niewielką liczbę szlaków dość ograniczone. Miejsca, które warto zobaczyć W Ivanovich Koritach, obok kawiarni przy szosie, odchodzi w bok szlak pieszy. Jest to krótka trasa spacerowa (ok. 3 godz.), biegnąca przez kilka ciekawych punktów widokowych. Trasa pokonuje odległość ok. 12 km, przy różnicy wzniesień wynoszącej 240 m. W połowie drogi między osadą Ivanova Korita a Jezerskim vrhem, na przełęczy między Štirovnikiem a Jezerskim vrhem, odbija w kierunku
północno-zachodnim droga asfaltowa do miejscowości Krstac. Natomiast szosa wiodąca z Cetinja na Jezerski vrh kończy się tuż pod samym szczytem (znajdują się tu mały parking i restauracja). Ostatni odcinek, do mauzoleum, należy pokonać schodami przez przygnębiający, wydrążony w skale (w środku parku narodowego!) tunel. Nagrodą jest wspaniały widok, jaki rozpościera się z Jezerskiego vrhu. Spoglądając w kierunku południowo-wschodnim, ujrzymy góry Rumija i Jezioro Szkoderskie, dalej Podgoricę, góry Prokletije i Komovi, a patrząc w stronę północną, zobaczymy masywy Golija, Vojnik i Cetinje. Mauzoleum Njegoša stoi na miejscu małej cerkwi zbudowanej w 1845 r. na życzenie samego Njegoša, który pragnął, by po śmierci w niej go pochowano. W sierpniu 1916 r. okupujące Czarnogórę wojska austro-węgierskie zniszczyły kaplicę z myślą o postawieniu w tym miejscu pomnika wysławiającego monarchię, który na szczęście nigdy się tu nie znalazł. Po wojnie, w 1925 r., król Aleksander Karadjordjević kazał kaplicę odbudować. Po raz
kolejny znikła ona z Jezerskiego vrhu w latach 70., kiedy przetransportowano ją w dół, do pobliskich Ivanovich Korit. Obecne mauzoleum zbudowano w 1974 r., a autorem projektu był chorwacki rzeźbiarz-architekt Ivan Meštrović. Nie tylko forma architektoniczna, skądinąd dobry przykład modernistycznej twórczości genialnego artysty, ale cała idea mauzoleum do dziś wzbudza kontrowersje. Wiele osób uważa, że jest ono produktem komunistów, brakiem szacunku dla życzenia Njegoša i że cerkiew należy z powrotem przenieść na szczyt. Przed wejściem do mauzoleum stoi monumentalny, wykuty z czarnego marmuru pomnik Czarnogórek – kariatyd strzegących grobu władyki. Wewnątrz znajduje się pomnik siedzącego z książką na kolanach Njegoša – filozofa. Natomiast w podziemnej krypcie, 4 m pod pomnikiem, spoczywa sam władyka. Wejście do krypty znajduje się z tyłu mauzoleum. Z drugiej, płatnej strony Jezerskiego vrhu rozpościera się wspaniały (przynajmniej wówczas, gdy pod Lovćenem nie kłębią się chmury) widok na Adriatyk i Bokę
Kotorską. Wstęp do mauzoleum kosztuje 2 EUR. ]( \"http://bezdroza.pl\" )powrót do strony głównej
_ Źródło: Bezdroża _